Το επίδομα γάμου αποτελεί ένα βοήθημα (10% επί του μισθού), που δικαιούνται όλοι οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα, που είναι παντρεμένοι και το προβλέπει η σύμβασή τους (κλαδική, ομοιοεπαγγελματική, ή ακόμα και η Εθνική). Λίαν προσφάτως όμως, μάθαμε από το υπουργείο Εργασίας ότι δεν πειράζει, αν δεν το χορηγούν οι επιχειρήσεις του ιδιωτικού τομέα, που δεν καλύπτονται από αντίστοιχες εργοδοτικές οργανώσεις του κλάδου τους. Άρα, όσες επιχειρήσεις είναι εκτός εργοδοτικού συνδικαλιστικού φορέα, μπορούν να μην χορηγούν το εν λόγω επίδομα και να έχουν 10% μικρότερη δαπάνη επί των παντρεμένων εργαζομένων τους, χωρίς κυρώσεις. Αντίθετα, όσες επιχειρήσεις έκαναν το λάθος να βρίσκονται εντός του εργοδοτικού τους συνδικαλιστικού οργάνου, υποχρεώνονται εκ του νόμου να χορηγούν το συγκεκριμένο επίδομα, άρα να λειτουργούν με δαπάνη κατά 10% υψηλότερη, πάλι για τους έγγαμους εργαζομένους τους. Τέτοια εφαρμογή ισονομίας, τέτοια ομαλή λειτουργία της αγοράς εργασίας, με τη «βούλα» του αρμόδιου υπουργείου.
Βέβαια, κάποιος κακοπροαίρετος, θα μπορούσε να ισχυριστεί πως με αυτή την τοποθέτηση, που έγινε επίσημα από το Υπουργείο Εργασίας στη Βουλή, ως απάντηση σε σχετική ερώτηση του βουλευτή της «Ελληνικής Λύσης», Βασίλειου Βιλιάρδου, η Πολιτεία «κλείνει το μάτι» στις επιχειρήσεις να αποχωρήσουν μαζικά από τα συνδικαλιστικά σωματεία που τις εκπροσωπούν. Γιατί άλλωστε να βρίσκονται εκεί ενταγμένες; Για να πληρώνουν «χαράτσι» 10% υψηλότερο μισθό σε κάθε παντρεμένο εργαζόμενο; Αφού οι άλλοι που βρίσκονται εκτός σωματείου το γλιτώνουν, γιατί να μην το πετύχουν αυτό, όλες οι επιχειρήσεις;
Να λοιπόν, μια νέα μορφή λειτουργίας του «υγιούς ανταγωνισμού». Να πώς μπορεί να μειωθεί άμεσα η λειτουργική δαπάνη των επιχειρήσεων. Βγαίνουν εκτός συνδικαλιστικού σωματείου και αυτόματα μπορούν να πετύχουν παύση καταβολής του επιδόματος γάμου, χωρίς καμία επιβάρυνση.
Βέβαια, υπάρχει και η δυσάρεστη «παράπλευρη απώλεια», που δεν είναι άλλη από τους ίδιους τους δικαιούχους, δηλαδή τους παντρεμένους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα, οι οποίοι θα χάσουν ένα σημαντικό βοήθημα, απαραίτητο για την σκληρή καθημερινότητα της ακρίβειας και της οικονομικής δυσπραγίας. Το γεγονός, ας πούμε, ότι η Ομοσπονδία Συλλόγων Εργαζομένων στις Υπηρεσίες και το Εμπόριο (ΟΣΕΥΠΕ), καταγγέλλει πως το επίδομα γάμου, παραμένει «παγωμένο» για 300.000 εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα, εκ των οποίων, οι 130.000 δεν λάμβαναν και εξακολουθούν να μην το λαμβάνουν, καθ’ όλη την περίοδο 2012-2024, μάλλον δεν αποτελεί πρώτη προτεραιότητα για το υπουργείο Εργασίας. Ας μειωθεί η λειτουργική δαπάνη των επιχειρήσεων και ας αφήσουμε να λειτουργήσει ο «υγιής ανταγωνισμός». Αυτός θα φέρει αυξήσεις στις αποδοχές των εργαζομένων. Ούτε επιδόματα, ούτε πρόσθετη ταλαιπωρία.
Μόνο που αυτές οι πρακτικές, έστω και «καλυμμένες» θυμίζουν άλλες εποχές. Όπως σημειώνουν έμπειροι συνδικαλιστές, θυμίζουν Μνημόνια, Τρόικα, Θεσμούς, επαίσχυντες νομοθεσίες που περιέκοψαν (κατέσφαξαν ακριβέστερα) εργασιακά δικαιώματα, μισθούς, συντάξεις και οδήγησαν μια κοινωνία στην απόγνωση. Φαίνεται όμως, όπως επιμένουν οι ίδιες πηγές, ότι αυτές οι πρακτικές της αφαίμαξης του μισθού των εργαζομένων από διάφορες πλευρές, δεν σταματούν ποτέ. Απλώς αλλάζουν μανδύα.
