Και για μια ακόμα φορά, έγινε απόπειρα να υποτιμηθεί η νοημοσύνη των πολιτών, όσο και το μέγεθος της ήττας τους.
Ωστόσο, η Ν.Δ. κυριαρχεί, έστω και με το μόλις 11% των ψήφων των εγγεγραμμένων στους εκλογικούς καταλόγους.
Όπως σε κάθε κομματικό φορέα και στο κυβερνών κόμμα υπάρχουν διαφορές πολιτικής εκτίμησης, ιδεολογικές, στρατηγικής κ.ά. Και παρά τους κατά καιρούς κλυδωνισμούς η Ν.Δ. υπάρχει στον πολιτικό στίβο επί πενήντα χρόνια.
Η Κεντροαριστερά επί δεκαετίες κλυδωνίζεται με συνεχείς διασπάσεις, με εξαίρεση τις περιόδους ΠΑΣΟΚ υπό τον Ανδρέα Παπανδρέου και ΣΥΡΙΖΑ υπό τον Αλέξη Τσίπρα.
Η περίοδος διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ (πρώτη φορά Αριστερά…) έδωσε στην πράξη τα όρια που μπορεί να κινηθεί στην παγκόσμια σκακιέρα ένα κεντροαριστερό κόμμα μιας μικρής χώρας.
Επί διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ είδαμε να απαλείφονται διακηρύξεις και προεκλογικές μεγαλοστομίες και οι κυβερνητικές επιλογές να προσγειώνονται στις επιταγές του χαραγμένου από τους ισχυρούς μονόδρομου κυρίως σε επίπεδο οικονομίας, αλλά και σε επίπεδο εξωτερικών σχέσεων, συμμαχιών κλπ. Την ίδια προσαρμογή -με παραλλαγές- είδαμε και στην άσκηση πολιτικής στο εσωτερικό της χώρας.
Ως φαίνεται, ο κ. Τσίπρας κατάλαβε ότι ήταν υποχρεωμένος να προσαρμόσει την πολιτική του στο πλαίσιο, όχι ακριβώς του τι θέλουμε, αλλά του τι μπορούμε. Και εδώ φάνηκε ακόμα μια φορά ότι ο ρεαλισμός δεν συνιστά ηττοπάθεια.
Παρατηρώντας τη νέα πραγματικότητα που αναδιαμορφώνεται συνεχώς στην παγκόσμια οικονομία και πολιτική και τις αναδιατάξεις των ισχυρών της γης, οι πολιτικοί μας οφείλουν να αναδιαμορφώνουν αντιστοίχως την πολιτική τους πρόταση, ώστε στη λαίλαπα της διαρκώς ανανεούμενης νέας τάξης πραγμάτων να διασωθεί η εθνική μας ταυτότητα, ακεραιότητα, υπόσταση.
Μα πάνω από όλα πρέπει να διασωθεί η αξιοπρέπεια του πολίτη, που βασικά συστατικά έχει το δικαίωμα στην Υγεία, Παιδεία, Εργασία, Στέγη, Πολιτισμό κ.ά.
Όλοι αντιλαμβάνονται πια ότι στη νέα μορφή παγκοσμιοποίησης που ζούμε, οι αποφάσεις δεν λαμβάνονται από τη λεγόμενη πολιτική εξουσία, αλλά από τους κατέχοντες πλούτο και υψηλή τεχνολογία (βλέπε Τεχνητή Νοημοσύνη).
Η πρωτοφανής υπερσυγκέντρωση πλούτου σε ελάχιστους ανά τον κόσμο κάνει την περίφημη αναδιανομή του πλούτου όνειρο μακρινό. Κι η απειλή επέκτασης του πολέμου στη γειτονιά μας, όσο ποτέ πραγματική.
Μέσα σε αυτό το σκηνικό, ευλόγως αναρωτιέται κάποιος αν έχει αναλογιστεί ο πολυδιασπασμένος χώρος της Κεντροαριστεράς ποιος είναι ο ρόλος της.
Τα προβλήματα διογκώνονται και τα στελέχη της δίνουν τη μάχη της καρέκλας. Κάθε λογής ηγετίσκοι επιζητούν την ψήφο μας, δίχως τεκμηριωμένες προτάσεις για την πορεία της χώρας.
Οι δύο βασικοί πόλοι του χώρου, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ ερίζουν εντός και εκτός για την καρέκλα. Και οι ψηφοφόροι τους αποστρέφουν το βλέμμα, ψήφισαν αποχή, αλλά ουδείς καρεκλοκένταυρος κατάλαβε κάτι.
Ας καταλάβουν οι προύχοντες της Κεντροαριστεράς ότι και στους άλλοτε κομματικούς σχηματισμούς ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ υπήρχαν τάσεις, διαφορές, αντικρουόμενες απόψεις, αλλά δεν διασπάστηκαν και υπηρέτησαν τη χώρα ως κόμματα εξουσίας.
Οι μεταξύ των αρχηγών και αρχηγίσκων διαφορές δεν δικαιολογούν την πολυδιάσπαση, μιας και κάθε μεγάλος κομματικός σχηματισμός -πραγματικά δημοκρατικός- μπορεί να συγκεράσει διαφορές και εσωκομματικές τάσεις.
Οι ψηφοφόροι αδιαφορούν για το κυνήγι της καρέκλας και απαιτούν επί της ουσίας συσπείρωση και αναδιάταξη των δυνάμεων στον χώρο της Κεντροαριστεράς.
Οι αιτιάσεις περί ενιαίου ψηφοδελτίου ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ είναι αστείες και αποτελούν παιχνίδι τακτικής (διατήρησης καρέκλας) και όχι ουσίας. Πάρτε το κουράγιο να εγκαταλείψετε προσωπικές φιλοδοξίες, αφουγκραστείτε τον παλμό των ψηφοφόρων σας και τότε ίσως καταλάβετε ότι η διάλυση και ανασύσταση εκ βάθρων του μεγάλου χώρου της Κεντροαριστεράς είναι κάτι παραπάνω από εφικτές, αλλά πρωτίστως αναγκαίες.
Ως και οι αντίπαλοί σας της Ν.Δ. μιλούν για την ανάγκη ύπαρξης αντιπολιτευτικού λόγου. Τι δεν καταλάβατε;
