Το πολιτικό κέντρο είναι επάγγελμα και όχι ιδεολογία, είπε ο Νικήτας Κακλαμάνης, και μπορεί να είναι κι έτσι.
Σ’ αυτή την περίπτωση, ο Κυριάκος Μητσοτάκης μάλλον είναι ο μοναδικός σοβαρός επαγγελματίας της σημερινής πολιτικής σκηνής. Είτε με επικοινωνιακού χαρακτήρα φιλελεύθερα ανοίγματα, είτε με μεθοδική στρατηγική, μετασχηματίζει τον εκλογικό χάρτη μιας χώρας όπου παραδοσιακά η κεντροαριστερά υπερτερούσε της κεντροδεξιάς με αναλογία τουλάχιστον 60-40.
Στοχεύει ευθέως και σχεδόν αποκλειστικά στον λεγόμενο «μεσαίο χώρο», αγνοεί την εκ δεξιών απειλή διότι τη θεωρεί διαχειρίσιμη -και ενδεχομένως και χειραγωγήσιμη- και παγιώνει δημοσκοπική πλειοψηφία στις πάλαι ποτέ προνομιακές κοινωνικές ομάδες της κεντροαριστεράς.
Έχει ενσωματώσει στην κυβέρνηση το μισό εκσυχρονιστικό ΠΑΣΟΚ, κρατά την πόρτα ανοιχτή και για το υπόλοιπο, και αλλάζει σιωπηλά αλλά σταθερά την εκλογική βάση της Νέας Δημοκρατίας.
Απέναντι σ’ αυτή τη στρατηγική ο Στέφανος Κασσελάκης και ο Νίκος Ανδρουλάκης πετούν πολιτικό χαρταετό. Προβάρουν ρόλους για τον μικρό τελικό και βάζουν τον πήχη στο ποιος θα είναι δεύτερος στις ευρωεκλογές. Έως τότε ο ένας τσακώνεται με τον Παύλο Πολάκη κι ο άλλος με την Έφη Χριστοφιλοπούλου. Και, παραπλεύρως, αμφότεροι βλέπουν σταθερά την πλάτη του Δημήτρη Κουτσούμπα στις δημοσκοπήσεις.
Την αιτία ίσως την εξήγησε ο Νίκος Παππάς μιλώντας στο Νaftemporiki TV: «Η κυβέρνηση», είπε, «αντέχει διότι δεν υπάρχει η εναλλακτική που να μπορεί ο κόσμος να την προβάλει στο μέλλον ως δυνατότητα πολιτικής αλλαγής». «Αυτό δεν το έχουμε καταφέρει», είπε, «δεν θα κοροϊδευόμαστε».
Βασικά, είπε το αυτονόητο, αλλά δημιούργησε πολιτικό γεγονός. Προφανώς διότι κάποιοι επιμένουν να μη θέλουν, ή να μην μπορούν, να δουν το κενό…
