Μία παραδοσιακή ιρλανδική ευχή λέει: «Ας σηκωθεί ο δρόμος να σε συναντήσει» . Τα πράγματα, όμως, δεν έρχονται ποτέ τόσο βολικά και η Ιρλανδία το γνωρίζει αυτό πολύ καλά τα τελευταία χρόνια. Έχοντας πληγωθεί βαθιά από τη χρηματοπιστωτική κρίση, η οποία εξελίχθηκε σε κρίση χρέους, ο Κέλτικος τίγρης χρειάστηκε να παλέψει, για να σταθεί ξανά στα πόδια του και να βρει το δρόμο. Και τώρα βρυχάται και πάλι – όπως τουλάχιστον δείχνουν οι αριθμοί.
Και στη βάση των αριθμών αυτών ακούγεται ολοένα και περισσότερο η συμβουλή προς την Ελλάδα: «Κάντο όπως η Ιρλανδία». Ακόμη και ο ίδιος ο Ιρλανδός πρωθυπουργός, Έντα Κένι, είπε προ ολίγων ημερών ότι η Αθήνα έχει πολλά να μάθει από το Δουβλίνο. Μπορεί άραγε η ιρλανδική οικονομία να λειτουργήσει ως μοντέλο; Είναι αυτό, δυνατόν; Και εάν ναι, είναι πράγματι επιθυμητό;
Ας δούμε ποια είναι τα δεδομένα. Η Ιρλανδία ετοιμάζεται να κατακτήσει φέτος, για δεύτερη διαδοχική χρονιά, τον τίτλο της ταχύτερης οικονομίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η Κομισιόν εκτιμά ότι θα αναπτυχθεί με ρυθμούς 3,5%, έχοντας κατεβάσει μεν ταχύτητα σε σχέση με το 2014, όταν «έτρεξε» με ρυθμούς 4,8%, αλλά υπερβαίνοντας κατά πολύ τις επιδόσεις της «κραταιάς» Γερμανίας, που αναμένεται να δει το ΑΕΠ της να μεγεθύνεται κατά 1,5%. Πολύ καλύτερη επίδοση και από εκείνη της γειτονικής, αλλά εκτός Ευρωζώνης, Βρετανία, η οποία προβλέπεται να αναπτυχθεί κατά 2,4%. Το δημοσιονομικό έλλειμμα, που είχε εκτιναχθεί σε δυσθεώρητα ύψη, μετά τη διάσωση των τραπεζών της χώρας, αναμένεται να περιοριστεί στο 3,7% του ΑΕΠ φέτος.
Πίσω από τους αριθμούς αυτούς, ωστόσο, η Ιρλανδία παραμένει μία χώρα, που ακόμη με παλεύει με προβλήματα στο χρηματοπιστωτικό σύστημα, μία χώρα με συνολικό δημόσιο και ιδιωτικό εξωτερικό χρέος, που προσεγγίζει το 1.000% του ΑΕΠ και είναι ένα από τα υψηλότερα παγκοσμίως. Μία χώρα, που έχει μεν μειώσει το ποσοστό της ανεργίας κοντά στο 10%, αλλά το έχει πετύχει με την ταχύτατη επέκταση της «ευέλικτης» ημιαπασχόλησης, με αποτέλεσμα πρόσφατες έρευνες να καταδεικνύουν πως οι Ιρλανδοί εξακολουθούν να προσδιορίζουν την εργασιακή ανασφάλεια ως την κυριότερη ανησυχία τους. Οι ίδιες έρευνες δείχνουν ότι θεωρούν τις βασικές υποδομές της χώρας «φτωχές».
Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε και κάτι ακόμη: ότι οι κέλτικος τίγρης απολαμβάνει πλεονεκτήματα, που δεν μπορούμε να έχουμε: την αγγλική γλώσσα, την εγγύτητα στο μεγαλύτερο χρηματοοικονομικό κέντρο της Ευρώπης και ένα φορολογικό πλαίσιο- δέλεαρ για τις πολυεθνικές, που αναζητούν να μεταφέρουν τα κέρδη τους σε “παραδείσους”. Σίγουρα, υπάρχουν μαθήματα από το Δουβλίνο για την Αθήνα, με βασικότερο το κλίμα διακομματικής συναίνεσης, που επικράτησε σε κρίσιμες στιγμές, και το οποίο έδωσε τη δυνατότητα να παρουσιαστούν πειστικές αντιπροτάσεις σε σκληρά μέτρα, που ήθελε να προωθήσει η τρόικα. Αυτό εμείς δεν το έχουμε δει ακόμη. Το κάντο όπως η Ιρλανδία, όμως, είναι υπερβολικά απλουστευτικό και μάλλον αδύνατο.
ΝΑΤΑΣΑ ΣΤΑΣΙΝΟΥ
