Η βιασύνη την πλάνη μας εκθέτει, είχε πει ο Μολιέρος. Τώρα, η Ευρώπη βιάζεται βλέποντας από παντού κινδύνους. Έπειτα από τόσες φωνές τόσα χρόνια για εμβάθυνση μιας ένωσης που όμως έχει μείνει πίσω σε πολλούς τομείς. Και τα μεγάλα εγχειρήματα απαιτούν σταθερά θεμέλια.
Βυθισμένη σε μια παρατεταμένη οικονομική επιβράδυνση και εν όψει της προοπτικής επιστροφής του Ντόναλντ Τραμπ στον Λευκό Οίκο, η Ε.Ε. βάζει ξανά τα δυνατά της για να ολοκληρώσει το σχέδιο ένωσης των κεφαλαιαγορών της, που τόσα χρόνια σκοντάφτει σε εθνικά συμφέροντα και αλλεπάλληλες κρίσεις. Σήμερα, με νέες κρίσεις να υποβόσκουν, είναι πιο επιτακτική η ανάγκη εύρεσης κεφαλαίων τόσο για τη χρηματοδότηση του μεγάλου άλματος προς την ψηφιοποίηση και την πράσινη ενέργεια όσο και την κάλυψη έκτακτων αναγκών, όπως οι αμυντικές δαπάνες. Την ώρα που οι ευρωεκλογές του Ιουνίου απειλούν να αναδείξουν κόμματα που αντιτίθενται στη μεγαλύτερη ενοποίηση και τα οποία ανδρώθηκαν μέσα από το έλλειμμα πολιτικής και ευθύνης. Κάτι σαν αυτοακύρωση.
Ωστόσο, η κοινή ευρωπαϊκή πολιτική δεν απαρτίζεται μόνο από ένα κοινό σύστημα κανόνων.
Σημαίνει ταυτόχρονα κοινή εμπορική πολιτική, με ενιαία στάση απέναντι σε ανταγωνιστές, όπως η Κίνα, μία πραγματική εξωτερική πολιτική, πολιτική ασφάλειας και άμυνας, ενιαία τραπεζική ένωση, φορολογία και περισσότερες επιλογές χρηματοδότησης προς επιχειρήσεις. Με αποτέλεσμα μία Ευρώπη μεγάλη στα μικρά και μικρή στα μεγάλα, αφού δεν μπορεί να σηκώσει το άθροισμα της επιρροής και ισχύος του συνόλου των χωρών μελών της και να κάνει τη διαφορά.
Είναι γεγονός ότι υπάρχει διαφορετική πολιτική βούληση και διαφορετική στάθμιση εθνικών συμφερόντων και εδώ ακριβώς έγκειται και η μεγάλη πρόκληση μιας ενοποίησης πολλαπλών ταχυτήτων. Για να γίνει όμως αυτό, πρέπει να «σιγήσουν» εξωτερικές φωνές καθοδήγησης. Όπως είχε πει ο πρώην πρόεδρος της Κομισιόν, Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ, «το πρόβλημα στην Ευρώπη δεν είναι ότι δεν ξέρουμε τι πρέπει να κάνουμε, αλλά ότι δεν ξέρουμε πώς, αφού το κάνουμε, θα μπορέσουμε να επανεκλεγούμε».
