Δύο σημαντικοί τραπεζίτες-ο Γιάννης Στουρνάρας και ο Τζέιμι Ντάιμον– χτύπησαν πολλές «καμπάνες» τις τελευταίες ώρες για την εγχώρια και τη διεθνή σκηνή:
Πρώτα, ο Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας έκανε και πάλι λόγο για «πληθωρισμό κερδών», καθώς πολλές επιχειρήσεις-με αφορμή την εκτίναξη των τιμών ενέργειας το 2021-22, αύξησαν πολύ περισσότερο τις τιμές τους και διεύρυναν τα περιθώρια κέρδους τους σε ιστορικά υψηλά επίπεδα. Και αυτό γιατί συνδέεται ευθέως με τον «πληθωρισμό της απληστίας», για τον οποίο ο κ. Στουρνάρας συνεχώς προειδοποιεί, καθώς μπορεί να ανατινάξει την κοινωνική συνοχή.
Λίγο αργότερα, ο ελληνικής καταγωγής Διευθύνων Σύμβουλος της JP Morgan, Τζέιμι Ντάιμον «ζωγράφισε» ένα επώδυνο μέλλον με επίμονο πληθωρισμό, υψηλά βασικά επιτόκια που μπορεί να φτάσουν και το 8% και γεωπολιτική ένταση. «Θα μπορούσαμε να εισέλθουμε σε μια από τις πιο ύπουλες γεωπολιτικές εποχές μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο», προειδοποιεί μάλιστα ο Ντάιμον.
Κάτι παραπάνω γνωρίζουν οι τραπεζίτες και χτυπούν τις καμπάνες; Σίγουρα, γιατί διαθέτουν πολύ περισσότερες πληροφορίες από όλους εμάς. Και κυρίως δεν θέλουν να ανατιναχθεί το «σύστημα».
Εμείς, οι απλοί άνθρωποι ζούμε σε μια εποχή που αν και έχουμε πολλά ερωτήματα, δυσκολευόμαστε πολύ να δώσουμε απαντήσεις. Είμαστε γεμάτοι απορίες. Γεμάτοι άγχος για το αύριο. Μπερδεμένοι και αβέβαιοι.
Πώς θα μπορούσε να ήταν διαφορετικά, ζώντας σε έναν κόσμο που βλέπει μόνο απειλές στον ορίζοντα; Οι πόλεμοι έρχονται όλο και πιο κοντά στο κατώφλι μας, ο πυρηνικός κίνδυνος δεν είναι πλέον τόσο φανταστικός όσο νομίζαμε, οι απειλές λόγω της κλιματικής κρίσης πληθαίνουν και η τεχνολογική ανάπτυξη με την τεχνητή νοημοσύνη να οδηγείται εκτός ελέγχου. Και τον μισθό να τελειώνει σε 15 ημέρες για πολλούς συμπολίτες μας.
Η πραγματικότητα εμφανίζεται με έναν ολοένα και πιο απειλητικό τρόπο. Και ίσως μια από τις πιο ανησυχητικές συνέπειες αυτής της κατάστασης είναι η απουσία αξιόπιστων σημείων αναφοράς για την προσωπική και κοινωνική μας ζωή.
Αγωνιζόμαστε επίσης να εμπιστευτούμε την πολιτική και τους πολιτικούς, έχουμε βαρεθεί να βλέπουμε να επικρατούν συνεχώς προκαταλήψεις, υποσχέσεις που δεν τηρούνται, έλλειψη πραγματικής αγωνίας για το καλό του λαού.
Και βλέπουμε να είμαστε όλο και πιο μόνοι. Στις σχέσεις με τους άλλους πολύ συχνά να κυριαρχεί η δυσπιστία. Όποιος κι αν είναι ο άλλος. Συνηθίζουμε πλέον να τον βλέπουμε όχι ως πιθανό σύμμαχο στην περιπέτεια της ζωής, αλλά ως έναν πιθανό εχθρό, που πρέπει να προσέχουμε.
Γιατί, όπως γράφει στα «Άνθη του Κακού», ο μεγάλος Σαρλ Μποντλέρ, «υπάρχει μια κάποια δειλία, μάλλον μια κάποια αδυναμία στους αξιοπρεπείς ανθρώπους. Μόνο οι παλιάνθρωποι είναι πεπεισμένοι για ένα πράγμα: ότι πρέπει να πετύχουν. Οπότε πετυχαίνουν».
