Τι να πεις για τα κόμματα και τον βαθμό αντιπάθειας προς αυτά. Πράγματα γνωστά, επιβεβαιώνονται και δημοσκοπικά. Τα εμπιστεύεται μόλις το 9% των πολιτών, σύμφωνα με την έρευνα της Public Issue. Αντίστοιχο ποσοστό είχε μετρηθεί το 2008, όταν άρχισε δράμα οικονομικό.
Η Βουλή βαθμολογείται με το δεύτερο χαμηλότερο ποσοστό (18%) από το 2011 (11%), όταν όλα είχαν καταρρεύσει. Ποιοι είναι όλοι αυτοί που ψηφίζουν, τότε; Ο Ντεκάρτ (ο Καρτέσιος, βεβαίως βεβαίως) δεν λέει λέξη.
Την πληρώνει πολύ ακριβά και η Δικαιοσύνη. Το 70% των πολιτών «μάλλον δεν την εμπιστεύεται», σε υψηλό 18 ετών.
Σε δυσχερή θέση και η αστυνομία, με την έλλειψη αποδοχής να κατηφορίζει στο 54% από 22% το 2018.
Αυτή η πλειονότητα του δείγματος ξύπνησε μία μέρα και είδε ότι οι θεσμοί έχουν ανεξήγητα μεταμορφωθεί σε αποκρουστικά έντομα;
Δεν λέω ότι είναι, αλλά έτσι φαίνεται να τους αντιλαμβάνεται. Γιατί; Οι Έλληνες δεν εμπιστεύονται τους Έλληνες ή αγαπούν τον Κάφκα και τη «Μεταμόρφωση» από μικροί;
Η αλήθεια είναι πως τα έντομα αψηφούν τους νόμους της βαρύτητας, μπορούν και σκαρφαλώνουν στα ταβάνια και προσλαμβάνουν τα πράγματα σε άλλη διάσταση. Από ψηλά έχουν άλλη παράσταση. Οι κατσαρίδες, δε, είναι ιδιαιτέρως ανθεκτικές. Έχουν εκπληκτικές ικανότητες επιβίωσης και προσαρμογής.
Η διαφορά τους από τα κόμματα, όμως, είναι ότι τα δεύτερα αναζητούν την αποδοχή και επινοούν «με ευκολία για κάθε πολιτική αλητεία την πλέον κατάλληλη δικαιολογία, που συγχωρεί την ενεργό συμμετοχή τους σ’ αυτή ή την παθητική τους στάση».
Περνάω στην κρίσιμη φάση. Σ’ αυτήν που οριοθετεί την κοινωνική δράση. «No justice no peace», που λένε και οι Αμερικανοί. Ζητείται επειγόντως εμπιστοσύνη.
Είχε ρίζες γερές το δέντρο της δικαιοσύνης. Και άλλες φορές στο παρελθόν χάραζαν τον κορμό της, αλλά πλέον είναι τέτοια η ένταση και η πυκνότητα που αλλοιώνεται η ταυτότητα. Σωρεύεται από πράξεις ή παραλείψεις -και των τριών εξουσιών- καχυποψία. Δικαίωμα αναψηλάφησης δίνει δύσκολα το άτυπο δικαστήριο της κοινωνίας.
