Εν αρχή ην η γραφή, που άλλαξε την πορεία της ανθρώπινής ύπαρξης. Μέσω αυτής, μύθοι, ιστορία, νόμοι αλλά και ιδέες κληρονομήθηκαν στις γενιές, ανά τούς αιώνες.
Ρηξικέλευθοι νόμοι, χαράχτηκαν πάνω σε πλάκες και κοινωνήθηκαν στους πολίτες. Από τις θεϊκές 12 εντολές μέχρι τις πρώτες καταγραφές νόμων στις πόλεις – κράτη της Ελλάδας.
Με την ανακάλυψη της τυπογραφίας, έκαναν την εμφάνισή τους οι εφημερίδες και η διάδοση των ιδεών στις πλατιές μάζες. Τον ίδιο ρόλο, έπαιξαν και οι εφημερίδες τοίχου. Αλλά η επίδρασή τους ήταν απρόσμενη. Οι «αφίσες με μεγάλους χαρακτήρες» όπως χαρακτηρίστηκαν, εξελίχθηκαν ταχύτατα σε διαύλους της ελευθερίας της έκφρασης.
Ρύπαιναν; Είναι αργά για να το πούμε…
Δεκάδες χρόνια τώρα, η πάλη των ιδεών και των πολιτικών ρευμάτων, δίνουν στίγμα, μέσω της αφίσας.
Το ίδιο μέσο που χρησιμοποιούν άλλωστε, και οι επιχειρήσεις για να κλείσουν το μάτι στον καταναλωτή. Η διαφορά; Ακολουθούν τους κανόνες του political correct. Τακτοποιημένες σε πλαίσια και προσεγμένες αισθητικά. Η ομοιότητα; Ο ίδιος στόχος: Το μήνυμα!
Πολύ πρόσφατα, εν μέσω προεκλογικού πυρετού στα πανεπιστήμια, για τις φοιτητικές εκλογές, κοσμήτορας μεγάλου Πανεπιστημιακού ιδρύματος, επιστράτευσε τις υπηρεσίες καθαριότητας, που με υπερωρίες «ξεπάστρεψαν» την «κουρελαρία» από τους τοίχους.
«Αισθητικός φασισμός»;
«Η αφισοκόλληση είναι μια παθογένεια της Μεταπολίτευσης. Την εποχή του Διαδικτύου και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης η αφισοκόλληση δεν είναι παρά ένα μέσο βίαιης επιβολής τού μηνύματος που κάποιοι επιχειρούν να περάσουν στους συναδέλφους τους χωρίς να τα καταφέρνουν και γι’ αυτό τους το επιβάλλουν, αναγκάζοντάς τους να το υφίστανται στον χώρο όπου αναγκαστικά ζουν και κινούνται. Αυτό έχει όνομα και λέγεται αισθητικός φασισμός. Μην τον ανέχεστε πλέον», εξήγησε.
Τα πανεπιστήμιο, εκτός από ναός της γνώσης, διαχρονικά, είναι άσυλο διακίνησης ιδεών. Οι φοιτητές δικαιούνται να διατυπώνουν τις απόψεις τους, ατομικά ή συλλογικά, και η ορμή της νιότης τους, δεν μπορεί να τους βάλει σε καλούπια.
Ένας Μάης, όχι comme il faut…
Ο Μάης του ’68 , παρά την πολιτική του ήττα υπήρξε σημείο αναφοράς για τους κοινωνικούς αγώνες σε όλο τον κόσμο και για τη μετάβαση από τον συντηρητισμό στις φιλελεύθερες ιδέες -ισότητα, ανθρώπινα δικαιώματα, σεξουαλική απελευθέρωση. Φιλόσοφοι και ιστορικοί έχουν υποστηρίξει ότι η εξέγερση ήταν το πιο σημαντικό επαναστατικό γεγονός του 20ού αιώνα. Και ξεκίνησε από τους φοιτητές. Το προαύλιο της Σορβόννης μετράπηκε σε «λαϊκό αυτόνομο πανεπιστήμιο».
Και προφανώς, οι κανόνες του comme il faut, είχαν εξοβελιστεί.
Και πολύ πρόσφατα, σε σπουδαία αμερικανικά πανεπιστήμια, στήθηκαν σκηνές διαμαρτυρίας, υπέρ του παλαιστινιακού. Η «μεγάλη ανατριχίλα»… για το «καραγκιοζ μπερντε».
Μα πώς μπορείς να αποστειρώσεις τα πανεπιστήμια από την ζωντάνια της νιότης;
Μήπως οι μπογιατισμένοι τοίχοι θυμίζουν νεκροτομείο; Μήπως οι τοίχοι των πανεπιστημίων είναι όμορφοι γιατί έχουν αφίσες και συνθήματα; Για τον μεγάλο και τον ωραίο αγώνα των ιδεών;
Στο κάτω, κάτω, «ο τοίχος έχει την δική του ιστορία…»
Η δικτατορία του αλγόριθμού
Όσο για αυτούς που υποστηρίζουν, πως στην εποχή του ίντερνετ δεν έχει θέση η επικοινωνιακή «ρύπανση» της αφίσας και του συνθήματος, είναι οι αλγόριθμοι (μόνο;) που αποφασίζουν τι θα σερβίρουν και πώς.
Το διαδίκτυο επιβάλλει κατά βάση την πολιτική μάχη, ως μάχη εκ του μακρόθεν και εκ του ασφαλούς.
Επιμύθιο
«Πολεμούμε γιατί έτσι μας αρέσει, τραγουδούμε κι ας μην υπάρχει αυτί να μας ακούσει. Δουλεύουμε, κι ας μην υπάρχει αφέντης, σα βραδιάσει, να μας πλερώσει το μεροκάματο μας. Δεν ξενοδουλεύουμε· εμείς είμαστε οι αφέντες· το αμπέλι τούτο της Γης είναι δικό μας, σάρκα μας κι αίμα μας»
Οποσθοδρομικό; Όχι! Καζαντζακης!
