Γεωπολιτικές εντάσεις και ακρίβεια είναι τα δύο μεγάλα «σύννεφα» που σκιάζουν τον ουρανό της Ε.Ε. εν όψει των κρίσιμων ευρωεκλογών του Ιουνίου. Οι Ευρωπαίοι πολίτες καλούνται να ψηφίσουν για ζητήματα που πλέον δεν χωρούν καθυστέρηση, αφού οι «κόκκινες γραμμές» έχουν ξεπεραστεί και διακυβεύεται η ποιότητα της ίδιας της ζωής τους.
Οι μεγάλες διαφορές ανάμεσα στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες καλά κρατούν και η έντονη πολιτική «διπλωματία» των τελευταίων ημερών μοιάζει περισσότερο ως σκοπιμότητα στον «βωμό» των συμφερόντων και των συσχετισμών δυνάμεων για τη διαμόρφωση του νέου Ευρωκοινοβουλίου παρά ως πραγματικό ενδιαφέρον για την επίλυση των προβλημάτων. Στην πρόσφατη τηλεμαχία για τη νέα Κομισιόν, οι πέντε υποψήφιοι πρόβαλαν ως βασικές προτεραιότητες τη μείωση της φτώχειας, τη δημιουργία κινήτρων και ευκαιριών στην αγορά εργασίας, την προώθηση επενδύσεων, την υιοθέτηση πιο ευαίσθητων κοινωνικών πολιτικών και φυσικά τη μη επιστροφή σε λιτότητα. Δεν ειπώθηκαν, ωστόσο, οι τρόποι μέσω των οποίων θα μπορούσαν να γίνουν όλα αυτά, αφού τα χρόνια υπό συζήτηση θέματα, όπως η βαθύτερη ενοποίηση, η ένωση κεφαλαιαγορών, οι κοινές εκδόσεις χρέους, το φρένο στα ανεξέλεγκτα κέρδη των πολυεθνικών και η έλλειψη πρόσβασης σε οικονομικά προσιτή στέγη, παραμένουν άλυτα.
Η επιστολή των «οκτώ», συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδας, στην Κομισιόν για την πάταξη της αισχροκέρδειας των πολυεθνικών θα αποτελούσε πειστική ενέργεια εάν γινόταν τη σωστή στιγμή, πολύ πριν από τις εκλογές και προτού εξαθλιωθεί σε τόσο μεγάλο βαθμό η αγοραστική δύναμη εκατομμυρίων πολιτών. Ποιος μπορεί να πειστεί ότι δεν υπάρχουν τρόποι συγκράτησης στις αυξήσεις των τιμών όταν πλέον οι διαφορές μεταξύ των χωρών-μελών στα ίδια προϊόντα έχουν γίνει εξόφθαλμες;
Οι αποτελεσματικοί έλεγχοι σε εθνικό επίπεδο ή οι πανευρωπαϊκά συντονισμένες πολιτικές, που θα μπορούσαν να δώσουν δυναμική απάντηση στα προβλήματα, απουσιάζουν παταγωδώς. Ακόμη χειρότερο, όμως, είναι ότι η πολιτική «εσωτερικής κατανάλωσης», στην οποία επιδίδονται τα κόμματα την ώρα που επείγει ένας ολικός επανακαθορισμός, δεν προβληματίζει ούτε κινητοποιεί τους πολίτες, αντίθετα τους εξοργίζει και τους στρέφει σε διαφόρων μορφών αντίδραση, που μπορεί να εκφραστεί είτε μέσω αποχής είτε μέσω των άκρων…
