Τα όμορφα χωριά όμορφα καίγονται. Τα φτωχά και άσχημα μπορεί και να αυτοπυρπολούνται με όρους παρακμιακού reality.
Κοινώς, εάν η απόφαση Τσίπρα να τινάξει στον αέρα το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ είχε στόχο να επαναφέρει το κόμμα στον δρόμο της αριστερής αρετής και κυβερνησιμότητας, τότε εκ του αποτελέσματος έχασε. Η νέα προεδρική εκλογή ακυρώθηκε, οι σύνεδροι επαναβεβαίωσαν την εμπιστοσύνη τους στον νυν αρχηγό, και ο Στέφανος Κασσελάκης κέρδισε τις εντυπώσεις παίζοντας ξανά (και επιτυχώς) το χαρτί του νέου κόντρα στο παλιό.
Εάν το μπουρλότο στόχευε στην επόμενη μέρα της Κεντροαριστεράς και όχι της Αριστεράς, τότε θα πρέπει να περιμένουμε μέχρι την επόμενη στροφή του έργου λίγο μετά ή αρκετά μετά τις ευρωεκλογές για να μετρήσουμε πραγματικούς νικητές και ηττημένους. Ο πολιτικός κυνισμός, άλλωστε, λέει ότι ενίοτε για να γεννηθεί το νέο πρέπει να σκοτωθεί το παλιό.
Εάν ισχύει το δεύτερο όμως, η πολιτική λογική λέει επίσης ότι ούτε ο πολιτικός χρόνος ούτε ο πολιτικός χώρος είναι απεριόριστος. Διότι το να διαλυθεί ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι δραματικό δεν θα είναι ούτε το πρώτο ούτε το τελευταίο κόμμα που κλείνει τον κύκλο του ένδοξα ή άδοξα. Μπορεί να αποβεί δραματική όμως η διατήρηση του πολιτικού κενού στον προοδευτικό χώρο.
Το κενό αυτό αφήνει μια πανίσχυρη κυβέρνηση χωρίς θεσμικά και δημοκρατικά αντίβαρα, γεννά απογοήτευση και κοινωνικά αδιέξοδα, αποσαρθρώνει και αποπροσανατολίζει. Και αφήνει χώρο για να γιγαντώνεται ο «κανένας» ως ο μοναδικός αντίπαλος απέναντι στον Κυριάκο Μητσοτάκη ενδεχομένως, έως ότου ο «κανένας» αποκτήσει ονοματεπώνυμο όχι ως κεντροαριστερή πια αλλά ως ακροδεξιά εναλλακτική και προοπτική…
