Μπορεί η εξουσία να μην είναι αλαζονική; Πώς τη διαχωρίζεις από ένα σημαντικό χαρακτηριστικό της, μέσω του οποίου εκφράζεται; Οπότε, μήπως είναι πλεονασμός η διατύπωση «αλαζονεία της εξουσίας»;
Μπορεί η εξουσία να μην είναι αλαζονική; Ιδίως όταν οι ελεγχόμενοι ξέρουν πως, όποια κι αν είναι τα συμπεράσματα του ελέγχου, δεν απειλείται η εξουσία τους, ακόμη κι αν κλονίζεται η μακαριότητά τους;
Μπορεί η εξουσία να μην είναι αλαζονική όταν η ανισορροπία πολιτικών δυνάμεων είναι τόση και τέτοια που την αυτάρκεια και την αυταρέσκεια καλλιεργεί;
Πάντως, η ουσία δεν αλλάζει και αυτή είναι η αίσθηση της κυριαρχίας που δίνει η εξουσία, που φουσκώνει την ανοησία ότι όλα ξεχνιούνται και παραγράφονται.
Κι είναι φορές που πίσω από τα βαρύθυμα λεγόμενά της σαν ν’ ακούς «τι μας ρωτάτε τώρα για τη μια και την άλλη λεπτομέρεια, αφού την απάντηση την έδωσε ο λαός». Το είπε κιόλας προ μηνών πως «μία πολιτική επιχειρηματολογία, μιλώ για το πολιτικό της μέρος, αναπτύχθηκε προεκλογικά, σχετικά με αυτό, η πολιτική επιχειρηματολογία είναι αυτή η οποία κρίθηκε πολιτικά, μέσα από τις εκλογές. Δε λέω ότι δε μένει να διερευνηθεί δικαστικά». Πάλι καλά.
Η βεβαιότητα της υπεροχής είναι κακός σύμβουλος, όπως κι αν το δεις. «Την πάτησαν» πολλοί, πολύ πιο ισχυροί.
«Αλαζονεία εμπόδιον σοφίας», καταπώς έλεγε ο Βίας. Αρχή ανοησίας, που θολώνει την ατμόσφαιρα σαν την αφρικανική σκόνη. «Τα άδεια σακιά τα φουσκώνει ο αέρας και τους ανόητους η έπαρση».
Το έργο τελειώνει ή νομίζεις πως έχει τελειώσει; Προτού σταματήσει καλά καλά να αντηχεί η τελευταία συλλαβή, ακολουθούν χειροκροτήματα κι επευφημίες. Όχι, κυρίες και κύριοι, η τελευταία νότα δεν είναι απαραίτητα το τέλος της μουσικής.
Υπάρχουν φορές που η παρατεταμένη σιωπή μετά το τέλος μιας ερμηνείας είναι πιο τιμητική από το χειροκρότημα. Δεν ξεχνώ, βέβαια, κι εκείνους που χειροκροτούν με ενθουσιασμό, γιατί τελείωσε επιτέλους ένα μέρος.
Ακολουθούν τουλάχιστον άλλα δύο.
