Τα καλά λόγια και τα ευχολόγια περισσεύουν. Στις γιορτές και τις ημέρες μνήμης, για να εξοφλούμε οφειλές. Παντός είδους.
Τι ακριβώς, όμως, θέλουμε να γιορτάζουμε; Την ανάμνηση ενός ορόσημου ή τη λήθη του; Κουνώντας το κεφάλι επιδοκιμαστικά για όσα κατακτήθηκαν και όσα ακόμη διεκδικούνται ή με μόστρα και τσαλαβουτήματα στα ρηχά;
Και ο μήνας έχει εννιά, αλλά ο χρόνος δεν είναι γιατρειά. Από τη μεγάλη εκδήλωση διαμαρτυρίας της 8ης Μαρτίου 1857 από τις εργάτριες κλωστοϋφαντουργίας στη Νέα Υόρκη, ενάντια στις απάνθρωπες συνθήκες εργασίας και τους χαμηλούς μισθούς, μεσολάβησαν 167 χρόνια.
Με τους σημερινούς ρυθμούς, η νομική ισότητα απέχει περίπου 300 χρόνια, επισημαίνει ο γ.γ. του ΟΗΕ στο μήνυμά του για την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας.
Μεγέθη, όχι αστεία. Κι εγώ τι έχω, το μέγεθος αυτού που βλέπω ή το μέγεθος του ύψους μου; Δεν βλέπω «το μισό του ουρανού», βλέπω ένα 20% στη Βουλή, 52% στην απασχόληση των γυναικών, δεύτερη χειρότερη θέση ανάμεσα στους 27 της Ε.Ε., ένα μισθολογικό χάσμα μεταξύ ανδρών και γυναικών στο 45%, κάποιοι κυβερνούν τον κόσμο, κάποιες άλλες είναι ο μισός κόσμος κι έχουν ακόμη δρόμο.
Ακόμη και στον ψηφιακό κόσμο. Σύμφωνα με μελέτη που πραγματοποιήθηκε από τον Αύγουστο 2023 μέχρι τον Μάρτιο 2024, τα γλωσσικά μοντέλα της Meta και της OpenAI, που χρησιμοποιούνται ως βάση για τα εργαλεία της γενετικής τεχνητής νοημοσύνης, έχουν περισσότερο την τάση να συνδέουν γυναικεία ονόματα με λέξεις όπως «σπίτι», «οικογένεια» ή «παιδιά», ενώ τα αντρικά συνδέονται περισσότερο με λέξεις όπως «εμπόριο», «μισθός», «καριέρα».
Σφαίρα οι (μικρο-μεγάλες) αναφορές υποτίμησης, οι παρενοχλήσεις, οι κακοποιητικές συμπεριφορές.
Έχω το μέγεθος αυτού που βλέπω ή το μέγεθος του ύψους μου; Για πόσο θα το συζητάμε ακόμα;
