Η συζήτηση επί της πρότασης δυσπιστίας στη Βουλή μυρίζει τοξίνη και γεννά πολιτική δυστοπία.
Σχεδόν σύσσωμη η αντιπολίτευση κατηγορεί την κυβέρνηση για συγκάλυψη και για απόπειρα χειραγώγησης της κοινής γνώμης σε μια από τις πιο σκληρές εθνικές τραγωδίες που έχει ζήσει η χώρα. Η αξιωματική αντιπολίτευση προχωρά ακόμη παραπέρα, κάνει άλμα περίπου στο κενό και θέτει ζήτημα κλονισμού αυτής καθαυτής της δημοκρατίας. Αμφισβητεί το αδιάβλητο των εκλογών και ζητά να στηθούν οι εθνικές και ευρωπαϊκές κάλπες υπό την… εποπτεία διεθνών παρατηρητών.
Η κυβέρνηση ανταποδίδει και, παρακάμπτοντας τα -υπαρκτά και σοβαρά- ανοιχτά ερωτήματα για την τραγωδία των Τεμπών, υψώνει τη σημαία της γενικής συνωμοσίας. Μιλά για οργανωμένο σχέδιο αποσταθεροποίησης, υπουργοί δηλώνουν ότι ο πρόεδρος του τρίτου σε δύναμη κοινοβουλευτικού κόμματος λειτουργεί ως όργανο οικονομικών συμφερόντων και ο κυβερνητικός εκπρόσωπος καταγγέλλει τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης ως υπονομευτή του πολιτεύματος.
Σε όρους πολιτικής τακτικής όλα αυτά ίσως βγάζουν κάποιο νόημα. Η κυβέρνηση προσβλέπει στη συσπείρωση που έχει ανάγκη μετά τη ραγδαία δημοσκοπική της φθορά, η αντιπολίτευση ψάχνει εναγωνίως το όχημα που θα της δώσει προοπτική και υπόσταση ως εναλλακτική δύναμη εξουσίας.
Σε όρους ουσίας, όμως, η πληγή που άφησαν πίσω τους τα Τέμπη, αντί να επουλώνεται, βαθαίνει. Το συναισθηματικό φορτίο της τραγωδίας υποδαυλίζεται εκατέρωθεν και γίνεται μαγιά κοινωνικών εκρήξεων. Και στη συλλογική συνείδηση εμπεδώνονται το αίσθημα ατιμωρησίας και η απαξίωση του πολιτικού συστήματος.
Δεν είναι αίσθημα που φύτρωσε σε κενό. Το τραύμα θα μπορούσε να έχει γίνει, αν μη τι άλλο, λιγότερο ανυπόφορο εάν είχαν δοθεί ειλικρινείς απαντήσεις από εκείνους που έπρεπε, όταν έπρεπε. Εάν η εξεταστική επιτροπή επιτελούσε τον ρόλο της και δεν γινόταν θέατρο θεσμικής διεκπεραίωσης. Εάν η ατομική πολιτική ευθύνη είχε πραγματική υπόσταση και άνοιγε τον δρόμο στη Δικαιοσύνη να κάνει τη δουλειά της. Χωρίς να παίζει κρυφτό με την ασυλία και με το «καθαρτήριο» της κάλπης.
Όσο το μοτίβο παραμένει το ίδιο, θα τρέφεται ο νέος αντισυστημισμός και ο «Κανένας» των δημοσκοπήσεων. Που ουδείς γνωρίζει ποια μορφή θα πάρει τελικά, εάν το πολιτικό σύστημα συνεχίσει να αυτοπυρπολείται μακαρίως…
