Η Σκωτσέζα Έντνα Κλάιν-Ρέκχι ήταν 19 χρονών όταν «έχασε» τον Μέιτζορ, το λαμπραντόρ της. «Πέθανε στην αγκαλιά μου», θυμάται η 82χρονη σήμερα Έντνα, μιλώντας στο συντακτικό προσωπικό του National Geographic.«Τον αγαπούσα πολύ», λέει η Έντνα.
Για να αντιμετωπίσει αυτόν τον πόνο, και με τη συμβουλή της μητέρας της, η 19χρονη τότε Σκωτσέζα, αποφάσισε να γράψει αυτό που ένιωθε. Και σε αυτήν οφείλουμε το ποίημα «Γέφυρα του Ουράνιου Τόξου».
Είναι πιθανώς αδύνατο, τουλάχιστον στον αγγλόφωνο κόσμο, να έχει χάσει κάποιος το αγαπημένο του κατοικίδιο και να μην έχει ακούσει ποτέ για τη Γέφυρα του Ουράνιου Τόξου. Το αντιγράφω όμως:
«Σε μια μικρή γωνιά του παραδείσου, υπάρχει ένα μέρος που ονομάζεται Γέφυρα του Ουράνιου Τόξου. Όταν πεθαίνει ένα ζώο που ήταν ιδιαίτερα κοντά σε κάποιον, περνά τη Γέφυρα του Ουράνιου Τόξου. Είναι μια χώρα με λιβάδια και λόφους στην οποία όλα τα αγαπημένα μας κατοικίδια μας, μπορούν να τρέξουν και να παίξουν. Εκεί βρίσκουν άφθονο φαγητό, νερό και λιακάδα .
Όλα τα ζώα που έχουν βιώσει γηρατειά και ασθένειες ανακτούν την υγεία τους και γεμίζουν ενέργεια.Αλλά και εκείνα που έχουν τραυματιστεί βρίσκουν θεραπεία και δύναμη.
Γίνονται και πάλι, όπως τα θυμόμαστε πριν φύγουν για τον παράδεισο.
Είναι χαρούμενα και ικανοποιημένα, αλλά κάτι δεν πάει καλά: όλα έπρεπε να αποχαιρετήσουν κάποιον πολύ ιδιαίτερο, κάποιον που τους λείπει.
Οι τετράποδοι φίλοι μας τρέχουν και παίζουν όλοι μαζί, αλλά μια μέρα ένας από αυτούς σταματά ξαφνικά και κοιτάζει αλλού.
Τα μεγάλα μάτια του αρχίζουν να λάμπουν, το σώμα του ανατριχιάζει. Αρχίζει να τρέχει και ξεφεύγει από την ομάδα. Ορμάει στο γρασίδι, τρέχοντας όλο και πιο γρήγορα. Και επιτέλους συναντά ξανά τον μεγάλο του φίλο. Το «αφεντικό» του. Αγκαλιάζονται χαρούμενοι. Τώρα τίποτα δεν μπορεί να τους χωρίσει. Κλαίνε και οι δύο.
Τα χέρια του για άλλη μια φορά χαϊδεύουν το κεφάλι του αγαπημένου του σκύλου.
Κοιτάς για άλλη μια φορά τα πιστά μάτια του. Εχει φύγει από τη ζωή, αλλά ποτέ δεν έχει φύγει από την καρδιά σου. Στη συνέχεια, μαζί, περνάμε τη Γέφυρα του Ουράνιου Τόξου».
Κομμάτι της ζωής μας
Διαβάζοντας ξανά και ξανά το ποίημα της Έντνα, όσοι είχαμε ένα κατοικίδιο και το χάσαμε, καταλαβαίνουμε πολύ καλά τα συναισθήματά της: γιατί ο σκύλος ή η γάτα μας , είναι κομμάτι της ζωής μας.
Τους μιλάμε και νιώθαμε ότι μπορούν να καταλάβουν κάθε λέξη που τους λέμε.. Η αγάπη τους άδολη. Η πίστη τους, μοναδική.
Δυστυχώς, τα πράγματα έχουν τη δική τους εξέλιξη, που δεν μπορούμε να την αλλάξουμε.
Εμείς οι άνθρωποι σχεδόν πάντα ζούμε περισσότερο από τα κατοικίδιά μας. Όσο κι αν τα αγαπάμε, μια μέρα θα τα δούμε να φεύγουν.
Και τότε, δεν υπάρχουν κανόνες για τη μέτρηση της θλίψης μας.
Όσο και αν εκείνοι που δεν έχουν ζήσει με ζώα στο σπίτι, ίσως βρίσκουν υπερβολικές αυτές τις σκέψεις. «Εδώ συμβαίνουν πραγματικές τραγωδίες στον κόσμο. Άνθρωποι χάνουν ολόκληρες οικογένειες. Ήταν «απλώς ένας σκύλος»…
Μετά τον θάνατο του σκύλου μου, πολλοί φίλοι μου προσπάθησαν να με παρηγορήσουν, αλλάζοντας την κουβέντα.
Αλλά πραγματικά συγκινήθηκα διαβάζοντας όσα έγραψαν οι φίλοι μου στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για τον θάνατο του σκύλου μου.
Συγκινήθηκα από το πόσοι κατάλαβαν ότι ένας σκύλος γίνεται μέλος μιας οικογένειας. Ο σκύλος του καθενός και της καθεμιάς, δεν είναι «απλώς ένας σκύλος». Αυτή η συμπόνια ήταν ένα βάλσαμο. Με βοήθησε να αποκτήσω αυτοπεποίθηση, να βιώσω τη θλίψη, αντί να την αποφύγω.
Ως δημοσιογράφος, ένιωθα ότι έπρεπε να γράψω για το θάνατο του σκύλου μου, του Ερμή. Ίσως να έκανα λάθος, για κάποιους.
Αλλά θέλω να τους πω ότι το τελευταίο δώρο που κάνει ένας σκύλος στην οικογένειά του είναι το μάθημα της απώλειας. Η γνώση ότι μια ιστορία δεν υποτιμάται, επειδή τελειώνει. Όλη αυτή η αγάπη που δώσαμε και πήραμε, εξακολουθεί να υπάρχει.
Για μένα, η απώλεια του σκύλου μου ήταν μια υπενθύμιση της σημασίας του πραγματικού. Σε μια εποχή που είναι εύκολο να χάσεις τον εαυτό σου στην εικονική πραγματικότητα.
