Πριν από ένα έτος, στις 28 Φεβρουαρίου 2023, η Ελλάδα έζησε μια από τις πιο μελανές στιγμές της σύγχρονης μεταπολιτευτικής ιστορίας της. Η απώλεια 57 συμπολιτών μας, κυρίως νέων παιδιών, από τη σύγκρουση των τρένων στα Τέμπη, έμεινε βαθιά χαραγμένη στη συλλογική μνήμη και δεν ξεχνιέται. Οι άμεσες, όσο και πολυπληθείς, κινητοποιήσεις που έλαβαν χώρα τότε έδειξαν πως οι πολίτες διαθέτουν σφυγμό, καθώς αντέδρασαν απέναντι σε αυτή την πρωτοφανή τραγωδία, με τις εξόφθαλμες ευθύνες.
Τότε, η ΓΣΕΕ επέλεξε να μην συμμετέχει στο πρώτο μαζικό συλλαλητήριο που οργάνωσαν τα συνδικάτα. Είχε προγραμματιστεί για τις 8 Μαρτίου και μία ημέρα μετά, η Συνομοσπονδία πραγματοποιούσε το 38ο συνέδριό της. Προτίμησε να λειτουργήσει με βάση το προγραμματισμένο από μήνες χρονοδιάγραμμά της και προχώρησε σε ξεχωριστή απεργιακή κινητοποίηση, μία εβδομάδα μετά, στις 16 Μαρτίου. Τότε ασκήθηκε κριτική σε βάρος της Συνομοσπονδίας, καθώς ήταν τόσο «καυτό» και επίκαιρο το θέμα των Τεμπών, τέτοια αδιανόητη η οδύνη για το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας, που έμοιαζε με παραφωνία η απουσία της ΓΣΕΕ από το πρώτο συλλαλητήριο.
Ένα χρόνο μετά, το σκηνικό δυστυχώς επαναλήφθηκε. Τα συνδικάτα οργάνωσαν πανελλαδικές συγκεντρώσεις και συλλαλητήρια, στη μνήμη των αδικοχαμένων θυμάτων στα Τέμπη. Συμμετείχαν σε αυτά πλήθος οργανώσεων με επικεφαλής την ΑΔΕΔΥ, το ΕΚΑ και το ΠΑΜΕ. Τα συνδικάτα φρόντισαν να προσθέσουν στη συγκεκριμένη απεργιακή κινητοποίηση και τα αιτήματα, που σχετίζονται με την αδυσώπητη ακρίβεια, τον πληθωρισμό και τους χαμηλούς μισθούς. Η ανταπόκριση των πολιτών υπήρξε μαζική! Μόνο στην Αθήνα, η Αστυνομία εκτίμησε ότι η συγκέντρωση διαμαρτυρίας που διοργανώθηκε στην πλατεία Συντάγματος, είχε πάνω 20.000 διαδηλωτές. Όσοι έχουν κάνει ρεπορτάζ, γνωρίζουν καλά ότι πολλές φορές τα πραγματικά νούμερα είναι 3-4 φορές παραπάνω από εκείνα που δίνει η ΕΛΑΣ. Ανάλογη εικόνα επικράτησε και στις υπόλοιπες μεγάλες πόλεις της χώρας. Η ΓΣΕΕ όμως και πάλι ήταν απούσα.
Την ίδια ημέρα, η Συνομοσπονδία προτίμησε να πραγματοποιήσει δράση στην Πτολεμαΐδα και στην Καστοριά, ενόψει της ξεχωριστής απεργίας που διοργανώνει, στις 17 Απριλίου. Την ημέρα, που θα έπρεπε να είναι όλα τα συνδικάτα της χώρας ενωμένα, ώστε να σταθούν στο πλάι της κοινωνίας, θρηνώντας από κοινού για τα 57 θύματα των Τεμπών και ζητώντας (τι άλλο;) απόδοση Δικαιοσύνης, η ΓΣΕΕ απουσίαζε.
Μόνο που τα Συνδικάτα, αυτό ακριβώς πρέπει να κάνουν: να πιάνουν τον σφυγμό της κοινωνίας, να δίνουν τον τόνο των κινητοποιήσεων, να οργανώνουν τη δυναμική πάλη της αντίδρασης. Η ΓΣΕΕ είχε δύο ευκαιρίες για να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, μία πέρσι και μία φέτος και τις έχασε. Τώρα θα πρέπει να περιμένει μέχρι τις 17 Απριλίου για να μετρήσει τις δικές της δυνάμεις. Το timing όμως θα έχει χαθεί. Κρίμα, κάποιοι στα συνδικάτα να μην μπορούν να παραμερίσουν τυχόν εσωτερικές κόντρες ή διαφωνίες, για να στηρίξουν μια κοινή προσπάθεια. Δείχνουν έτσι ότι είναι αδιόρθωτοι, ότι μένουν μακριά από την Κοινωνία, ότι δεν συμβαδίζουν με τα προβλήματά της. Υπάρχει ένα μεγάλο πλήθος πολιτών, που θέλει να σημάνει κάποιας μορφής «κοινωνική αντεπίθεση». Δεν βρίσκει ανταπόκριση στα κόμματα, αυτό είναι πασιφανές. Δεν μπορεί να επικοινωνήσει με την Αντιπολίτευση, αυτό είναι ξεκάθαρο. Φαίνεται όμως πως δεν μπορεί να έρθει σε επαφή ούτε με κάποια από τα συνδικάτα. Και έτσι το αίτημα για Δικαιοσύνη, αναφορικά με τα θύματα των Τεμπών, γίνεται πιο θολό. Οι διεκδικήσεις στο «μέτωπο» της ακρίβειας και των μισθών, ξεθωριάζουν. Και άλλη μια ευκαιρία, πηγαίνει χαμένη…
