Ο Νίξον δεν φημιζόταν για τη διπλωματικότητά του. Υπερασπιζόμενος την επιλογή ενός προσώπου για μια θέση στο Ανώτατο Δικαστήριο, ήταν αδιάντροπα ειλικρινής: «Ακόμη κι αν είναι μέτριος, υπάρχουν τόσοι μέτριοι. Δεν πρέπει να εκπροσωπηθούν κι αυτοί, από έναν άνθρωπο του αναστήματός τους;».
Κατ’ αναλογίαν ένα εθνικό κοινοβούλιο ή ευρωκοινοβούλιο κιβωτός διάσωσης, ενίοτε κι ανάπαυσης, με μεγάλους μισθούς και προνόμια, πρέπει ν’ αντικατοπτρίζει όλες τις τάσεις, τις απόψεις, τις επιθυμίες, τις απαιτήσεις του εκλογικού σώματος, ώστε να γίνονται σεβαστά τα αιτήματα αντιπροσώπευσης. Μήπως δεν αποτελούν μέρος της κοινωνίας οι γραφικοί, οι εριστικοί, οι ψευδοανατροπείς, οι υπνωτισμένοι, οι σπρίντερ της ασυναρτησίας, οι άνθρωποι με γκρίζο παρελθόν, οι κισσοί με πλάνο ψήλωμα, οι κόλακες, οι σαλίγκαροι -έρποντας και γλείφοντας ξορκίζουν το τίποτα-, οι στα κούφια λόγια γρήγοροι;
Θα μπορούσε κάποιος ν’ απαντήσει ότι στο σαλονάκι της Ευρώπης πρέπει να φτάνουν μόνο οι επαΐοντες και οι διαβασμένοι, οι συνετοί και οι χρηστοί, αλλά αυτό είναι αφέλεια καθαρή. Είναι και κάτι περισσότερο, ιδίως όταν συνοδεύεται από τη γνωστή υπεροπτική γκριμάτσα και το σήκωμα του φρυδιού για τους ανίδεους πολλούς.
Κατά τον λαό κι οι αντιπρόσωποι ή οι λαοί έχουν αυτούς που επιλέγουν από το μενού που τους προσφέρουν. Τα μέλη της Ευρωβουλής δεν είναι τίποτε λιγότερο από ένας καθρέπτης της κοινωνίας. Από το Βουκουρέστι έως τη Βουδαπέστη, από το Δουβλίνο έως το Βερολίνο και από το Παρίσι έως τη Ρώμη.
Η Ελλάδα δεν αποτελεί εξαίρεση, γι’ αυτό και ο κανόνας της ανησυχίας για την ποιότητα των υποψηφίων κάθε φορά απλώς σώζει τα προσχήματα. Ενδεχομένως, να ξέρει καλύτερα ο «σοφός λαός». «Κουκιά» θέλει ο αρχηγός.
Εμπρός, λοιπόν, για τον σταυρό. Από λάδι ή χωρίς. Θαύματα δεν γίνονται στην πολιτική. Φασουλή θα ψηφίσεις, μην περιμένεις Σουρή.
