Κοντά τριάντα χρόνια. Από τον Μάρτιο του 1995, όταν οι Θεσσαλοί πρώτοι και στη συνέχεια οι αγρότες, από τον Έβρο μέχρι την Κρήτη, έκλεισαν την εθνική οδό Αθήνας-Θεσσαλονίκης και βασικούς επαρχιακούς οδικούς κόμβους και η τότε κυβέρνηση τους χαρακτήρισε «υπονομευτές της δημοκρατίας», ως τις κινητοποιήσεις του 1996, που ανέδειξαν την πρώτη αναγνωρίσιμη πανελλαδικά γενιά αγροτοσυνδικαλιστών και έληξαν τον Φεβρουάριο του 1997, με τις επιχειρήσεις των ΜΑΤ που ξεφούσκωσαν τα λάστιχα των τρακτέρ και λίγωσαν με ζάχαρη τις μηχανές. «Λίαν ορθώς, λίαν αξιεπαίνως και λίαν επιτυχώς εφάρμοσε η Αστυνομία το μέτρο της αδρανοποίησης ή της ακινητοποίησης των τρακτέρ. Την κατάργηση δηλαδή του μέσου προς διάπραξη ενός εγκλήματος…» δήλωνε ο τότε υπουργός Δικαιοσύνης Ευάγγελος Γιαννόπουλος, ενώ και ο τότε κυβερνητικός εκπρόσωπος Δημήτρης Ρέππας εκθείαζε τον «ευρηματικό τρόπο» με τον οποίο κινήθηκε η Αστυνομία. Στις Μικροθήβες.
Από τα μπλόκα του 1996-1997 «στη μεγάλη κινητοποίηση στον αγροτικό χώρο, που έληξε με τον καλύτερο τρόπο», τον Ιανουάριο του 2009, βασικά μια «αμαρτωλή ιστορία» με βρυξελλιώτικη καμπανιά, και από τον Φεβρουάριο του 2014 και το μπλόκο στη Νίκαια στην «κάθοδο της γης» με 20 τρακτέρ, σκηνές στο Σύνταγμα, κατσούνες, κεφαλομάντιλα και στιβάνια στην Αθήνα της παρακμής, τον Φεβρουάριο του 2016 (12-13/2) έως τα σημερινά δυναμικά στα κεντρικά, με λεωφορεία, ΗΣΑΠ και τρακτέρ, που θα συνοδεύονται από περιπολικά.
Κοντά τριάντα χρόνια, κι όμως βράζουν τα αίματα ακόμα. Αυξημένο κόστος παραγωγής, χαμηλές τιμές για τον παραγωγό, αγκυλώσεις και βαρίδια, νέες προκλήσεις από την κλιματική κρίση και της ΚΑΠ τις απαιτήσεις.
Κοντά τριάντα χρόνια, τα τρακτέρ -«μέχρι να πεις “γεωργικός ελκυστήρας” σε έχει πατήσει το τρακτέρ»- φεύγουν, τα προβλήματα μένουν. Κι επιμένουν. Δεν αρκούν το αφορολόγητο πετρέλαιο και τα χαμηλότερα τιμολόγια ενέργειας.
Άλλο σχέδιο και έγνοια ξεριζώνουν ασυμμετρίες και σπέρνουν προστιθέμενες αξίες.
