Βαδίζουμε προς ευρωεκλογές και συζητούμε οτιδήποτε είναι άσχετο μ’ αυτές.
Βαδίζουμε προς κάλπες κι ανυμνούμε «της άρκτου την πολυμάθεια, του όνου την ευφυΐα και του λέοντος την ημερότητα». Όχι, μόνο στο ελληνικό χωριό.
Υπάρχει λόγος σοβαρός, που είναι ο δημόσιος διάλογος χλιαρός. «Όλα δείχνουν ότι για ακόμη μια φορά η εν τοις πράγμασι συμμαχία τής Κεντροδεξιάς, του Κέντρου και της Κεντροαριστεράς θα συνεχίσει να ελέγχει το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και μετά τις εκλογές του Ιουνίου. Το πιο σημαντικό όμως δεν είναι αυτό: το 2019, η πλειοψηφία δεν είχε μετακινηθεί, αλλά οι προτεραιότητες άλλαξαν…
Αυτή τη φορά αναμένεται μια στροφή προς τα δεξιά, που θα καθορίσει τις προτεραιότητες της επόμενης πενταετίας, ακόμη και στον οικονομικό τομέα. Ο προσανατολισμός της ευρωπαϊκής πολιτικής θα είναι έτσι πολύ διαφορετικός». Ο Ζαν Πιζανί-Φερί, καθηγητής Οικονομίας στη Sciences Po, ήδη από τις αρχές Μαρτίου, ρίχνει ψήφο στον πραγματισμό.
Καλά, τα τελευταία χρόνια παρατηρείται μια δεξιά στροφή, αλλά υπάρχει και ρευστότητα. Οι ευρωκάλπες θα είναι το βαρόμετρο που θα καταγράψει τον συσχετισμό δυνάμεων. Αυτός θα βγάλει πρόεδρο της Επιτροπής.
Η πιο σημαντική αρμοδιότητα του μόνου θεσμικού οργάνου της Ε.Ε. που εκλέγεται απευθείας από τους ψηφοφόρους είναι αυτή;
Ρωτήστε τη Φον ντερ Λάιεν, που το 2019 πήρε μια οριακή πλειοψηφία, 383 ψήφους, ελαφρώς πάνω από το ελάχιστο των 374. Με την ακροδεξιά να κερδίζει έδαφος σε όλη την Ευρώπη και το Παρίσι να αφήνει ανοικτό αν θα την ξαναψηφίσει, ώστε σε ένα κλασικό ευρωπαϊκό παιχνίδι να εξασφαλίσει παραχωρήσεις, η Ούρσουλα από Σεπτέμβριο θα μας απασχολήσει. ΘΑ
Προτιμούσα «το μαρτύριο της Αγίας Ούρσουλας», το τελευταίο έργο του Καραβάτζιο, με μια περίπλοκη αλληλεπίδραση ένοχων και αθώων χεριών στο ίδιο κάδρο.
