Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Όποιος γίνεται εξήντα χρονών είναι λογικό να σκέφτεται λίγο τι πέτυχε και πού απέτυχε. Το ίδιο συμβαίνει με την Ευρωπαϊκή Ένωση, που παριστάνει πως γιορτάζει τα 60 χρόνια από την υπογραφή της ιδρυτικής της συνθήκης. Παριστάνει, γιατί η Ευρώπη περνά ευρεία κρίση. Μέσης ηλικίας, οικονομική, ιδεολογική, υπαρξιακή. Εκτός από ζώνη ελευθέρων συναλλαγών, τι άλλο είναι;
Οι ευρωπαϊκές οικονομίες έχουν ανακάμψει τελευταία, αλλά η ανάπτυξη παραμένει χαμηλή και αυτό δεν μπορεί να κρυφτεί κάτω από το χαλί. Όπως και όλα τα άλλα, με τα οποία τα κουτσοβόλευε η Ε.Ε. για μία δεκαετία.
Η Ε.Ε. έχει καταφέρει πολλά, αλλά δεν είναι επαρκές επιχείρημα πως 60 χρόνια ειρήνης δεν είναι λίγα και πως «θα πρέπει να είμαστε ευτυχείς που γεννηθήκαμε σε αυτό το κομμάτι του πλανήτη».
Εάν οι Ευρωπαίοι δεν αισθάνονται στους κόλπους της προστατευμένοι, όταν από την ένταξή τους δεν αισθάνονται κερδισμένοι, και όταν δεν τους προσφέρεται η ελευθερία της απρόσκοπτης ανάπτυξής τους, η ειρήνη μάλλον κομμάτια έχει γίνει.
Αλλάζουμε ταχύτητα, λοιπόν; Οι «τέσσερις μεγάλοι» τάχθηκαν υπέρ μιας Ευρώπης πολλών ταχυτήτων, ώστε όσοι θέλουν να προοδεύουν πιο γρήγορα από τους άλλους, γιατί μέχρι τώρα προοδεύαμε όλοι μαζί στην Ένωση και η Ελλάδα, η Ουγγαρία και η Πολωνία χαλούσαν το μαγαζί.
Αλλάζουμε ταχύτητα, λοιπόν, ή μήπως άλογο, αν δεν θέλουμε να είμαστε καβαλάρηδες ενός ψόφιου αλόγου;
Αλλάζουμε ταχύτητα, λοιπόν, ή δρόμο, αν παραδεχτούμε ότι δίνουμε περισσότερο βάρος στην Ευρώπη των κοινών συμφερόντων απ’ ό,τι στην κοινή Ευρώπη;
Όπως θα ,λεγε ο Ντελόρ, μας κυβερνά η δικτατορία του στιγμιαίου. Δεν σκεφτόμαστε τις συνέπειες κάθε πράξης για το μέλλον. Ευτυχώς, υπάρχει και η Ιστορία, που καθησυχάζει για μια αποτυχία.
Η Γαλλία και η Βρετανία γνώρισαν μια παταγώδη αποτυχία στη διάρκεια της κρίσης του Σουέζ, το 1956, κι έναν χρόνο μετά έξι χώρες (στις οποίες δεν περιλαμβανόταν η Βρετανία) αποφάσισαν τη συνθήκη της Ρώμης. Επιστροφή στην αρχή.
