H εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ δείχνει να είναι τελείως παράλογη. Οι ΗΠΑ εμπλέκονται από τον έναν καταστροφικό πόλεμο στον άλλο – Αφγανιστάν, Ιράκ, Συρία, Λιβύη, Ουκρανία και Γάζα. Πρόσφατα, οι ΗΠΑ βρέθηκαν παγκοσμίως απομονωμένες όσον αφορά τη στήριξη που προσφέρουν στις πράξεις γενοκτονίας εναντίον των Παλαιστινίων που διαπράττει το Ισραήλ, όταν καταψήφισαν το ψήφισμα του ΟΗΕ για κατάπαυση πυρός για ανθρωπιστικούς λόγους το οποίο υπερψηφίστηκε από 153 χώρες του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών, το 89% του παγκόσμιου πληθυσμού, στο οποίο αντιτάχθηκαν οι ΗΠΑ και άλλες 10 μικρές χώρες που αντιπροσωπεύουν λιγότερο από το 1% του παγκόσμιου πληθυσμού.(1)
Τα τελευταία 20 χρόνια, δεν έχει επιτευχθεί κανένας από τους κύριους στόχους που έθεσε εαυτόν η εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ. Οι Ταλιμπάν επέστρεψαν στην εξουσία μετά από 20 χρόνια αμερικανικής κατοχής στο Αφγανιστάν. Μετά τον Σαντάμ Χουσεΐν, το Ιράκ είναι εξαρτημένο από το Ιράν. Ο πρόεδρος της Συρίας Μπασάρ αλ Άσαντ παρέμεινε στην εξουσία παρά την προσπάθεια της Κεντρικής Υπηρεσίας Πληροφοριών (CIA) των ΗΠΑ να τον ανατρέψει.(2)
Μετά από την αποστολή του ΝΑΤΟ στη Λιβύη υπό την ηγεσία των ΗΠΑ, όπου ανετράπη ο Μουαμάρ Καντάφι, η χώρα βυθίστηκε σε παρατεταμένο εμφύλιο πόλεμο. Η Ουκρανία αιματοκυλίστηκε στο πεδίο της μάχης από τη Ρωσία το 2023, αφότου οι ΗΠΑ ματαίωσαν στο παρασκήνιο την ειρηνευτική συμφωνία μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας του 2022. (3)
Παρόλες αυτές τις αξιοσημείωτες και δαπανηρές ήττες, οι οποίες ακολουθούν η μία την άλλη, ο ίδιος θίασος παραμένει στο τιμόνι της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ εδώ και δεκαετίες, ανάμεσά τους ο Joe Biden (Τζο Μπάιντεν), η Victoria Nuland (Βικτόρια Νούλαντ) (4), ο Jake Sullivan (Τζέικ Σάλιβαν), ο Chuck Schumer (Τσακ Σούμερ), ο Mitch McConnell (Μιτς Μακόνελ), και η Hillary Clinton (Χίλαρι Κλίντον).
Τι πηγαίνει λάθος;
Ο γρίφος λύνεται μόλις αντιληφθούμε ότι η εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ δεν εξυπηρετεί καθόλου τα συμφέροντα του λαού των ΗΠΑ. Εξυπηρετεί αντίθετα τα συμφέροντα των μελών πολιτικών και κυβερνητικών κύκλων της Ουάσιγκτον, οι οποίοι επιζητούν χρηματοδοτήσεις για τις πολιτικές τους καμπάνιες καθώς και επικερδείς θέσεις εργασίας για τους εαυτούς τους, το προσωπικό τους ή για μέλη της οικογένειάς τους. Εν ολίγοις, το ισχυρό κεφάλαιο έχει διεισδύσει στην εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ.
Το κόστος αυτής της διείσδυσης για το λαό των ΗΠΑ είναι υπέρογκο. Από το 2000 οι αποτυχημένοι πόλεμοι κόστισαν περίπου 5 τρισεκατομμύρια δολάρια σε άμεσες δαπάνες (5) ή περίπου 40.000 δολάρια ανά νοικοκυριό. Στις επόμενες δεκαετίες θα δαπανηθούν περίπου άλλα 2 τρισεκατομμύρια δολάρια για τη φροντίδα των βετεράνων από τους πολέμους. Πέρα από το λογαριασμό αυτό που πληρώνουν οι πολίτες των ΗΠΑ, θα πρέπει επίσης να αναγνωρίσουμε το τρομακτικό κόστος των πολέμων στο εξωτερικό, το οποίο ανάγεται σε εκατομμύρια χαμένες ζωές και σε τρισεκατομμύρια δολάρια από την καταστροφή των περουσιών και της φύσης στις ζώνες πολέμου.
Και αυτά τα κόστη συνεχίζουν να αυξάνονται. Το 2024, τα έξοδα του προϋπολογισμού των ΗΠΑ που συνδέονται με στρατιωτικές επιχειρήσεις θα φτάσουν περίπου στο 1,5 τρισεκατομμύρια δολάρια ή περίπου 12.000 δολάρια ανά νοικοκυριό, εάν συνυπολογίσουμε τις άμεσες δαπάνες του Πενταγώνου, τους προϋπολογισμούς της CIA και άλλων υπηρεσιών πληροφοριών, τον προϋπολογισμό της Διοίκησης Βετεράνων, το πρόγραμμα πυρηνικών όπλων του Υπουργείου Ενέργειας, τη στρατιωτικού τύπου «Βοήθεια σε χώρες του εξωτερικού» του Υπουργείου Εξωτερικών (όπως αυτή προς το Ισραήλ) και άλλα έξοδα του προϋπολογισμού σχετικά με την ασφάλεια. Εκατοντάδες δισεκατομμύρια δολάρια πετάγονται στην πυρά, καθώς σπαταλιόνται σε άχρηστους πολέμους, σε επιχειρήσεις στο εξωτερικό και σε μία καθόλα περιττή αύξηση των εξοπλισμών που φέρνει τον κόσμο πιο κοντά στον Γ ́ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Ωστόσο, η περιγραφή αυτής της τεράστιας σπατάλης μας βοηθά να εξηγήσουμε τη διαστρεβλωμένη «λογική» της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ. Αυτό το 1,5 τρισεκατομμύρια δολάρια σε στρατιωτικές δαπάνες δεν είναι παρά μια εξόχως προσοδοφόρα κομπίνα – για το στρατιωτικό και βιομηχανικό καθεστώς και τα μέλη πολιτικών και κυβερνητικών κύκλων στην Ουάσιγκτον – ακόμη και όταν καταλήγει να εξαθλιώνει και να θέτει σε άμεσο κίνδυνο τις ΗΠΑ και τον κόσμο.
Για να κατανοήσουμε αυτή την εξωτερική πολιτική της κομπίνας, ας σκεφτούμε τη σημερινή ομοσπονδιακή κυβέρνηση ως ένα σύνολο από κομπίνες με πολλαπλά παραρτήματα που ελέγχονται από τους υψηλότερους πλειοδότες. Το παράρτημα του χρηματιστηριακού κέντρου της Wall Street διευθύνεται από το Υπουργείο Οικονομικών. Το παράρτημα της βιομηχανίας υγείας διευθύνεται από το Υπουργείο Υγείας και Ανθρωπίνων Υπηρεσιών. Το παράρτημα πετρελαίου και άνθρακα από τα Υπουργεία Ενέργειας και Εσωτερικών. Και το παράρτημα εξωτερικής πολιτικής διευθύνεται από τον Λευκό Οίκο, το Πεντάγωνο και τη CIA.
Κάθε ένα από αυτά τα παραρτήματα χρησιμοποιεί την εξουσία προς ιδιωτικό όφελος μέσω συναλλαγών «εκ-των-έσω», με τη διευκόλυνση που παρέχουν οι συνεισφορές πολυεθνικών και οι δαπάνες για λομπίστες. Ενδιαφέρον έχει το γεγονός ότι το παράρτημα της βιομηχανίας της υγείας ανταγωνίζεται επάξια το παράρτημα της εξωτερικής πολιτικής ως άλλη μια αξιοθαύμαστη οικονομική κομπίνα. Το 2022 οι δαπάνες υγείας στις ΗΠΑ έφτασαν το αστρονομικό ποσό των 4,5 τρισεκατομμυρίων δολαρίων ή περίπου 36.000 δολάρια ανά νοικοκυριό, κατά πολύ το υψηλότερο κόστος υγείας στον κόσμο, ενώ όσον αφορά το προσδόκιμο ζωής οι ΗΠΑ κατατάσσονται περίπου στην 40η θέση στον κόσμο. (6)
Μια αποτυχημένη πολιτική υγείας ισοδυναμεί με τεράστια κέρδη για τη βιομηχανία υγείας, ακριβώς όπως μια αποτυχημένη εξωτερική πολιτική ισοδυναμεί με υπέρογκα έσοδα για το στρατιωτικό και βιομηχανικό καθεστώς.
Το παράρτημα εξωτερικής πολιτικής διευθύνεται από μια μικρή, μυστικοπαθή και στενά δεμένη κλίκα που περιλαμβάνει την ανώτερη στρατιωτική ηγεσία του Λευκού Οίκου, της CIA, του Υπουργείου Εξωτερικών, του Πενταγώνου, των Επιτροπών των Ενόπλων Δυνάμεων της Βουλής των Αντιπροσώπων και της Γερουσίας και τις μεγάλες εταιρείες στρατιωτικού εξοπλισμού συμπεριλαμβανομένων των Boeing, Lockheed Martin, General Dynamics, Northrop Grumman και Raytheon. Περίπου 1.000 άτομα παίζουν ρόλο κλειδί στον καθορισμό της εξωτερικής πολιτικής. Το δημόσιο συμφέρον διαδραματίζει μικρό ρόλο.
Τα βασικά πρόσωπα που χαράσσουν την εξωτερική πολιτική διευθύνουν τη λειτουργία των 800 αμερικανικών στρατιωτικών βάσεων στο εξωτερικό, διαχειρίζονται εκατοντάδες δισεκατομμύρια δολάρια σε στρατιωτικές συμβάσεις μαζί με τις πολεμικές επιχειρήσεις που αξιοποιούν το νεόκοπο εξοπλισμό. Φυσικά όσο περισσότεροι πόλεμοι, τόσες περισσότερες δουλειές.
Η ιδιωτικοποίηση της εξωτερικής πολιτικής (7) έχει ενισχυθεί σημαντικά από την καλπάζουσα ιδιωτικοποίηση της ίδιας της πολεμικής βιομηχανίας, καθώς όλο και περισσότερες από τις «βασικές» λειτουργίες του στρατού παραδίδονται στους κατασκευαστές όπλων και σε εταιρείες όπως η Haliburton, η Booz Allen Hamilton και η CACI.
Πέρα από τα εκατοντάδες δισεκατομμύρια δολάρια σε στρατιωτικές συμβάσεις, υπάρχουν και εταιρικά, παράπλευρα κέρδη προερχόμενα από τις στρατιωτικές επιχειρήσεις αλλά και τις δράσεις της CIA. Έχοντας στρατιωτικές βάσεις σε 80 χώρες ανά τον πλανήτη και διευθύνοντας επιχειρήσεις της CIA σε πολλές περισσότερες χώρες, οι ΗΠΑ διαδραματίζουν σημαντικό, αν και κυρίως συγκεκαλυμένο, ρόλο στο ποιος κυβερνά την κάθε χώρα και κατά συνέπεια στις πολιτικές που διαμορφώνουν επικερδείς συμφωνίες όσον αφορά εξόρυξη μεταλλευμάτων, υδρογονάνθρακες, αγωγούς πετρελαίου και εκμετάλλευση γεωργικής και δασικής γης. Οι ΗΠΑ επιδίωξαν να ανατρέψουν τουλάχιστον 80 κυβερνήσεις από το 1947, συνήθως υπό την καθοδήγηση της CIA και μέσω της υποκίνησης πραξικοπημάτων, πολιτικών δολοφονιών, εξεγέρσεων, εμφύλιων αναταραχών, παραποίησης εκλογικών αποτελεσμάτων, οικονομικών κυρώσεων και ανοιχτών πολέμων. (Εξαιρετική μελέτη με θέμα τις αμερικανικές επιχειρήσεις αλλαγής καθεστώτος 1947-1989, θα βρείτε στο βιβλίο Covert Regime Change, της Lindsey O’Rourke) (8).
Εκτός από τα επιχειρηματικά συμφέροντα όμως, υπάρχουν και εκείνοι των οποίων η ιδεολογία είναι πράγματι η πίστη στο δικαίωμα των ΗΠΑ να κυβερνούν τον κόσμο. Διάσημη περίπτωση αυτών είναι η πολεμοκάπηλη οικογένεια Kagan, παρόλο βέβαια που τα οικονομικά τους συμφέροντα είναι επίσης άρρηκτα δεμένα με την πολεμική βιομηχανία. Το επιχείρημα περί ιδεολογίας είναι το εξής. Οι ιδεολόγοι αυτοί έχουν κάνει λάθος σχεδόν σε κάθε περίπτωση πολεμοχαρούς ρητορείας, και θα είχαν προ πολλού χάσει το βήμα που τους δίνεται στην Ουάσιγκτον αν δεν ήταν χρήσιμοι ακριβώς ως πολεμοκάπηλοι. Εκούσια ή ακούσια, υπηρετούν ως πληρωμένα μεγάφωνα του στρατιωτικού και βιομηχανικού καθεστώτος.
Υπάρχει όμως ένα επίμονο πρόβλημα για αυτή τη συνεχιζόμενη επιχειρηματική κομπίνα. Θεωρητικά, η εξωτερική πολιτική διεξάγεται με γνώμονα το συμφέρον του λαού των ΗΠΑ παρόλο που το αντίθετο είναι η αλήθεια. (Παρόμοια αντίφαση φυσικά υπάρχει και όσον αφορά την υπερτιμημένη υγειονομική περίθαλψη, τις διασώσεις της Wall Street με κρατικό χρήμα, τα προνόμια της πετρελαϊκής βιομηχανίας και άλλες κομπίνες).
Ο λαός των ΗΠΑ σπάνια υποστηρίζει τις μηχανορραφίες της εξωτερικής πολιτικής όταν, κατά καιρούς, μαθαίνει την αλήθεια. Οι πόλεμοι των ΗΠΑ δεν διεξάγονται κατόπιν λαϊκής απαίτησης, αλλά με αποφάσεις που παίρνονται στα υψηλά κλιμάκια. Απαιτούνται λοιπόν ειδικά μέτρα για να παραμείνει ο λαός μακριά από τη λήψη αποφάσεων.
Πρώτο τέτοιο μέτρο είναι η αδιάκοπη προπαγάνδα. Ο Τζορτζ Όργουελ το περιέγραψε τέλεια στο βιβλίο του 1984, όταν «το Κόμμα» άλλαξε ξαφνικά τον εχθρό της χώρας από Ευρασία σε Ανατολική Ασία, χωρίς να προσφέρει καμία εξήγηση. Οι ΗΠΑ ουσιαστικά κάνουν ακριβώς το ίδιο. Ποιος είναι ο μεγαλύτερος εχθρός των ΗΠΑ; Επιλέξτε, ανάλογα με την εποχή. Ο Σαντάμ Χουσεΐν, οι Ταλιμπάν, ο Ούγκο Τσάβες, ο Μπασάρ αλ Άσαντ, το Ισλαμικό Κράτος, η Αλ Κάιντα, ο Μουαμάρ Καντάφι, ο Βλαντιμίρ Πούτιν και η Χαμάς, έχουν όλοι παίξει το ρόλο του «Χίτλερ» στην προπαγάνδα εντός των ΗΠΑ.
Ο εκπρόσωπος Τύπου του Λευκού Οίκου Τζον Κίρμπι, διανέμει τη ρητορική της προπαγάνδας με σαρκαστικό μειδίαμα στο πρόσωπο, εννοώντας έτσι ότι και αυτός ο ίδιος γνωρίζει ότι αυτά που λέει είναι ανοησίες, αλλά είναι τουλάχιστον ελαφρώς διασκεδαστικές.
Η προπαγάνδα αυτή ενισχύεται από τις «δεξαμενές σκέψεις» στην Ουάσιγκτον, ερευνητικά κέντρα που λειτουργούν με βάση τις δωρεές μεγαλοεργολάβων του στρατού των ΗΠΑ και, περιστασιακά, ξένων κυβερνήσεων, αποτελώντας τμήμα των δραστηριοτήτων της μεγάλης κομπίνας. Πάρτε για παράδειγμα το Atlantic Council (9), το Κέντρο Στρατηγικών και Διεθνών Μελετών (Center for Strategic and International Studies) (10) και φυσικά το πάντα δημοφιλές Ινστιτούτο για τη Μελέτη του Πολέμου (Institute for the Study of War) (11), τώρα και στις οθόνες σας με την υποστήριξη των μεγαλοεργολάβων του στρατού.
Δεύτερο μέτρο για την απομάκρυνση του λαού από τα κέντρα αποφάσεων είναι η απόκρυψη του πραγματικού κόστους των επιχειρήσεων της εξωτερικής πολιτικής. Τη δεκαετία του 1960, η κυβέρνηση των ΗΠΑ διέπραξε το λάθος να αναγκάσει τον αμερικανικό λαό να επωμιστεί το κόστος του στρατιωτικού και βιομηχανικού καθεστώτος στρατολογώντας νέους για να πολεμήσουν στο Βιετνάμ και αυξάνοντας τους φόρους για να πληρώσει τα έξοδα του πολέμου. Ο λαός εξεγέρθηκε αντιδρώντας στον πόλεμο.
Από τη δεκαετία του 1970 και μετά, η ομοσπονδιακή κυβέρνηση έγινε πολύ πιο έξυπνη. Κατάργησε την επιστράτευση και κατέστησε τη στρατιωτική θητεία δουλειά στην οποία μπορείς να προσληφθείς, παρά υπηρεσία προς το δημόσιο. Οι δαπάνες του Πενταγώνου κάλυπταν τα έξοδα της στρατολόγησης νέων από χαμηλά οικονομικά στρώματα. Η κυβέρνηση επίσης εγκατέλειψε την αφελή ιδέα ότι οι δημόσιες δαπάνες θα πρέπει να χρηματοδοτούνται από φόρους, και αντ’ αυτού μετατόπισε τον προϋπολογισμό του στρατού σε δαπάνες προερχόμενες από το έλλειμμα του προϋπολογισμού, συγκαλύπτοντάς τον έτσι από τη λαϊκή αντίδραση που θα προκαλείτο αν η χρηματοδότηση γινόταν κατευθείαν από τους φόρους.
Η κυβέρνηση έχει επίσης εξαπατήσει πελατειακά της κράτη όπως η Ουκρανία, βάζοντάς τα να πολεμήσουν τους πολέμους των ΗΠΑ στο έδαφός τους, ώστε οι σάκοι με νεκρούς Αμερικανούς πολίτες να μη διαταράξουν την αμερικανική μηχανή προπαγάνδας. Φυσικά, τα γεράκια του πολέμου από τις ΗΠΑ όπως ο Sullivan, ο Blinken, η Nuland, ο Schumer και ο McConnell παραμένουν χιλιάδες μίλια μακριά από την πρώτη γραμμή. Ο θάνατος προορίζεται για τους Ουκρανούς.
Ο γερουσιαστής Richard Blumenthal (δημοκρατικός από το Κονέκτικατ) υπερασπίστηκε σθεναρά την αμερικανική στρατιωτική βοήθεια προς την Ουκρανία ως χρήματα με καλό σκοπό επειδή δε θα χαθεί «ούτε μία ζωή Αμερικανού στρατιώτη, χωρίς ούτε καν έναν τραυματισμό» (12) ο καλός γερουσιαστής μας δε σκέφτηκε καν τις ζωές των Ουκρανών, οι οποίοι έχουν πεθάνει κατά εκατοντάδες χιλιάδες σε έναν πόλεμο που προκάλεσαν οι ΗΠΑ μέσω της διεύρυνσης του ΝΑΤΟ.
Το παραπάνω σύστημα ενισχύεται με την πλήρη υποταγή του Κογκρέσου των ΗΠΑ στην πολεμική βιομηχανία ώστε να αποφευχθεί οποιαδήποτε αμφισβήτηση των υπέρογκων προϋπολογισμών του Πενταγώνου και των πολέμων που προκαλεί η εκτελεστική εξουσία. Η υποταγή του Κογκρέσου λειτουργεί ως εξής.
Πρώτον, η εποπτεία του πολέμου και της ειρήνης από την πλευρά του Κογκρέσου ανατίθεται ως επί το πλείστων στις Επιτροπές Ενόπλων Δυνάμεων της Βουλής και της Γερουσίας οι οποίες με τη σειρά τους καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό τη συνολική πολιτική του Κογκρέσου (και τον προϋπολογισμό του Πενταγώνου). Δεύτερον, η στρατιωτική βιομηχανία (Boeing, Raytheon και άλλοι) χρηματοδοτεί τις πολιτικές καμπάνιες των μελών των Επιτροπών Ενόπλων Δυνάμεων και των δύο κομμάτων. Τέλος, η στρατιωτική βιομηχανία δαπανά επίσης τεράστια ποσά ασκώντας παρασκηνιακές πολιτικές πιέσεις προκειμένου οι συνταξιούχοι, πρώην μέλη του Κογκρέσου, οι συνεργάτες τους και οι οικογένειές τους να λαμβάνουν υπέρογκες αμοιβές είτε από εταιρείες της στρατιωτικής βιομηχανίας είτε από εταιρείες λόμπινγκ στην Ουάσιγκτον.
Η υπονόμευση της εξωτερικής πολιτικής που θα μπορούσε να ασκήσει το Κογκρέσο δεν έχει επιτευχθεί μόνο από το στρατιωτικό βιομηχανικό καθεστώς των ΗΠΑ. Εδώ και πολύ καιρό, το λόμπι του Ισραήλ έχει καταφέρει, αριστοτεχνικά, να ασκεί έλεγχο στο Κογκρέσο. Η ανάμειξη και ανοχή των ΗΠΑ στις πολιτικές απαρτχάιντ του Ισραήλ καθώς και στα εγκλήματα πολέμου του Ισραήλ στη Γάζα δεν έχει κανένα νόημα για την εθνική ασφάλεια και διπλωματία των ΗΠΑ, για να μην μιλήσουμε για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Η συνενοχή αυτή είναι καρπός των επενδύσεων του λόμπι του Ισραήλ οι οποίες το 2022 έφτασαν τα 30 εκατομμύρια δολάρια σε συνεισφορές σε καμπάνιες πολιτικών (13), και οι οποίες προβλέπεται ότι το 2024 θα ξεπεράσουν κατά πολύ αυτό το ποσό.
Όταν το Κογκρέσο ξεκινήσει τις συνεδριάσεις του τον Ιανουάριο 2024, οι Biden, Kirby, Sullivan, Blinken, Nuland, Schumer, McConnell, Blumenthal και οι όμοιοί τους θα μας πουν ότι πρέπει οπωσδήποτε να συνεχίσουμε να χρηματοδοτούμε τον άδικο, σκληρό και δόλιο πόλεμο στην Ουκρανία και τη συνεχιζόμενη σφαγή και εθνοκάθαρση στη Γάζα, μη τυχόν και εμείς, η Ευρώπη, ο ελεύθερος κόσμος και ίσως ακόμη και το ηλιακό σύστημα υποκύψουμε στη ρωσική αρκούδα, στους Ιρανούς μουλάδες ή στο Κομμουνιστικό Κόμμα της Κίνας. Αυτοί που μας προμηθεύουν με απανωτές καταστροφικές ήττες στην εξωτερική πολιτική δεν είναι παράλογοι όταν ασκούν τέτοιου είδους εκφοβισμό. Ασκούν δόλο και είναι εξαιρετικά άπληστοι, εξυπηρετώντας στενά ιδιωτικά συμφέροντα που δε συνάδουν με τα συμφέροντα των πολιτών των ΗΠΑ.
Είναι επείγον καθήκον του αμερικανικού λαού να αναδιαρθρώσει την εξωτερική μας πολιτική η οποία αυτή τη στιγμή καταστρατηγεί το δημόσιο συμφέρον όντας βασισμένη στη διαφθορά και την κομπίνα, και η οποία βυθίζει την κυβέρνηση στο χρέος ενώ ωθεί τον κόσμο πιο κοντά σε πυρηνικό ολοκαύτωμα. Αυτή η αναδιάρθρωση θα πρέπει να ξεκινήσει το 2024 απορρίπτοντας οποιαδήποτε περαιτέρω χρηματοδότηση για τον καταστροφικό πόλεμο της Ουκρανίας και τα εγκλήματα πολέμου του Ισραήλ στη Γάζα. Η ειρηνευτική προσπάθεια και η διπλωματία, όχι οι στρατιωτικές δαπάνες, είναι η οδός για μια εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ με γνώμονα το δημόσιο συμφέρον.
1 [Σ.τ.Μ.] Η αναφορά στο ψήφισμά του ΟΗΕ της 12ης Δεκεμβρίου 2023 στην έκτακτη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ με θέμα την κρίση στην Γάζα και το αίτημα για κατάπαυση πυρός για ανθρωπιστικούς λόγους. Ο καθηγητής Jeffrey D. Sachs γράφει το παρών κείμενο πριν από τη δημοσίευση της πρόσφατης απόφασης του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης το οποίο ζητά την άμεση λήψη σειράς μέτρων από το Ισραήλ για την προστασία των Παλαιστινίων, αποδεχόμενο το σύνολο των επιχειρημάτων της Νοτίου Αφρικής έως ότου παρθεί η τελική απόφασή του Δικαστηρίου.
2 [Σ.τ.Σ.] Περισσότερα: https://www.nytimes.com/2017/08/02/world/middleeast/cia-syria-rebel-arm-train-trump.html
3 [Σ.τ.Σ] Περισσότερα: https://www.intellinews.com/top-ukrainian-politician-david-arakhamia-gives-seventh-confirmation-of-russia-ukraine-peace-deal-agreed-in-march-2022-302876/
4 [Σ.τ.Σ.] Περισσότερα: https://www.commondreams.org/tag/victoria-nuland
5 [Σ.τ.Σ] Περισσότερα: https://watson.brown.edu/costsofwar/figures/2021/BudgetaryCosts
6 [Σ.τ.Σ] Περισσότερα: https://www.worldometers.info/demographics/life-expectancy/
7 [Σ.τ.Σ.] Περισσότερα: https://www.theamericanconservative.com/americas-permanent-war-complex/
8 [Σ.τ.Σ] Περισσότερα: https://www.amazon.com/Covert-Regime-Change-Americas-Security/dp/1501730657
9 [Σ.τ.Μ.] Στο διαδίκτυο: https://www.atlanticcouncil.org/
10 [Σ.τ.Μ.] Στο διαδίκτυο: https://www.csis.org/
11 [Σ.τ.Μ.] Στο διαδίκτυο: https://www.understandingwar.org/
12 [Σ.τ.Σ.] Περισσότερα: https://www.ctpost.com/opinion/article/sen-blumenthal-opinion-ukraine-tip-spear-18335871.php
13 [Σ.τ.Σ.] Περισσότερα: https://www.opensecrets.org/industries/totals?cycle=2024&ind=Q05
*Βιογραφικό του Καθηγητή Ζαξ: https://www.jeffsachs.org/
Σημείωση: Το παραπάνω κείμενο μεταφράστηκε με την άδεια του Καθηγητή Ζαξ. Δημοσιεύτηκε δε πρώτη φορά στις 26 Δεκεμβρίου 2023 στον ιστότοπο Common Dreams, ανεξάρτητο ειδησεογραφικό σάιτ. Μετάφραση στα ελληνικά: Θ. Γιαννακόπουλος.
