Το γαλλικό πολιτικό πείραμα κλείνει το μάτι στην ιστορία. Μπορεί ειρωνικά και μάταια, μπορεί όμως και δημιουργικά. Το Παρίσι, άλλωστε, υπήρξε ανέκαθεν η μήτρα των μεγάλων πολιτικών και κοινωνικών ρευμάτων για όλη την Ευρώπη.
Τώρα, το ρεύμα γεννιέται εξ ανάγκης. Μέχρι πριν από 15 ημέρες, στην κορύφωση της προεκλογικής περιόδου, η γαλλική Αριστερά βρισκόταν στα μαχαίρια. Κατακερματισμένη, εγκλωβισμένη σε προσωπικούς ανταγωνισμούς, βαλτωμένη στα τραύματα του παρελθόντος της. Ο Ραφαέλ Γκλικσμάν, ο άνθρωπος που κατάφερε να αναγεννήσει από τις στάχτες τους τους Σοσιαλιστές, έπαιζε το χαρτί της κεντροαριστερής realpolitik και κατήγγελλε τον Ζαν Λικ Μελανσόν, τον επικεφαλής της σκληρής Ανυπότακτης Γαλλίας (LFI), για ατζέντα βίας και διχαστικό λόγο.
Ο Μελανσόν πλειοδοτούσε στη σύγκρουση, έπαιζε όπως πάντα το χαρτί του πολιτικού ακτιβισμού και δεν συζητούσε καμία προοπτική συγκλίσεων στον προοδευτικό χώρο χωρίς τον ίδιο υποψήφιο πρωθυπουργό.
Ο σεισμός της ευρωκάλπης όμως άλλαξε άρδην το τοπίο. Η απειλή της ακροδεξιάς και η άμεση προκήρυξη των εθνικών εκλογών από τον Εμανουέλ Μακρόν έφερε την εμπόλεμη γαλλική Αριστερά στο ίδιο τραπέζι. Και την περασμένη εβδομάδα οι τέσσερις βασικές αριστερές δυνάμεις της χώρας, οι Πράσινοι, οι Σοσιαλιστές, οι Κομμουνιστές και το LFI του Μελανσόν, ανακοίνωσαν ότι κατεβαίνουν μαζί στις εκλογές ως «Νέο Λαϊκό Μέτωπο».
Στο στρατόπεδο των Φιλελευθέρων του Μακρόν μίλησαν περίπου για τερατογένεση. Ο υπουργός Δικαιοσύνης Ερίκ Μορετί αναρωτήθηκε ποιος παραλογισμός κατεβάζει μαζί στις ευρωεκλογές έναν τροτσκιστή πρώην υποψήφιο πρόεδρο, τον Φιλίπ Πουτού, κι έναν σοσιαλδημοκράτη που έχει διατελέσει πρόεδρος, τον Φρανσουά Ολάντ.
Ο Γκλικσμάν όμως το όρισε διαφορετικά: «Κάποια στιγμή κάθε άνδρας και κάθε γυναίκα πρέπει να κοιτάξει πίσω στην ιστορία και να ξέρει ποιο είναι το καθήκον του» είπε, δείχνοντας την επιτακτική ανάγκη να εμποδιστεί η άνοδος της ακροδεξιάς στην εξουσία. Ο δε Μελανσόν είπε: «Δεν θα γίνω ποτέ εγώ το πρόβλημα. Εάν δεν θέλετε να είμαι πρωθυπουργός, δεν θα είμαι».
Δεν είναι βέβαιο ότι θα τηρήσει τον λόγο του. Όπως δεν είναι βέβαιο ότι το εγχείρημα θα ευδοκιμήσει και θα απαντήσει στην ιστορική ανάγκη που επικαλέστηκε ο ηγέτης των σοσιαλιστών. Όμως και ο Γκλικσμάν και ο Μελανσόν θα μπορούν να πουν ότι προσπάθησαν. Άραγε, θα μπορέσουν κάποτε να πουν το ίδιο όλοι και στην ελληνική Κεντροαριστερά;
