Θα μπορούσαμε να το κάνουμε. Nα δημοσιεύσουμε το βίντεο στο οποίο βλέπουμε ένα παιδί αποκεφαλισμένο από τις βόμβες, στα χέρια του δύσμοιρου πατέρα του. Αλλά δεν το κάναμε. Από σεβασμό στον πόνο αυτών που επέζησαν από τον ισραηλινό βομβαρδισμό στον καταυλισμό Ταλ ως Σουλμάν των εκτοπισμένων Παλαιστινίων, στη Ράφα.
Όπως δεν δείξαμε τις αποτρόπαιες εικόνες από την τρομοκρατική επίθεση της Χαμάς στις 7 Οκτωβρίου στο νότιο Ισραήλ. Η επίθεση αυτή, ουδεμία σχέση είχε με την «παλαιστινιακή αντίσταση». Ήταν ένα έγκλημα μίσους. Μια παράλογη τρομοκρατική ενέργεια.
Είναι σαφές επίσης, ότι η στρατιωτική επιχείρηση που ξεκίνησε ο Μπενιαμίν Νετανιάχου κατά της Γάζας δεν έχει καμία σχέση με τους διακηρυγμένους στόχους, πρώτα και κύρια την εξάλειψη της Χαμάς. Τα δύο τρίτα των πολιτοφυλακών της Χαμάς εξακολουθούν να είναι ενεργά. Το λένε και οι αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες. Στο μεταξύ, όμως έχουν χάσει τη ζωή τους κάπου 40.000 άμαχοι, κυρίως γυναίκες και παιδιά.
Γιατί ο πραγματικός στόχος του Νετανιάχου και των ακροδεξιών κύκλων που τον εκβιάζουν για να τον στηρίξουν πολιτικά, δεν είναι να εξουδετερωθούν οι τρομοκράτες. Αλλά να αποδεκατιστούν οι Παλαιστίνιοι της Γάζας, να αναγκαστούν να καταφύγουν στην Αίγυπτο. Για τα υπόλοιπα φροντίζει η προπαγάνδα μιας κυβέρνησης του Νετανιάχου.
Αρκετά, επίσης και με την υποκρισία της Δύσης. Υποκρισία γιατί, ενώ με το ένα χέρι μοιράζει λόγια οίκτου για τους νεκρούς, με το άλλο οπλίζει αυτούς που πυροβολούν.
Δεν μπορούμε να σιωπούμε.
Μέχρι να μιλήσει όμως σθεναρά και αποφασιστικά , η λεγόμενη διεθνής κοινότητα, εμείς οι κανονικοί άνθρωποι, δεν μπορούμε να σιωπούμε.
Φτάνει πια με τις λέξεις κενού περιεχομένου, που μας ξεφουρνίζουν οι πολιτικοί για να κρύψουν τη μια μοναδική και προφανή αλήθεια: ο πόλεμος δεν οδηγεί πουθενά. Το Αφγανιστάν, η Λιβύη, η Συρία, το Ιράκ, η ίδια η Ουκρανία είναι εκεί για να το αποδείξουν.
Και όσον αφορά το Ισραήλ και τους Παλαιστίνιους: το εβραϊκό κράτος, με όλη τη στρατιωτική ισχύ που έχει στη διάθεσή του, αλλά και τη δωρεάν ξένη αμυντική βοήθεια, από το 1948 έως σήμερα δεν έχει νιώσει ποτέ ασφαλές. Και ας έχει κατακτήσει σταδιακά το 90% των εδαφών που υποτίθεται πώς από το 1948 θα αποτελούσαν το «Παλαιστινιακό κράτος».
Πρέπει κάτι παραπάνω να κάνουμε. Γνωρίζοντας δυστυχώς πώς ούτε οι τεράστιες πορείες ειρήνης κατόρθωσαν να αποτρέψουν την αμερικανο-αγγλική εισβολή στο Ιράκ το 2003. Ούτε οι διαμαρτυρίες των φοιτητών σε πολλά μέρη του κόσμου, δεν μπόρεσαν να σταματήσουν τη σφαγή στη Γάζα.
Το λέμε εδώ και οκτώ μήνες: Κατάπαυση του πυρός στη Γάζα, να μπει ένα τέλος σε αυτόν τον πόλεμο. Το πρόβλημα είναι ότι κανείς δεν ακούει.
Αλλά κάτι πρέπει να κάνουμε για να σώσουμε τουλάχιστον τους ίδιους τους εαυτούς μας, την ανθρωπιά μας, την ικανότητά μας να σκεφτόμαστε.
Να σταματήσουμε επιτέλους να παρακολουθούμε απλά τις σφαγές, σε ζωντανή μετάδοση. Δεν πρέπει να συνηθίσουμε στο μακελειό.
