«Οι υπογραφές για τα Τέμπη ξεπέρασαν το εκατομμύριο. Τα αιτήματα για άρση ασυλίας βουλευτών και για κατάργηση του νόμου περί ευθύνης υπουργών, διά νόμου, πρέπει να συζητηθούν στη Βουλή. Η πλειοψηφία, όμως, έχει τη δύναμη να τα απορρίψει. Πρέπει, λοιπόν, το ψήφισμα να γίνει δημοψήφισμα, έτσι ώστε να αποφασίσουν οι πολίτες. Πώς μπορεί να γίνει;».
Εύλογες οι απορίες του αναγνώστη, αλλά προτού φτάσουμε στην τελευταία έχει ήδη μπει κόφτης.
Το Σύνταγμα προβλέπει στο άρθρο 73 στην παράγραφο 6, η οποία προστέθηκε στην Αναθεώρηση του 2019:
«Με υπογραφή πεντακοσίων χιλιάδων πολιτών που έχουν δικαίωμα ψήφου, μπορούν να κατατίθενται έως δύο ανά κοινοβουλευτική περίοδο προτάσεις νόμων στη Βουλή, οι οποίες με απόφαση του Προέδρου της παραπέμπονται στην οικεία κοινοβουλευτική επιτροπή προς επεξεργασία και εν συνεχεία εισάγονται υποχρεωτικά προς συζήτηση και ψήφιση στην Ολομέλεια του Σώματος. Οι προτάσεις νόμων του προηγούμενου εδαφίου δεν μπορεί να αφορούν θέματα δημοσιονομικά, εξωτερικής πολιτικής και εθνικής άμυνας. Νόμος ορίζει τους όρους και τις προϋποθέσεις εφαρμογής της παρούσας παραγράφου».
Εδώ Εκτελεστικός του Συντάγματος νόμος, εκεί ο νόμος, μάλλον χάθηκε στον δρόμο. Τόσα χρόνια μετά, παραμένει ανενεργό το άρθρο, με το οποίο εισάγεται, για πρώτη φορά στην Ελλάδα, ο θεσμός της λαϊκής νομοθετικής πρωτοβουλίας, που είχε ψηφιστεί μάλιστα με ευρύτατη πλειοψηφία.
Δεν πρόκαναν μέσα σε τέσσερα χρόνια και δεν διαφαίνεται κάποια σχετική νομοθετική πρόθεση γι’ αυτήν τη «σημαντική δημοκρατική κατάκτηση», μπλα, μπλα, μπλα.
Καλά, δεν μας έχουν ζαλίσει με την ανάγκη συμμετοχής των πολιτών στα κοινά; Μόνο τις κάλπες εννοούν, στο μεσοδιάστημα τη δημιουργική για τους πολιτικούς αποχή του πολίτη ευνοούν;
Οι συγγενείς θυμάτων Τεμπών δεν ξεχνούν, γιατί δεν μπορούν. Όπως και άλλοι, είμαι απαισιόδοξη ότι τα ακαταδίωκτα θα καταργηθούν. Ωστόσο, οι επικοινωνιακές κουίντες θα τραβηχτούν.
