Την ώρα που ο Πούτιν εγείρει την απειλή πυρηνικού πολέμου, ο Νετανιάχου προειδοποιεί ότι ο πόλεμος στη Γάζα δεν τελειώνει και ο κόσμος ολόκληρος περιμένει να δει τι του επιφυλάσσει ο αμερικανικός «πόλεμος» ανάμεσα στους γηρασμένους υποψηφίους, Μπάιντεν και Τραμπ, στα ελληνικά social media ασχολούμαστε με άλλες μάχες.
Ο πιο σκληρός «πολεμος» τα τελευταία 24ωρα αφορά το τραγούδι, που θα μας εκπροσωπήσει στη Eurovision. Είναι ο ήχος του ένας αυθεντικός συνδυασμός παραδοσιακών και σύγχρονων στοιχείων που συγκινεί τη νέα γενιά ή ένας «αχταρμάς»; Και είναι το βίντεο μία έξυπνη «αποδόμηση» της τουριστικής Ελλάδας, που μας κλείνει πονηρά το μάτι; Ή απλά ένα θέαμα κιτς αισθητικής; Και είναι τελικά κάτι «ελληνικό», κάτι «άξιο» να μας εκπροσωπήσει ως χώρα στην Ευρώπη;
Ανεξάρτητα από το πώς έφτασε στα μάτια και τα αυτιά του καθενός το «Ζάρι», οι διαμάχες γύρω από αυτό και οι ατελείωτες σοβαρές αναλύσεις, που είδαμε να γράφονται για να το «ερμηνεύσουν», αποκαλύπτουν κάτι για τη σημερινή κοινωνία, που είναι δύσκολο κανείς να αρνηθεί.
Στα «ψηφιακά καφενεία» της οθόνης, αλλά και στον πραγματικό κόσμο, τα πάντα- από τα πιο χαλαρά ζητήματα, όπως η συμμετοχή σε μία ευρωπαϊκή τηλεοπτική γιορτή, έως τα πιο σύνθετα, όπως οι μεγάλες κοινωνικές προκλήσεις και οι εξελίξεις στην πολιτική σκηνή- μετατρέπονται σε ταυτοτικές διαμάχες, σε ατελείωτους culture wars, σε διχαστικά διλήμματα και αντίπαλα αφηγήματα.
Όλοι εναντίον όλων, προσπαθούμε να φτιάξουμε νέες ταυτότητες ή να πιαστούμε από παλαιές «σταθερές» για να αντέξουμε τη ρευστότητα ενός κόσμου, στον οποίο κατεστημένες και αναδυόμενες δυνάμεις τα τελευταία χρόνια μοιάζουν να «παίζουν» ώρες – ώρες, ρίχνοντας τυχαίες ζαριές.
Και μέσα σε αυτό το σκηνικό, ένα ερώτημα συνεχώς ζητά απάντηση: Ποιοι είμαστε και πού πάμε; Ή όπως θα έλεγε και η Σάττι: «Ο άνεμος για πού θα μας πάρει; (Ο κόσμος) πέφτει και κυλιέται σαν ζάρι».
