«Δεν ήρθαμε εδώ για να κάνουμε βόλτα. Ήρθαμε για να στείλουμε ένα μήνυμα. Πιστεύουμε ότι και η κοινωνία και η κυβέρνηση το έλαβε» δήλωνε αγρότης στον τηλεοπτικό φάκο χθες το πρωί, καθώς τα τρακτέρ άναβαν τις μηχανές τους για να επιστρέψουν στα μπλόκα, όπου θα λάβουν σήμερα τις αποφάσεις τους.
Είχαμε πολλά χρόνια να δούμε αυτή την εικόνα. Τα τρακτέρ να «πολιορκούν» την πρωτεύουσα, να παρατάσσονται – με απόλυτη πειθαρχία – μπροστά στη Βουλή, αλλά και τους πολίτες να χειροκροτούν και να επευφημούν τους περίπου 7.000 αγρότες που έδωσαν το «παρών» στο Σύνταγμα για να διαδηλώσουν για την επιβίωσή τους. Δεν είδαμε κόσμο να δυσφορεί με την κίνηση, ούτε να καταγγέλει τις κινητοποιήσεις.
Οι δηλώσεις στις κάμερες, αλλά και στα ξένα ειδησεογραφικά πρακτορεία μέσω των οποίων το ελληνικό αγροτικό συλλαλητήριο έκανε τον γύρο του κόσμου, ήταν δηλώσεις στήριξης. Γιατί οι πολίτες – σε αντίθεση με ό,τι συνέβαινε στο παρελθόν – στέκονται αυτή τη φορά στο πλευρό των αγροτών;
Γιατί το κύριο σύνθημα «Χωρίς εμάς, τι θα φας;» είναι εύκολα αντιληπτό και δύσκολα αμφισβητήσιμο. Γιατί όλοι θυμόμαστε ακόμη τη Θεσσαλία – τον μεγαλύτερο τροφοδότη της χώρας – να πνίγεται στο νερό και τη λάσπη και τους αγρότες της να χάνουν τα πάντα. Γιατί αντιλαμβανόμαστε το δίκαιο του αιτήματος να μπει φρένο στις ελληνοποιήσεις.
Και κυρίως γιατί συνειδητοποιούμε την μεγάλη απόσταση από το χωράφι.. στο ράφι. Όταν ο γενικός δείκτης τιμών υποχωρεί, αλλά οι τιμές των τροφίμων στα καταστήματα «τρέχουν», όταν το πορτοκάλι πωλείται από τον καλλιεργητή στα 40 λεπτά το κιλό και στο ράφι το βλέπουμε στο 1,40 ευρώ (αύξηση 250%), μπορούμε να συμφωνήσουμε κάτι δεν πάει καλά. Και όταν 9 χώρες του Νότου ζητούν «απλούστευση» της ΚΑΠ, μπορούμε να συμφωνήσουμε πως αυτό που ψήφισαν μαζί με τους άλλους 16 της Ε.Ε. είναι αχρείαστα «περίπλοκο».
Η στήριξη δεν σημαίνει ότι περιμένει κανείς από μία κυβέρνηση – που πολύ πρόσφατα σε εκλογές απέσπασε την εμπιστοσύνη του 41% των ψηφοφόρων – να αρχίζει να μοιράζει αφειδώς το χρήμα. Αλλά περιμένει να λάβει το μήνυμα. Η κρίση του πρωτογενή τομέα και η κρίση του κόστους ζωής πάνε χέρι – χέρι. Αν δεν βρεθούν λύσεις στη μία, δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί η άλλη.
