Βία. Ένα παγκόσμιο, διαχρονικό φαινόμενο, που προβληματίζει εντόνως και την ελληνική κοινωνία.
Ενδοοικογενειακή βία. Πληθαίνουν τα κρούσματα.
Γυκαικοκτονίες. Χωρίς σχόλιο!
Σχολικός εκφοβισμός. Γνωστός και ως bullying, αλλά και σχολική βία με μαχαιρώματα, γρονθοκοπήματα…
Διαδικτυακό bullying. Λαμβάνει πλέον ανησυχητικές διαστάσεις.
Οπαδική βία. Βαρύς ο «φόρος αίματος».
Πολιτική βία. Λεκτική, αλλά και πιο… εξελιγμένη, με χειροδικίες, μαχαιρώματα, απειλές, προπηλακισμούς, και μοναδικούς εκφραστές εκλεγμένους και μη εκπροσώπους της ακροδεξιάς.
Πλέον και κοινοβουλευτική βία. Επίσης απόρροια της ακροδεξιάς εκπροσώπησης στον «ναό» της Δημοκρατίας. Βία λεκτική, λίαν προσφάτως και σωματική.
Στις δημοκρατικές κοινωνίες τα κρούσματα βίας δυστυχώς συναντώνται όλο και συχνότερα. Σωματική ή ψυχολογική, ηθική, ιδεολογική, πολιτική, άμεση ή έμμεση, η επιβολή του «εγώ» διά της υπερβολικής, παράνομης, καταχρηστικής πίεσης είναι καταδικαστέα.
Μιλώντας για την πολιτική βία, η στροφή μέρους της κοινωνίας μας, πολύ δε περισσότερο της ευρωπαϊκής, προς την ακροδεξιά αποτυπώνει την ανάγκη των πολιτών να εκτονωθούν ή και να τιμωρήσουν μέσα από ακραίες επιλογές, ρισκάροντας ακόμη και τη θεσμική υπόσταση της πολιτείας.
Ας μην ξεχνάμε ότι, κατά τον Βίκτορ Ουγκό, η κοινωνία προετοιμάζει το έγκλημα, ο εγκληματίας το διαπράττει. Βέβαια η κοινωνία αποτελεί τον «καθρέπτη» της κάθε χώρας, της ιστορίας της, του πολιτικού της συστήματος, της κουλτούρας των πολιτών και της παιδείας τους, του οικονομικού τους υπόβαθρου. Η χειρότερη μορφή βίας, κατά τον Μαχάτμα Γκάντι, είναι η φτώχεια.
Ο Έλληνας πολίτης δοκιμάστηκε σκληρά -οικονομικά και ψυχολογικά- επί πολλά χρόνια λόγω των μνημονίων, εν συνεχεία λόγω της πανδημίας και σήμερα από την αργόσυρτη επιστροφή του σε συνθήκες κανονικότητας. Πλέον πρέπει να «ανασάνει» και μάλιστα γρήγορα, γιατί η βία γεννά βία!
