Ζούμε την πιο vintage προεκλογική περίοδο της τελευταίας δεκαετίας. Εκλέγουμε Ευρωβουλή με ορίζοντα το 2030 και μιλάμε με όρους 2015.
Βλέπουμε σε χιλιοπαιγμένο σίκουελ το θρίλερ της χρεοκοπίας και ακούμε τον πρωθυπουργό να ορίζει ως σκληρό δίλημμα της κάλπης το «σταθερότητα ή περιπέτεια». Η κυβέρνηση, την ώρα που ξορκίζει όλα τα «αντι-» -αντισυστημισμό, αντιπολιτική, αντιμεταρρυθμίσεις-, (ξανα)πουλά κατά ριπάς αντιΣΥΡΙΖΑ μέτωπο.
Ατυχής έμπνευση γιατί, πια, δεν υπάρχει το αντικείμενο του φόβου. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει διαλυθεί, ο Αλέξης Τσίπρας έχει πάει σπίτι του και ο Στέφανος Κασσελάκης ενίοτε εμφανίζεται πιο φιλελεύθερος και από τον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Επιπλέον, και κυρίως, δεν υπάρχει πια ούτε η Ελλάδα ούτε η Ευρώπη του 2015. Το χρέος έχει ρυθμιστεί, τα ταμεία είναι γεμάτα και οι αγορές ψηφίζουν Ελλάδα με κορόνα στο κεφάλι της την επενδυτική βαθμίδα. Η δε Ευρώπη μπορεί να μην άλλαξε, αλλά έμαθε αρκετά -και από το ελληνικό δράμα, και από την πανδημία- ώστε να προσαρμόσει σε πιο ρεαλιστικά πλαίσια τον δημοσιονομικό γύψο.
Κοινώς, η επόμενη απειλή δεν είναι μια νέα δημοσιονομική κρίση ή μια νέα κρίση χρέους. Η επόμενη απειλή είναι η κρίση του κόστους ζωής, η κρίση διαβίωσης που οι ψηφοφόροι βιώνουν ήδη βίαια στην καθημερινότητά τους.
Δοξολογούμε την παραμονή μας στην Ευρώπη και βρισκόμαστε πιο μακριά από ποτέ άλλοτε από τον πυρήνα της Ευρώπης. Προτελευταίοι σε αγοραστική δύναμη, πρώτοι σε ώρες εργασίας, τελευταίοι σε πραγματικούς μισθούς και παραγωγικότητα. Το τρένο της σύγκλισης μας προσπερνά με πάταγο, αλλά εμείς ψαρεύουμε εκλογικό ακροατήριο στα ερείπια των μνημονίων.
Το ακροατήριο, όμως, δεν ζητά πολιτικά μνημόσυνα, αλλά λύσεις. Κι εάν δεν φθάσει έως την κάλπη την επόμενη Κυριακή, μπορεί να μη φταίει μόνον το ελληνικό καλοκαίρι και η κουτσή αντιπολίτευση…
