Ο ένας (ΑΔΕΔΥ) καταγγέλλει τον άλλον (ΓΣΕΕ). Ο ένας επιτίθεται στον άλλον. Ο ένας απαξιώνει τον άλλον. Τελικά όμως, ο μεγάλος χαμένος είναι ο… τρίτος της παρέας, ο απλός εργαζόμενος.
Η κόντρα ανάμεσα στα συνδικάτα, ουδόλως ενδιαφέρει τον απλό πολίτη, που στενάζει κάτω από το βάρος του πενιχρού μεροκάματου και των εργασιακών σχέσεων – γαλέρας. Όμως αυτό φαίνεται ότι δυσκολεύονται να αντιληφθούν, οι εκπρόσωποι των εργαζομένων, δηλαδή οι ίδιοι οι συνδικαλιστές! Όχι όλοι, για να εξηγούμαστε. Αλλά σίγουρα, αρκετοί από εκείνους που λαμβάνουν κρίσιμες αποφάσεις.
Έτσι, εμφανίζονται τα συνδικάτα διαιρεμένα. Πραγματοποιούν απεργιακές κινητοποιήσεις κατά μόνας, χωρίς να συμμετέχουν από κοινού σε μια ενιαία διεκδίκηση. Δεν χρειάζεται φυσικά να αναλύσουμε περισσότερο, ποιος εξυπηρετείται από αυτές τις διαλυτικές πρακτικές. Όσο δεν βγαίνουν μαζικά οι εργαζόμενοι στους δρόμους να διαμαρτυρηθούν, όσο οι ιδιωτικοί υπάλληλοι θα απεργούν στις 17 Απριλίου και οι δημόσιοι υπάλληλοι θα πράξουν κάτι ανάλογο στις 21 Μαΐου, ενώ ήδη έχουν απεργήσει στις 28 Φεβρουαρίου, τόσο στην Κυβέρνηση θα νιώθουν πιο ασφαλείς!
Αν ο καθένας, από τους συνδικαλιστικούς εκπροσώπους, επιθυμεί να κρατήσει ζωντανό το… μαγαζάκι του, τότε θα έπρεπε να σκεφτεί λίγο διαφορετικά το πεδίο της αντιπαράθεσης. Τους ενημερώνουμε ότι υπάρχουν πολλές νομοθετικές παρεμβάσεις την τελευταία δεκαετία, που περιορίζουν ολοφάνερα τις δράσεις του συνδικαλιστικού κινήματος. Αν τώρα, δεν ενωθούν οι ίδιοι οι συνδικαλιστές, πότε σκέφτονται να το πράξουν; Όταν αυτό που κάποιοι θεωρούν ότι ίσως είναι το «μαγαζάκι τους», θα έχει κατεβάσει ρολά;
Άλλωστε, οι διεκδικήσεις είναι κοινές: Οι εργαζόμενοι επιθυμούν να καταπολεμηθεί η ακρίβεια, να αυξηθούν οι μισθοί, να βελτιωθούν οι εργασιακές σχέσεις. Φυσικά και ενδιαφέρονται για καλύτερη υγεία, για παιδεία για όλους, για δικαιοσύνη και για ασφάλεια. Αλλά οι βασικές τους διεκδικήσεις περιστρέφονται γύρω από αμιγώς μισθολογικά ζητήματα. Όταν, λοιπόν, δεν επιλέγουν την από κοινού κάθοδο «στα πεζοδρόμια», τότε προφανώς και η πίεση που ασκείται στην Κυβέρνηση είναι μικρότερη. Άρα και το όποιο εγχείρημα, μάλλον είναι καταδικασμένο να αποτύχει.
Βέβαια, οι κατηγορίες που ακούστηκαν την εβδομάδα που μας πέρασε ήταν πολύ σκληρές: Λέξεις όπως «ξεφτίλα», «συμβιβασμένη ΓΣΕΕ», «εξυπηρέτηση συμφερόντων της Κυβέρνησης και των εργοδοτών», ειπώθηκαν από τη μία πλευρά. Για… καριέρες που θεμελιώνονται και αυξήσεις που χτίζονται πάνω σε νεκρούς, έκανε λόγο ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ, Γιάννης Παναγόπουλος, «καρφώνοντας» ουσιαστικά την ΑΔΕΔΥ για την απεργία της 28ης Φεβρουαρίου, ένα χρόνο μετά την τραγωδία στα Τέμπη. Λέξεις και φράσεις που δεν τιμούν τους ίδιους τους εμπλεκόμενους σε αυτό τον καυγά και αυτονόητα δεν εξυπηρετούν την έννοια της «ενότητας», που θα έπρεπε να πρεσβεύει το συνδικαλιστικό κίνημα.
Οι πολίτες όμως, βρίσκονται εκεί, στους χώρους εργασίας και περιμένουν. Αν στις επόμενες απεργιακές κινητοποιήσεις, διαπιστωθεί ότι η συμμετοχή των εργαζομένων είναι περιορισμένη, ας μην ψάχνουν οι λογής – λογής εργατοπατέρες, να βρουν τις αιτίες της αποτυχίας. Μπορούν πολύ εύκολα, να κοιταχτούν στον καθρέφτη. Αν και υπάρχει ο κίνδυνος, το είδωλό τους, να τους τρομάξει…
