Εξήψε τα πολιτικά πάθη, απογείωσε την τηλεθέαση -το σόου παρακολούθησαν περίπου 160 εκατομμύρια-, σχεδόν όλοι πήραν θέση, το άκυρο/λευκό εύκολα βγήκαν από τη μέση. Στην Ελλάδα, μεσοσταθμικά, το ποσοστό τηλεθέασης ήταν 71,6% στο λεγόμενο δυναμικό κοινό (1854) και 68,1% στο σύνολο.
Η επισήμως no politica -εδώ γελάμε- Eurovision έφερε κάτι που η πολιτική στην Ευρώπη δεν μπορεί. Παραμονές ευρωεκλογών και βαθιών χασμουρητών.
Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να διαφωτίζουμε πράγματα φαεινά ως τα οπίσθια των πυγολαμπίδων. Οι ευρωκάλπες είναι πιο βαρετές κι από τη βρετανική συμμετοχή στο μουσικό πανηγύρι.
Δεδομένο θεωρείται πως μια τέτοια συνθήκη θα συμβάλει αποφασιστικά στην ενίσχυση της αποχής. Στις τελευταίες ευρωεκλογές (2019) συμμετείχαν 5.920.355 ψηφοφόροι εν Ελλάδι, ενώ στις εθνικές εκλογές του περσινού Μαΐου 6.061.040 ψηφοφόροι, αριθμός που έπεσε στις επαναληπτικές εκλογές του Ιουνίου σε 5.273.699 ψηφοφόρους. Τα πέντε εκατομμύρια στις 9 Ιουνίου θα θεωρηθούν κι επιτυχία, μέσα σε προεκλογικό κλίμα πιο άτονο κι από διάλεξη για την οξεοβασική ισορροπία.
O διαγωνισμός τραγουδιού ήταν (γεω)πολιτική με κατάστιχα διπλής ηθικής. Κλασικό πολιτικό γεγονός δηλαδή, λίγο πριν από της κάλπης τη στιγμή. Ίσως γι’ αυτό οι Βρυξέλλες αντέδρασαν για τις σημαίες. «Λιγότερο από έναν μήνα πριν από τις ευρωπαϊκές εκλογές, ποιος κερδίζει από την απαγόρευση της σημαίας της Ε.Ε. από τη Eurovision;». «Δεν μου άρεσε αυτό που έκανε η EBU. Δεν νομίζω ότι βοήθησαν κανέναν, δεν βοήθησαν την Ευρώπη. Οι μόνοι που βοήθησαν ήταν αυτοί που είχαν αυτή την ευκαιρία να επιτεθούν εναντίον της Ευρώπης».
Δεν βλέπω πώς και δεν ξέρω πόσοι, εκτός του Dorin Frasineanu, συμβούλου πολιτικής του Renew Europe -πολιτικής ομάδας της Ευρωβουλής-, ήθελαν να μπουν στην αρένα με ευρωπαϊκή σημαία.
Στην αποστασιοποίηση από την ιδέα είναι τα σπουδαία. Η Ευρώπη στη συζήτηση δεν υπάρχει πουθενά. Μόνο στο όνομα της κάλπης.
