Το δράμα με τον ελληνικό σιδηρόδρομο μεγαλώνει κι άλλο αν στα σοβαρά προβλήματα ασφάλειας που αντιμετωπίζει προστεθούν οι συγκρίσεις με τα όσα συμβαίνουν σε ευρωπαϊκό επίπεδο στα μέσα σταθερής τροχιάς.
Ο σιδηρόδρομος ξαναβρέθηκε στην επικαιρότητα για τους εντελώς λάθος λόγους. Με την τραγωδία των Τεμπών. Όμως, όπως όλοι έμαθαν έκτοτε -και όπως συνήθως συμβαίνει στη χώρα μας έπεσαν από τα σύννεφα-, η τραγωδία ήταν απλά η κορυφή του παγόβουνου μιας πολιτικής αδιαφορίας, απαξίωσης, αλλά και σκόπιμης υποβάθμισης του μέσου (για την προώθηση των οδικών έργων) εδώ και πολλές δεκαετίες.
Και ενώ θα περίμενε κανείς τα πράγματα να βελτιώνονται, η ειδησεογραφία εμφανίζει ένα μέσο που παραμένει ανασφαλές και με τον ορίζοντα της αναβάθμισής του να πηγαίνει πιο μακριά.
Την ίδια ώρα, στην υπόλοιπη Ευρώπη η συζήτηση κατά πόσον ο σιδηρόδρομος μπορεί να ανταγωνιστεί τις αερομεταφορές μικρών πτήσεων παραμένει ζωντανή, ειδικά τώρα που αρκετές εθνικές κυβερνήσεις -υπό το βάρος των πιέσεων από ακτιβιστέςαποφάσισαν να λάβουν μέτρα περιορισμού των πτήσεων μικρών αποστάσεων, δεχόμενες το επιχείρημα ότι η αεροπορική βιομηχανία έχει μεγάλο αντίκτυπο στο περιβάλλον.
Η εναλλακτική λύση στα αεροπορικά ταξίδια μικρών αποστάσεων είναι ο σιδηρόδρομος και μάλιστα η ανάπτυξη ενός πανευρωπαϊκού δικτύου υψηλών ταχυτήτων. Όμως, τα σχέδια της Ε.Ε. υπολείπονται σημαντικά των πραγματικών αναγκών, καθώς οι δαπάνες σε mega projects περιορίζονται σε 3,4 δισ. ευρώ, ενώ ο προϋπολογισμός για την ανάπτυξη 8 διασυνοριακών μεταφορών ανέρχεται σε 54 δισ.
Το κόστος και η διάρκεια του ταξιδιού είναι βασικές παράμετροι στην προσπάθεια για καλύτερες υπηρεσίες στην Ευρώπη, όπου όμως το μέσο λειτουργεί ανταγωνιστικά.
Με βάση την τρέχουσα εγχώρια ειδησεογραφία, η λέξη απογοήτευση είναι μάλλον λίγη για να περιγράψει την κατάσταση στην Ελλάδα. Το ταξίδι του σιδηρόδρομου στη χώρα μας έχει μεγάλο κόστος και μεγάλη διάρκεια μέχρι να φτάσει τα ευρωπαϊκά πρότυπα.
