Μάταια περίμεναν τα 2,5 εκατ των συνταξιούχων να δουν φέτος αυξήσεις στις συντάξεις τους. Από τη μία η προσωπική διαφορά, από την άλλη οι αυξήσεις στα φάρμακα, έστειλαν τις αυξήσεις στις καλένδες! Επίσημα ο υφυπουργός Εργασίας, Πάνος Τσακλόγλου, παραδέχτηκε στη Βουλή ότι υπάρχουν ακόμα 770.000 που διατηρούν προσωπική διαφορά. Άρα, εμμέσως πλην σαφώς, μαθαίνουμε ότι ο ένας στους τρεις συνταξιούχους έχασε τόσο τις φετινές αυξήσεις (3%), όσο και τις περσινές (7,75%). Συνεπώς, στη διετία, αυτοί οι συνταξιούχοι έχουν απώλεια σχεδόν 11% επί του μηνιαίου εισοδήματός τους από συντάξεις. Κατά τα λοιπά, ο κ. Τσακλόγλου υπεραμύνθηκε της προσωπικής διαφοράς (που θεσπίστηκε επί… ΣΥΡΙΖΑ), επισημαίνοντας ότι προέκυψε για να μην υποστεί «μερίδα συνταξιούχων απότομη μείωση του βιοτικού τους επιπέδου». Συνεπώς, όσοι έχουν προσωπική διαφορά μάλλον πρέπει να νιώθουν και… τυχεροί, γιατί η μείωση στο βιοτικό τους επίπεδο γίνεται σταδιακά, χρόνο με το χρόνο και όχι άμεσα, μπαμ και κάτω! Πάλι καλά…
Βέβαια, υπάρχουν και οι πιο τυχεροί, που δεν είναι άλλοι από τους υπαλλήλους μιας σειράς καταστημάτων στον κλάδο του εμπορίου. Ατελείωτες μοιάζουν οι καταγγελίες που βλέπουν το φως της δημοσιότητας και δείχνουν πώς και αυτοί με τη σειρά τους χάνουν τις δικές τους αυξήσεις! Τροποποιητικές συμβάσεις, μονομερείς αλλαγές στη δομή των μισθών, ακόμα και συμψηφισμοί μισθών με επιδόματα. Αντίο αυξήσεις και με υπογραφή.
Οι συμβάσεις που αναγκάζονται να υπογράψουν οι εργαζόμενοι αποτελούν «μνημείο» μελέτης για κάθε εργατολόγο του μέλλοντος. Μεγάλη εταιρεία στον χώρο του εμπορίου δεσμεύει εργαζόμενη που μόλις προσλήφθηκε με έναν μισθό, που δεν θα αλλάζει ο κόσμος να χαλάσει! Αν κάποιος διαφωνήσει, υπάρχει άλλη ανταγωνίστρια εταιρεία, που έχει τη λύση: Μεταθέσεις προσωπικού «προσωρινά ή μόνιμα, ανάλογα με τις ανάγκες της». Και για να μην ξεχνιόμαστε, υπάρχει «νόμιμος χρόνος εργασίας» που θεωρείται εκείνος που υπερβαίνει το νόμιμο ωράριο, αρκεί να υπάρχει κάποιο γεγονός «ανωτέρας βίας». Αλήθεια, η Ανεξάρτητη Αρχή της Επιθεώρησης Εργασίας, τα γνωρίζει αυτά;
Για αλλαγές ωραρίων 15 λεπτά πριν από την έναρξη της πρωινής και μία ώρα μετά τη λήξη της βραδινής βάρδιας, ούτε λόγος. Αυτά θεωρούνται πταίσματα…
Για τυχόν πρόστιμα, μετά από πειθαρχικό παράπτωμα, ούτε συζήτηση. Μπορεί να φτάσουν έως και το… 25% του μισθού, εάν ο εργαζόμενος δεχτεί παρατήρηση από τον προϊστάμενό του!
Αλήθεια, με τέτοιες εργασιακές συνθήκες, με τέτοιους μισθούς που παραμένουν καθηλωμένοι στα όρια του βασικού, δεν πρέπει να υπάρχει η παραμικρή απορία γιατί αδυνατούν να καλυφθούν οι δεκάδες χιλιάδες κενές θέσεις εργασίας που υπάρχουν. Ακόμα χειρότερα, είναι απολύτως φυσιολογικό, να είναι δύσκολο να αντιστραφεί το brain drain. Γιατί να θέλουν τα «καλά μυαλά» της χώρας που έφυγαν στο εξωτερικό κατά τα μνημονιακά έτη, να επιστρέψουν πίσω στα πάτρια εδάφη; Για να βιώσουν τέτοιες συνθήκες απαξίωσης;
Έτσι όμως, ταλαιπωρούνται δίχως να μπορούν να βρουν λύση και όλες οι υπόλοιπες επιχειρήσεις, που δεν επιθυμούν να ξεζουμίσουν τον εργαζόμενό τους. Θέλουν να τον σεβαστούν, να του προσφέρουν κανονικό, ανθρώπινο ωράριο, ικανοποιητικό μισθό. Προσφέρουν δηλαδή τα αυτονόητα, αλλά πάλι δεν μπορούν να καλύψουν τα κενά που υπάρχουν στο μαγαζί τους. Όλοι οι άλλοι, οι «λίγοι» και οι «πονηροί», τους χαλάνε την πιάτσα.
Ευθύνη της Πολιτείας είναι να διασφαλίζει τις καλύτερες δυνατές σχέσεις εργασίας. Δεν αρκεί μόνο ο καθορισμός του κατώτατου μισθού, μιας μισθολογικής βάσης δηλαδή και τίποτα περισσότερο. Χρειάζεται πολύ μεγαλύτερη προσπάθεια για να πάρουν «σάρκα και οστά» οι όποιες αυξήσεις. Για να ισχύει και στην πράξη ο σεβασμός στον εργαζόμενο. Όσο θα κυκλοφορούν στην αγορά τέτοιοι επαίσχυντοι όροι εργασίας, όπως οι ανωτέρω, όλες οι προσπάθειες θα πηγαίνουν στον βρόντο. Και θα λένε όλοι μαζί (για διαφορετικούς λόγους, αλλά με ίδιο αποτέλεσμα), συνταξιούχοι και εργαζόμενοι: Αντίο αυξήσεις!
