Στις 9 Ιουνίου ψηφίζουμε για το ποιοι βουλευτές θα μας εκπροσωπήσουν στην Ευρωβουλή, με επικυρίαρχο δίλημμα όχι ποιο κόμμα και ποιον υποψήφιο θα ψηφίσουμε, αλλά το εάν θα ασκήσουμε το εκλογικό μας δικαίωμα ψηφίζοντας… αποχή.
Οι δημοσκόποι προβλέπουν μεγάλο ποσοστό αποχής και σημαντική αύξηση της εκπροσώπησης των ακροδεξιών κομμάτων, αύξηση στην οποία συντείνει και η είσοδος στο εκλογικό σώμα των νεότερων σε ηλικία ψηφοφόρων. Οι νέοι ψηφοφόροι κάτω των 25 ετών δείχνουν στις δημοσκοπήσεις ότι έλκονται κυρίως από τα ακροδεξιά συνθήματα. Να θυμίσουμε ότι το 2019 η αποχή στο σύνολο της Ευρώπης έφτασε το 49,4%.
Η Ακροδεξιά της Ευρώπης καλλιεργεί τον εθνικισμό και την αντιμεταναστευτική φιλολογία, έτσι που κάθε δοξασία περί ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, την οποία οραματίζονταν οι ιδρυτές της Ε.Ε. να φαντάζει γράμμα κενό. Με διασπαστικές τάσεις στην Ευρωπαϊκή Ένωση, για ποια ενιαία κοινωνική, οικονομική, αμυντική, εξωτερική πολιτική να μιλήσει κάποιος…
Σε ό,τι μας αφορά, οι Έλληνες ψηφοφόροι ζουν μια χλιαρή, άοσμη, α-ευρωπαϊκή προεκλογική περίοδο εισπράττοντας συνθήματα που θυμίζουν εθνικές και όχι ευρωπαϊκές εκλογές. Δεν άκουσαν από τα κόμματα τι προτίθενται να κάνουν στο Ευρωκοινοβούλιο, δεν άκουσαν για την αποτροπή της υπαρκτής απειλής πολέμου στην καρδιά της Ευρώπης, για την κοινή ευρωπαϊκή άμυνα, την ουσιαστική προστασία των ευρωπαϊκών συνόρων – που άμεσα μας αφορά -, για την ακρίβεια, την ενέργεια, το κλίμα και πολλά άλλα ύψιστης σημασίας για τη ζωή μας, για τα οποία οι αποφάσεις λαμβάνονται στην Ευρώπη.
Τα κομματικά επιτελεία υιοθέτησαν τον δρόμο της πόλωσης, γιατί έτσι τάχα θα κινητοποιούσαν τους πολίτες και ίσως έτσι χτυπηθεί η αποχή. Όμως, απέτυχαν οικτρά αναλωνόμενοι σε φτηνές αντιπαραθέσεις από τις οποίες εξέλειπε ο ουσιώδης πολιτικός λόγος.
Μία μερίδα ψηφοφόρων εκλαμβάνει την αποχή σαν πολιτική στάση, η οποία θα εκφράσει τη δυσαρέσκεια προς όλους τους κομματικούς μηχανισμούς και έτσι «οι πολιτικοί μας θα πάρουν το μάθημά τους». Και η πρόθεση για αποχή διογκώθηκε και προβάλλει ως το μεγάλο δίλλημα των επερχόμενων εκλογών.
Ο αντίλογος σε όσους υποστηρίζουν την αποχή έχει αρκετά επιχειρήματα. Αν δεν ψηφίσεις ενισχύεις το πρώτο κόμμα, άρα με την αποχή σου ψηφίζεις εμμέσως το πρώτο κόμμα, ήτοι τη Ν.Δ. Αν δεν ψηφίσεις αφήνεις τους άλλους να αποφασίζουν για θέματα πολιτικής που ορίζουν εν πολλοίς τη ζωή σου. Αν δεν ψηφίσεις απεμπολείς το ύψιστο δικαίωμα συμμετοχής σου στην εκλογή όσων θα σε αντιπροσωπεύσουν στην Ευρωβουλή και θα αποφασίζουν για το παρόν και το μέλλον της χώρας.
Η πικρή αλήθεια είναι ότι κανένα κόμμα δεν κατάφερε να προτείνει θέσεις για όσα καυτά θέματα θα έπρεπε να μας απασχολούν ως Ευρωπαίους πολίτες και αφέθηκαν στο αναμάσημα αντεγκλήσεων οι οποίες και σε προεκλογική περίοδο εθνικών εκλογών θα έκαναν τους πολίτες να αποστρέψουν το βλέμμα. Ένδεια σε προτάσεις, σε πολιτικό λόγο, σε ελπιδοφόρα μηνύματα που θα ενεργοποιούσαν τον πολίτη που ζει μια σκληρή καθημερινότητα. Και δυστυχώς, οι δημοσιογράφοι ακολούθησαν τον ίδιο δρόμο, μη θέτοντας ερωτήσεις στους πολιτικούς αρχηγούς για τα καυτά θέματα για τα οποία θα κληθεί να αποφασίσει η Ευρωβουλή.
Εν ολίγοις, μας ζητούν να τους ψηφίσουμε δίχως να μας πουν το γιατί… Στη Δημοκρατία η εκλογική διαδικασία θεωρείται ύψιστος θεσμός. Οι πολίτες το γνωρίζουν. Οι πολιτικοί;
