Η χθεσινή συνάντηση Μακρόν – Σολτς στο Βερολίνο θα μπορούσε να είναι και ιστορική: Ήταν η πρώτη επίσημη επίσκεψη Γάλλου ηγέτη στη Γερμανία έπειτα από 24 χρόνια, συνέπεσε με την 75η επέτειο της θεμελίωσης του γερμανικού συντάγματος και είχε ως αιχμή της τον καθορισμό της ατζέντας και των «στρατηγικών προτεραιοτήτων» για την Ευρώπη του μέλλοντος.
Το πόσο κρίσιμος είναι αυτός ο στρατηγικός επαναπροσδιορισμός το καταδεικνύει η ίδια η πραγματικότητα. Η Ευρώπη βρίσκεται ανάμεσα σε δύο πολέμους, αναζητά εναγωνίως νέα ενεργειακή και αμυντική αυτονομία, ασθμαίνει να σταθεί όρθια στη μέση του εμπορικού πολέμου ΗΠΑ και Κίνας, ψάχνει πόρους για να ανορθώσει την ανταγωνιστικότητά της και να σταματήσει την αιμορραγία κεφαλαίων προς την Αμερική και την Ασία και λυγίζει από τη δημογραφική κρίση.
Τίποτα απ’ όλα αυτά δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί χωρίς ενεργό γαλλογερμανικό άξονα. Διότι, όσες αμαρτίες κι αν βαραίνουν αυτόν τον άξονα, η ιστορική αλήθεια μάλλον αποτυπώνεται στο σχόλιο Ευρωπαίου διπλωμάτη στο Politico: «Δεν μας αρέσει», λέει, «να είναι πανίσχυρος ο γαλλογερμανικός άξονας. Δεν μας αρέσει όμως κι όταν είναι πολύ αδύναμος, διότι τότε δεν κινείται τίποτα σ’ αυτή την ήπειρο».
Το πρόβλημα στην παρούσα φάση είναι ακριβώς ότι οι ηγέτες του άξονα είναι υπερβολικά αδύναμοι – σε βαθμό να είναι αμφίβολο εάν θα παραμένουν στο παιχνίδι την επόμενη μέρα των ευρωεκλογών. Ή άλλως, όπως γράφει το Politico, ο νέος κίνδυνος για την Ευρώπη είναι πως ο Εμανουέλ Μακρόν και ο Όλαφ Σολτς μοιάζουν όλο και περισσότερο σαν τις δύο κουτσές πάπιες της Ε.Ε.
Αμφότεροι ηγούνται δύο υποτονικών οικονομιών και αμφότεροι είναι αντιμέτωποι με το φάσμα ταπεινωτικής ήττας στις κάλπες της 9ης Ιουνίου. Ο Μακρόν βλέπει μακράν την πλάτη της Λεπέν, με την τελευταία δημοσκόπηση της La Tribune να ανεβάζει τη διαφορά μεταξύ των κομμάτων τους στις 16 μονάδες. Οι δε Σοσιαλδημοκράτες του Σολτς κινδυνεύουν επίσης να τερματίσουν τρίτοι πίσω από τη γερμανική ακροδεξιά.
Αντί αυτών, το πάνω χέρι στην Ευρώπη παίρνουν οι δυνάμεις του εξωραϊσμένου αντισυστημισμού. Η Τζόρτζια Μελόνι παραμερίζει το νεοφασιστικό παρελθόν της και γίνεται ο μεγάλος ρυθμιστής της επόμενης μέρας. Τη φλερτάρουν όλοι και όλες, από τη Λεπέν έως τη Φον ντερ Λάιεν. Και, μαζί, φλερτάρουν και την «κανονικοποίηση» και απενοχοποίηση της άκρας δεξιάς.
