Εξέφρασε τη «βαθιά ανησυχία» της για την ανθρωπιστική κρίση στη Λωρίδα της Γάζας και παρότρυνε «το Ισραήλ να λάβει μέτρα», για ν’ αυξηθούν οι παραδόσεις βοήθειας στον παλαιστινιακό θύλακα, η πλειονότητα του πληθυσμού του οποίου απειλείται από λιμό.
Το ζήτημα είναι απλό: ποιος μιλάει; Συνήθως ο ομιλητής είναι κάποιος που σώπασε πολύ. Τώρα, γλυκαίνει το σάλιο του, γιατί ανησυχεί. Η αποστολή του έχει ολοκληρωθεί. Καπαρώνοντας τη θέση του αμέτοχου, τρυπάει τον ιστό και το σκάει. Παροτρύνει και ξοφλάει.
Το ζήτημα είναι απλό: ποιος μιλάει και επαναλαμβάνει σαν από υποχρέωση ότι ο πολιορκημένος πεινασμένος πρέπει να φάει.
Φοβερή διαπίστωση όταν ένα στα έξι παιδιά κάτω των δύο ετών πάσχουν από οξύ υποσιτισμό στη βόρεια Γάζα. «Αυτό ήταν τον Ιανουάριο. Άρα η κατάσταση έχει λάβει πιθανόν μεγαλύτερες διαστάσεις».
Το ζήτημα είναι απλό: ποιος μιλάει. Η αντιπρόεδρος των ΗΠΑ. Όταν εκφράζεται η ανησυχία ή η απόγνωση, το στόμα κολλάει, γιατί η αμερικανική προστασία διαμορφώνει το περιβάλλον, που ζωές αποβάλλει.
Η μαζική πείνα στη Γάζα «δεν είναι υποπροϊόν του πολέμου… το να επιτραπεί (σ.σ. από το Ισραήλ) η είσοδος τροφίμων στη Λωρίδα της Γάζας δεν είναι μια πράξη καλοσύνης, αλλά μια υποχρέωση βάσει του διεθνούς ανθρωπιστικού δικαίου», σύμφωνα με την ισραηλινή οργάνωση για τα ανθρώπινα δικαιώματα B’Tselem.
Ρίχνουν ένα κομμάτι ψωμί από αέρος. Για 2,2 εκατ. στόματα; Η υγειονομική και ανθρωπιστική κατάσταση στη Λωρίδα της Γάζας είναι απάνθρωπη. Παιδιά πεθαίνουν από υποσιτισμό. Και μετά έρχονται αμερικανικά και ιορδανικά αεροσκάφη και πετούν πάνω από 36.000 γεύματα. Για 2,2 εκατ. στόματα. Με την άδεια του Ισραήλ, φυσικά, που δίνει τις συντεταγμένες για τα πού θα γίνουν οι ρίψεις. Ενός ξεροκόμματου, με κόρα ταπείνωσης.
«Σε τι κόσμο ζούμε», ξέσπασε προ δύο εβδομάδων ο γενικός διευθυντής του ΠΟΥ. «Σε τι κόσμο ζούμε όταν οι άνθρωποι δεν μπορούν να προμηθευτούν τροφή και νερό;» Σε κόσμο που δεν είναι κόσμημα και η πολιτική που εξασκείται στην τέχνη της μοιρολογίστρας δεν έχει νόημα.
