Μετά το 2014, οπότε καταγράφηκε το χαμηλότερο ποσοστό συμμετοχής συνολικά στην Ευρώπη (42,61%), το 2019 λίγο πάνω από το 50% των εγγεγραμμένων Ευρωπαίων ψηφοφόρων προσήλθε στις ευρωκάλπες, στο ιστορικά υψηλότερο των τελευταίων είκοσι ετών, και το 2024 το 51%.
Το ελληνικό χωριό πήγε πάλι ανάποδα στον καιρό. Ούτε, ως προς αυτό «είμαστε Ευρώπη»;
Πρώτη φορά σε μισό αιώνα που στήνονται κάλπες, μπήκαν λιγότεροι στο παραβάν σε σύγκριση με τους απέχοντες (58,61%). Πρώτη φορά στη χώρα, με τα μεγαλύτερα ποσοστά συμμετοχής σε ευρωεκλογές σε σχέση με τις υπόλοιπες χώρες. Ναι, ξέρω «η ζέστη, τα λόγια του παπά…» κι άλλα βολικά, γιατί διαφορετικά πρέπει να παραδεχθείς την κρίση αντιπροσώπευσης. Τι να πεις, ότι σπιρτούλης έχεις γενεί με τα ποσοστά που έλαβες επί αυτής της (μη) συμμετοχής;
Σκέφτομαι μια κάποια λύσις. Ακραία για να ταιριάζει με την εποχή ωραία. Κλήρωση. Η βουλή των 500 από το 487 π.Χ. καθορίζονταν με κλήρωση, μία φορά κάθε χρόνο. Ένας πολίτης μπορούσε να είναι μέλος της βουλής δύο φορές στη ζωή του.
Πάντως, είναι πιο οικονομική λύση και η τύχη, με το σπρώξιμο των αλγόριθμων, μπορεί να βοηθήσει. Άλλωστε, κι η ευρωβουλή των 720, το πολυπληθέστερο σώμα στην Ε.Ε., όσες εξουσίες κι αν κατέχει, την ισχύ της Κομισιόν και του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου δεν έχει.
Την ακροδεξιά η Ευρώπη αντέχει; Μέχρι και το 2014, πολλοί τη θεωρούσαν ένα κίνημα διαμαρτυρίας: οι ψηφοφόροι ήθελαν να στείλουν ένα μήνυμα, όχι να δώσουν την εξουσία σε αυτούς τους ανθρώπους. Τα κόμματα αυτά δεν αντιμετωπίζονταν ως σοβαροί παράγοντες. Απλώς, έπαιζαν πολιτική.
Πλέος, η λαϊκιστική, εθνικιστική άκρα Δεξιά αποτελεί μόνιμο στοιχείο της ευρωπαϊκής πολιτικής. Στην Ευρώπη του «πολιτισμού και του ανθρωπισμού» γεννήθηκε -μην το ξεχνάμε- η πιο φαιά μορφή.
Γι’ αυτό, τους Ατρείδες με τους ολολυγμούς δεν μπορώ. Δεν θα διαλύσουν οι εθνικολαϊκιστές σύντομα την Ε.Ε. Μια χαρά τα καταφέρνουν οι καλοί μαθητές.
