Το ανέκδοτο παλιό. Θέλει έναν απατημένο να τιμωρεί την καλή του, κόβοντας… τον εξοπλισμό του. Μα, το Διόνυσό του!
Υπάρχουν πολλά επιχειρήματα για να μην ψηφίζει κάποιος, από το «έχω απογοητευτεί» μέχρι το «έχω βολευτεί» ή «η θάλασσα με καλεί», αλλά ο κόσμος δεν θα σταματήσει, γιατί επέλεξε την αποχή, κόβοντας κάθε σχέση με την πολιτική.
Οι αποφάσεις θα λαμβάνονται όσοι κι αν συμμετέχουν στις εκλογικές διαδικασίες. Ακόμη κι αν πάνε μόνο οι υποψήφιοι με τους «μπάτλερ» τους στις κάλπες, από Δευτέρα 720 έδρες θα μοιραστούν, ευρωομάδες θα σχηματιστούν, 720 ευρωβουλευτές για πέντε χρόνια θα εγκατασταθούν.
Ακόμη κι αν δεν το ομολογούν δημόσια, η απάντησή τους κυνική: «Ε, και;». Σε τι εμπόδισε η αποχή στις ευρωεκλογές του 2014 -µε το χαμηλότερο ποσοστό συμμετοχής συνολικά στην Ευρώπη (42,61%)- την Ε.Ε. να αποφασίζει, να κανονίζει, τις ζωές μας να αναποδογυρίζει;
Το μήνυμα τότε, εστάλη, κι οι παραλήπτες συνέχισαν το ίδιο βιολί, χωρίς χάρη. Ούτε παρουσίες μετρούσαν, ούτε απουσίες. Μόνο ανισορροπίες. Ποιος μιλούσε για συμμετρίες, όταν εξασφαλίζονταν οι απαιτούμενες πλειοψηφίες; Στις μεγάλες εκκλησίες με τους μηχανισμούς και τους εκβιασμούς ή τους συμβιβασμούς.
Έχουν, άλλωστε, τον τρόπο τους με τους αιρετικούς, αντικομφορμιστές ή αντισυστημικούς. Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να διαφωτίζουμε πράγματα φαεινά και αυτόφωτα ως τα οπίσθια των πυγολαμπίδων.
Είναι ξεκάθαρο, τουλάχιστον σε όσους διατηρούν ακόμη επαφή με τον πλανήτη Γη, ποια είναι η πορεία. Οι κάλπες δεν είναι θεραπεία, αν και κάποιοι παρουσιάζουν τη δική τους σωτηρία σαν δική μας. Οι κάλπες δεν είναι και καταστροφή. Είμαστε δεμένοι με κοντό σκοινί, μα αυτό δεν μπορεί να μας παθητικοποιεί.
Το αίτημα θα έπρεπε να είναι άλλο. Να μην παρακάμπτεται η ετυμηγορία μας, να μην είναι βιτρίνα η δημοκρατία μας.
