Τι κοινό έχουν οι ευρωεκλογές με το Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου που ξεκινά σε λίγες ημέρες στη Γερμανία;
Θα υπάρχουν πολύ περισσότεροι θεατές από την τηλεόραση, παρά μέσα στα γήπεδα.
Και αν αυτό δεν μπορεί να γίνει αλλιώς για το ποδόσφαιρο, καθώς δεν το επιτρέπει η χωρητικότητα των γηπέδων, αλλά και τα έξοδα για την παρακολούθηση από κοντά των αγώνων, δεν είναι το ίδιο για τις ευρωεκλογές, όπου η συμμετοχή είναι … δωρεάν.
Κι όμως, οι δημοσκοπήσεις λένε ότι ούτε καν ο ένας στους δύο από τα 370 εκατομμύρια των Ευρωπαίων ψηφοφόρων θα μπουν στον «κόπο» να πάνε να ψηφίσουν.
Η συνήθης επωδός όσων θα προτιμήσουν σήμερα να πάνε μόνο για μπάνιο και όχι στις κάλπες, είναι γνωστή: Τι μας νοιάζει η Ευρώπη; Όταν μάλιστα τίποτα δεν θ` αλλάξει στη ζωή μας, όποιος κι αν κερδίσει;
Άλλωστε, όταν ψηφίζουμε, μόνο την Ευρώπη δεν σκεφτόμαστε.
Όπως σε όλα τα άλλα κράτη μέλη της ΕΕ, τα εσωτερικά πολιτικά κίνητρα είναι συνήθως ο αποφασιστικός παράγοντας.
Κάποιοι θέλουν να τιμωρήσουν την κυβέρνηση, άλλοι ψηφίζουν κόμματα από συνήθεια, και άλλοι, το μικρότερο …κακό που προσφέρεται.
Η αυτόματη εστίαση στον μικρόκοσμό μας, ακριβώς μπροστά στη μύτη μας είναι κατανοητή ως ένα βαθμό.
Μόνο που ειδικά αυτές οι ευρωεκλογές ίσως αποδειχθούν οι πιο καθοριστικές στην ιστορία της Ένωσης. Γιατί απλά θα καθορίσουν αν η ΕΕ θα συνεχίσει στον δρόμο της ολοκλήρωσης ή θα κλίνει προς την εθνικιστική απόκλιση.
Ίσως περισσότερο από ποτέ, οι ευρωεκλογές σήμερα θα κρίνουν που θα γείρει η ΕΕ: προς τη μία ή την άλλη πλευρά της ιστορίας.
Στις φετινές εκλογές, οι ευρωσκεπτικιστικές ακροδεξιές δυνάμεις φιλοδοξούν για πρώτη φορά να πάρουν μέρος στη νέα πλειοψηφία που θα σχηματιστεί μετά, στο νέο Ευρωκοινοβούλιο και στη νέα Κομισιόν, γύρω από το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα.
Σπάζοντας μια παράδοση δεκαετιών και κυρίως απειλώντας να αλλάξουν από τα μέσα το πνεύμα και το όραμα της Ενωμένης Ευρώπης.
Με απλά λόγια, σε αυτές τις εκλογές θα κριθεί αν η εθνικιστική και λαϊκίστικη ακροδεξιά θα γίνει αναπόφευκτο στοιχείο της ευρωπαϊκής πολιτικής.
Η Ένωση που απολαμβάνουμε σήμερα-χωρίς σύνορα, με ενιαίο νόμισμα, με ελευθερία κινήσεων και διαμονής και κυρίως εγγυητής της εσωτερικής ειρήνης σχεδόν 80 χρόνια μετά το τέλος του Β` Παγκοσμίου Πολέμου -είναι ένα οικοδόμημα τόσο πρόσφατο, όσο και εύθραυστο.
Ένα οικοδόμημα που μπορεί να εξαφανιστεί εάν δεν έχει την πλειοψηφία της κοινής γνώμης και τις κοινοβουλευτικές δυνάμεις που εκπροσωπούν τα πραγματικά οράματα των ιδρυτών της Ένωσης.
Τα ακροδεξιά λαϊκίστικα κόμματα θέλουν μια Ευρώπη, όπου οι εθνικιστική και γεωπολιτική αλαζονεία θα κυριαρχήσει και πάλι, όπως στο πρώτο μισό του 20ου αιώνα, που οδήγησε στην ανείπωτη τραγωδία δύο Παγκοσμίων πολέμων.
Και αυτό δεν μπορεί παρά να μας αφορά όλους.
Ευρώπη, προσευχήσου: Όχι μόνο για εμάς, αλλά και για τα παιδιά και τα εγγόνια μας.
