Σάββατο κι απόβραδο του μεγάλου ζόφου στην Αριστοτέλους…
Στην Αριστοτέλους της έφηβης και άγουρης βίας που σοκάρει, του ομοφοβικού ρατσισμού που διαβρώνει ψυχές και συνειδήσεις, της κοινωνίας που εθίστηκε να μισεί.
Στην Αριστοτέλους, που γέρασε και κάηκε μέσα σε ένα βράδυ ό,τι είχε απομείνει από τη συλλογική μας ενσυναίσθηση.
«Η αγριότητα ήταν πρωτοφανής. Τρέχανε μέσα στο πλήθος και διψούσαν για βία. Αν δεν τους φυγαδεύαμε, τα παιδιά θα ήταν στο νοσοκομείο. Μπορεί να είχαμε και νεκρό», είναι η περιγραφή που κάνει αυτόπτης μάρτυρας για την επίθεση κατά των δύο νεαρών τρανς από το μπουλούκι των εξαχρειωμένων.
Η αστυνομία συνέλαβε 21 άτομα, Έλληνες και ξένους, και από αυτά οι 11 είναι ανήλικοι. Ο νεότερος είναι μόλις 14 χρόνων.
Είναι η γενιά που ποτίστηκε από τον λόγο και τα έργα του διχασμού. Που της δίδαξαν -από το σπίτι, από τη Βουλή, από άμβωνος- ότι για να υπάρχει πρέπει να μισεί. Ότι το διαφορετικό είναι απειλητικό. Ότι η ελευθερία, η έκφραση, ο έρωτας είναι αποκλειστικό προνόμιο των πολλών. Ότι η ηθική είναι υπόθεση επιβολής, ότι η βία μπορεί να είναι και παράσημο υπεροχής, ότι ο νόμος του όχλου και του ισχυρού είναι υπεράνω κάθε άλλου νόμου.
Είναι η μελλοντική ενήλικη Ελλάδα. Η Ελλάδα του ζόφου της κάθε Αριστοτέλους. Της κάθε πλατείας που μας φωνάζει ότι από την απενοχοποίηση του μίσους έως τον εκφασισμό είναι μια ανάσα δρόμος.
Διότι η ανεκτικότητα, η συμπερίληψη, η ενσυναίσθηση δεν νομοθετούνται. Μόνον εμπνέονται…
