«Ταράττει τους ανθρώπους ου τα πράγματα, αλλά τα περί των πραγμάτων δόγματα», έλεγε ο στωικός φιλόσοφος Επίκτητος. «Οι άνθρωποι ταράζονται όχι απ’ αυτά που συμβαίνουν, αλλά από την άποψή τους γι’ αυτά που συμβαίνουν», σε νεοελληνική μετάφραση.
Πολύτιμη η σκέψη του Επίκτητου, ανασύρθηκε στη μνήμη κάπου 20 αιώνες μετά, παρακολουθώντας με θλίψη στο 4ο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ τις έντονες αποδοκιμασίες με τις οποίες στόλιζαν κάποιοι σύνεδροι ορισμένους άλλους. Δεν έχει σημασία ποιους. Αλλά σίγουρα εκείνους που εξέφραζαν αντίθετη γνώμη. Γιούχα και φωνές που θύμισαν στους πιο παλιούς σκληρές εποχές αντιπαραθέσεων στην Αριστερά. Οπως για παράδειγμα το Σεπτέμβριο του 1955, στην κοινότητα των πολιτικών προσφύγων της Τασκένδης , στις πρωτοφανείς ταραχές ανάμεσα σε «ζαχαριαδικούς» και «αντιζαχαριαδικούς». Ένας οπαδός του Ζαχαριάδη δάγκωσε και έκοψε το αυτί του Πάνου Δημμητρίου, μετέπειτα ιστορικού στελέχους της ανανεωτικής Αριστεράς και από τους αντιζαχαριαδικούς πρωταγωνιστές της εποχής.
Όχι, ευτυχώς στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ δεν έφτασαν σε τέτοιες ακρότητες όπως στην περιβόητη «Νύχτα του Αγίου Βαρθολομαιου της Τασκένδης».Αλλά τα γιούχα, σε κάθε περίπτωση, θέτουν σε κίνδυνο την αξιακή υπόσταση του κόμματος. Του κάθε κόμματος!
Οι διαφωνίες μεταξύ των διαφόρων στρατοπέδων ενός κόμματος είναι θεμιτές και προάγουν τη δημοκρατία. Όχι όμως όταν η αντιπαράθεση ξεπερνά τη δημοκρατική συζήτηση και εξελίσσεται σε πόλεμο. Εδώ γίναμε Καφκικοί μάρτυρες:
«Καθένας έχει το δικαίωμα να έχει τη δική του άποψη, αρκεί να συμφωνεί με τη δική μου», λέει ο Κάφκα στην περίφημη «Δίκη».
Από τη φύση τους, βέβαια τα πολιτικά πράγματα υπόκεινται σε επιδοκιμασία και αποδοκιμασία, επιλογή και απόρριψη, έπαινο και κατηγορίες. «Το δύσκολο όμως σε μια διαφωνία δεν είναι να υπερασπισθεί κανείς τη γνώμη του, αλλά να την ξέρει», έγραφε ο διάσημος Γάλλος Ακαδημαϊκός Αντρέ Μωρουά στο βιβλίου του «Ανοιχτή επιστολή σε έναν νέο για την πορεία του στη ζωή». Πίστη , έλεγε ο Μωρουά,δεν σημαίνει τύφλωση. «Αντιθέτως, το σωστό είναι να σκεφτούμε ότι όλες οι επιλογές είναι κακές όταν είναι αποτέλεσμα αδράνειας και ότι όλες μπορούν να γίνουν καλές χάρη στην ισχυρή θέληση».
Μόνο που η θέληση για σύνθεση απουσιάζει εντελώς. «Δίχα δ’ άλλων μονόφρων ειμί», λέει ο Αισχύλος στην τραγωδία του, Αγαμέμνων- «Σκέφτομαι μόνος μου, χώρια από τους άλλους». Για τους άλλους, γιούχα…
