Η ειδησιογραφία εστιάζει στην νέα κρίση που εξελίσσεται στη Μέση Ανατολή και στη σκέψη όλων κυριαρχεί ανησυχία και φόβος για το δυστοπικό μέλλον που προμηνύεται για ακόμα μια φορά. Στην ερώτηση: «πώς σκέφτεσαι τον εαυτό σου σε πέντε χρόνια από τώρα», κανείς δε έχει προφτάσει να απαντήσει, καθώς η πραγματικότητα είναι αυτή που προλαβαίνει τις εξελίξεις.
Οι επιστήμονες ιστορικοί διαχωρίζουν τις γενιές ανά δεκαετίες, ωστόσο για τις τελευταίες δύο ανεξαρτήτως ηλικίας μάλλον όλοι ανήκουμε στην γενιά της «προσαρμογής».
Από το 2008 και μετά διανύουμε τα «καλύτερά μας χρόνια» διαχειριζόμενοι κρίσεις: χρηματοπιστωτική κρίση, κρίση χρέους, ανθρωπιστική κρίση, κλιματική κρίση, κρίση ηθικής και αξιών.
Σε τίτλους τα highilights των ημερών μας περιλαμβάνουν : το Καστελόριζο 2010, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, τα Μνημόνια, το PSI, την κατάργηση συλλογικών συμβάσεων εργασίας, το brain drain, τον ΕΝΦΙΑ, τους αγανακτισμένους, τα capital controls, το δημοψήφισμα, το μαύρο στην ΕΡΤ, τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, την είσοδο της Χρυσής Αυγής στο ελληνικό κοινοβούλιο, τo προσφυγικό, τα push back, τις δομές τύπου Καρα Τεπέ, την εξάπλωση της πανδημίας Covid 19, τα lockdowns, τον πόλεμο Ρωσίας- Ουκρανίας, τη γενοκτονία στη Γάζα, την ενεργειακή κρίση, την εκτόξευση του πληθωρισμού, τη ζωή με market pass, τη νέα κανονικότητα, το «πονάω» που ακούστηκε εκείνο το μεσημέρι του Μαρτίου στη πλατεία της Νέας Σμύρνης, τη τελευταία ανάσα που άφησε στην πλατεία της Ομόνοιας ο Ζακ Κωστόπουλος, την ανασφάλεια στις αλύτρωτες γυναικοκτονίες, στην εκδικητική πορνογραφία και στη λίστα που φιγουράρει ψηλά το όνομα του Βαγγέλη Γιακουμάκη και από κάτω ακολουθούν χιλιάδες θύματα bullying, το αβάσταχτο στους 57 νεκρούς στα Τέμπη και πίσω από κάθε φυσική καταστροφή όπως οι φονικές πυρκαγιές με τους 107 νεκρούς στο Μάτι, το καμένο δάσος της Δαδιάς, οι τσουρουφλισμένες πεταλούδες στη Ρόδο, αλλά και η πλημμυρισμένη Θεσσαλία και τα δύο φέρετρα που άφησε πίσω ο σεισμός στη Σάμο.
Όλες οι κρίσεις: οικονομικές- ανθρωπιστικές και οι φυσικές καταστροφές, κάτι μας έμαθαν, κάτι μας αφήσαν και κάτι/κάποιους μας πήραν. Και όσον αφορά στις δικές μας προσωπικές νίκες; Μείναμε να τις αναζητάμε στο πέρασμα των δυστοπικών καιρών.
Αν, όμως, αναλογιστούμε το βάρος που κουβαλάνε οι περίπου 190 λέξεις που περιγράφουν παραπάνω τη πραγματικότητα της καθημερινότητας εδώ και σχεδόν δύο δεκαετίες, τότε θα έλεγε κανείς ότι «και που ζούμε επιτυχία είναι».
