«Ἡ ζωή πῶς θνήσκεις; Πῶς καί τάφῳ οἰκεῖς; Τοῦ θανάτου τό βασίλειον λύεις δέ, καί τοῦ ᾍδου τούς νεκρούς ἐξανιστᾷς» ακουγόταν χθες σε κάθε γωνιά της χώρας κατά την περιφορά των Επιταφίων και όλη η φύση φαινόταν να συμμετέχει στο πένθος.
Και σήμερα το πρωί, η προαναγγελία του χαρμόσυνου νέου: «Ανάστα, ο Θεός, κρίνον την γην, ότι συ κατακληρονομήσεις εν πάσι τοις έθνεσι». Με αυτές τις εναλλαγές, αν το σκεφτούμε, κυλάει και η ζωή μας.
Για πιστούς και μη η Μεγάλη Εβδομάδα των Παθών και το Πάσχα έχουν εικόνες, συμβολισμούς, ήχους και μυρωδιές, που μιλούν βαθιά στην καρδιά, που συγκινούν, αλλά και γεμίζουν ελπίδα. Είναι ημέρες πένθους, σιγής, αλλά και προσδοκίας. Το πέρασμα από τον Γολγοθά και τη Σταύρωση, στην Ανάσταση και την…ανάταση. Για εμένα προσωπικά είναι ημέρες που σκέφτομαι πιο έντονα από ποτέ την έννοια του θαύματος.
Ως μητέρα αυτιστικού παιδιού έχω περάσει – είμαι σίγουρη όπως οι περισσότεροι γονείς – από την εποχή που περίμενα το θαύμα. Την ημέρα που θα ξυπνήσει και ξαφνικά θα μας μιλήσει κανονικά. Που δεν θα αισθάνεται να του επιτίθεται με τη «φασαρία» και την «αταξία» του ο «τυπικός» μας κόσμος, Την ημέρα που θα έχει ξεφύγει από το φάσμα. Την ημέρα που μία από τις τόσες θεραπείες – φαρμακευτικές και μη – θα έχει λειτουργήσει.
Τα άλλα θαύματα
Δεν θυμάμαι πότε σταμάτησα να περιμένω το θαύμα. Θυμάμαι πολύ καλά, όμως, πότε άρχισα να βλέπω τα καθημερινά θαύματα που ο γιος μου, μας χάριζε. Την ημέρα, που κοίταξε εμένα και τον πατέρα του σταθερά στα μάτια και δεν τον «πονούσε» πια η βλεμματική επαφή. Την ημέρα, που με φώναξε με το όνομά μου. Την ημέρα που αγκάλιασε με δύναμη τον αδερφό του και είπε το δικό του. Την ημέρα που είπε «σ’αγαπώ».
«Έχετε μπροστά σας Γολγοθά», μας είχε πει ένας γιατρός. Ναι, αλλά έχουμε μπροστά μας κι άλλα θαύματα – αυτά που δεν τα περιμένεις, αλλά τα παλεύεις και τα πετυχαίνεις. Αυτά για τα οποία εκείνος δίνει μάχες.
Ο Άλμπερτ Αϊνστάιν έλεγε πως υπάρχουν δύο τρόποι να ζήσεις τη ζωή σου: Ο ένας είναι σαν τίποτα γύρω μας να μην είναι θαύμα. Ο άλλος σαν τα πάντα να είναι ένα θαύμα». Διαλέγω ανεπιφύλακτα τον δεύτερο. Είναι ο μόνος δρόμος για την Ανά(σ)ταση.
