Κάποιοι στον ΣΥΡΙΖΑ επιμένουν να βλέπουν το δένδρο και χάνουν το δάσος. Σχεδιάζουν την επόμενη μέρα τους, οργανώνουν τη θέση τους, «στολίζουν» τον τίτλο τους, συσπειρώνουν την ομάδα τους, «παραβλέποντας» τον ρόλο του κόμματος ή πολύ περισσότερο την αξία που οφείλει να αποπνέει ως αξιωματική αντιπολίτευση.
Ποιος ο λόγος για έναν κομματικό μηχανισμό να αυτοακυρώνεται, να βάζει αυτογκόλ, να αυτοδιαψεύδεται; Ποιος ο λόγος να σπάει διαρκώς στα δύο και να αυτοανατινάσσεται; Και το χειρότερο; Η επόμενη μέρα του ΣΥΡΙΖΑ, αφού θα συρθεί στις ευρωεκλογές για να χάσει, δίχως πλέον να γνωρίζει πόσο θα ματώσει πολιτικά.
Εδώ και καιρό δεν διαθέτει πολιτικό αφήγημα, δεν διατυπώνει συγκεκριμένες προτάσεις, δεν εμφανίζει συνοχή – σύμπνοια. Ο πρόεδρός του κερδίζει μάχες αλλά σε μια ομάδα που διαρκώς συρρικνώνεται, ίσως και να πολυμερίζεται, με τις παραδοσιακές δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ να στέκονται απέναντί του, εκτός αλλά και εντός κόμματος.
Οι συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να μετεξελιχθούν σε μία και μόνη συνιστώσα. Οι συνοδοιπόροι του καλούνται να λειτουργήσουν ως μία ομάδα, με μία φωνή, ένα αφήγημα. Και το σημαντικότερο, να αφουγκραστούν τον λαό και κυρίως να αντιληφθούν ότι το ζητούμενο για τον ΣΥΡΙΖΑ, τον όποιο ΣΥΡΙΖΑ, δεν είναι να κυβερνήσει, αλλά να ασκήσει τον ρόλο για τον οποίο τον ψήφισε ο λαός, αυτόν της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Στη δημοκρατία αδιέξοδα δεν υπάρχουν. Αξιωματική αντιπολίτευση θα «βρεθεί». Αρκεί να μην έλθει από τη λάθος πλευρά, διότι τότε η ευθύνη του ΣΥΡΙΖΑ θα είναι βαριά.
