«Ένα σύστημα πεπερασμένης ενέργειας, περιορισμένο σε έναν πεπερασμένο όγκο, μετά από ένα αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα, επιστρέφει στην αρχική του κατάσταση». Πόσο μεγάλο; Άσε τη φυσική, εδώ μιλάμε για πολιτική.
Δεκατρείς μήνες μετά το έγκλημα των Τεμπών -χρησιμοποιώ τον όρο της Εξεταστικής Επιτροπής- επιστρέφει το γεγονός, φουσκώνει και αλλάζει ο όγκος του. Γιατί;
Ο υπουργός Υγείας θεωρεί πως «ήταν λάθος η διαχείρισή μας. Ήταν πολύ φοβική, έδωσε περιθώριο στο ψέμα να καλύψει την αλήθεια». Ο ίδιος είπε ότι «τη δική μας σιωπή λόγω του πόνου των γονέων η κοινή γνώμη την εξέλαβε ως τεκμήριο ενοχής».
Περίεργη αντίληψη έχει για τη σιωπή ο κυβερνητικός, δεν έχουμε πάθει αποκολοκύνθωση μαζικώς.
Τα Τέμπη δεν μέτρησαν εκλογικά όταν τα τραύματα ήταν ζεστά κι επέστρεψαν πιο βαριά, για να πουν την ιστορία από την αρχή, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ο νέος κύκλος θα είναι πανομοιότυπος με τον προηγούμενο.
Τα Τέμπη είναι στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας, όχι μόνο εξαιτίας της συνεχιζόμενης κινητοποίησης των οικογενειών των θυμάτων, που τρέχουν να διεκδικήσουν το δίκιο τους σε ευρωπαϊκά όργανα, αλλά γιατί η συντριπτική πλειονότητα πλέον των πολιτών έχει εμπεδώσει την άποψη ότι εδώ εξελίσσεται μια επιχείρηση συγκάλυψης.
Δεν προσβλήθηκαν όλοι από τον ιό της συνωμοσιολογίας ή της καχυποψίας. Πραγματικά στοιχεία τρέφουν την αμφιβολία, από μία Εξεταστική-αγγαρεία μέχρι το κατοχυρωμένο αίσθημα ατιμωρησίας.
Τα ξέρει και ο «Κανένας» που μετά από πέντε χρόνια κρίνεται -από το 39% των ερωτηθέντων σε δημοσκόπηση της Μetron Analysis- «καταλληλότερος για πρωθυπουργός», ενώ εξακολουθεί ένας να παίζει μοναχός.
Τα ξέρει ο καθένας, κι ας μην πιάνει την αδέξια διάκριση μεταξύ «μη ασφάλειας» και «ζητημάτων ασφάλειας» στα τρένα.
Τα ξέρει ο καθένας από όλα όσα έχουν ριχθεί στην επικοινωνιακή αρένα.
