Η σχέση του φιλάθλου της ΑΕΚ με την ομάδα του δεν είναι απλώς οπαδική. Είναι κυρίως συναισθηματική. Για όλα αυτά που πρεσβεύει η Αθλητική Ένωση Κωνσταντινουπόλεως. Την ιστορία, τον πόνο της προσφυγιάς, την υπερηφάνεια για τα επιτεύγματα των ανθρώπων της, τις διακρίσεις των ομάδων της στον ελληνικό αθλητισμό, αλλά και για τα ιδεώδη, τις αξίες και τα ιδανικά. Ακόμη και για τη μιζέρια που κατά περιόδους εμφανίζεται.
Ο σύλλογος θα γιορτάσει σήμερα έναν αιώνα ύπαρξης στο σπίτι της, την ΟΡΑΡ Arena, την «Αγια-Σοφιά» κατά πολλούς. Στο επίκεντρο των εορταστικών εκδηλώσεων θα βρεθεί ο κόσμος της. Αυτός που βρίσκεται στο πλάι της ανελλιπώς εδώ και 100 χρόνια, που χαίρεται, πανηγυρίζει, κλαίει, στενοχωριέται. Που ζει τα συναισθήματα στο έπακρο.
Παρότι δεν συνηθίζεται σ’ αυτή τη στήλη, θα τολμήσω να καταγράψω μερικές προσωπικές στιγμές από τη σχέση μου με την ΑΕΚ. Θυμάμαι ακόμη την πρώτη μου φορά στο γήπεδο, σε ηλικία 11 ετών, και τις μυθικές μορφές των ποδοσφαιριστών εκείνης της ομάδας (Νεστορίδης, Παπαϊωάννου) να ζωγραφίζουν στο χορτάρι. Τους αμέτρητους αγώνες που ακολούθησαν, τις επιτυχίες, τις αποτυχίες, αλλά κυρίως τις παρέες των φίλων που μαζί περπατούσαμε από τα Πατήσια μέχρι τη Νέα Φιλαδέλφεια, για καφέ, γήπεδο και μετά φαγητό, μια κυριακάτικη εκδρομή. Προσωπικά, θυμάμαι τις λίγες προπονήσεις που έκανα με τα τσικό της ομάδας με προπονητή τον αείμνηστο Στέλιο Σεραφείδη, αλλά και έναν αγώνα για το κύπελλο ερασιτεχνών με αντίπαλο την ΑΕΚ. Τη στενοχώρια που ένιωσα όταν αντίκρισα το περιφραγμένο χορταριασμένο οικόπεδο και τη συγκίνηση όταν πρωτομπήκα στο νέο γήπεδο, ένα συναίσθημα που παραμένει ζωντανό σε κάθε επίσκεψη.
Σ’ αυτό το συναίσθημα επενδύει ο κόσμος της ΑΕΚ. Και αυτή του το ανταποδίδει. Χρόνια πολλά!
