«Γιατί δεν πρέπει να πάρετε σύνταξη ποτέ» είναι ο τίτλος άρθρου στη στήλη «Bartleby», που δημοσιεύθηκε στον «Economist» στις 25/1/2024 και δεν μπορώ παρά να διακρίνω σε πρώτο επίπεδο την ειρωνεία.
Ο Μπάρτλεμπυ, ήρωας του έργου «Μπάρτλεμπυ ο γραφιάς: Μια ιστορία της Γουόλ Στριτ», του Μέλβιλ, τελικά προτιμά να μην κάνει την παραμικρή δουλειά. Δεν επικαλείται κανέναν λόγο γι’ αυτή του την αντίσταση: «Θα προτιμούσα να μην το κάνω».
Προτιμώ να μην επεκταθώ σε αναλύσεις και θεωρίες για το τι συμβολίζει ο ήρωας, πάντως στο κυρίαρχο οικονομικό σύστημα ο ανενεργός δεν είναι -για να το πούμε κομψά- αγαπητός.
Πού το παέι του «Economist» ο γραφιάς; Γιατί δεν πρέπει να συνταξιοδοτηθούμε; Για να λυθεί το ασφαλιστικό, διά της εξάλειψης των υποκειμένων; Σατανικό, δε λέω, αλλά με τον υπότιτλο κλαίω. «Οι κρουαζιέρες, το γκολφ και η ανίχνευση του γενεαλογικού δέντρου δεν είναι τόσο ικανοποιητικά».
Μήπως είναι άσκοπα, άχαρα ή ακόμα και ενοχλητικά; Δεν απευθύνεται στα εκατομμύρια των εργαζομένων, τελικά, που το έχουν μεταφράσει το έργο δραματικά και χάνουν το λογαριασμό με τα ασφαλιστικά. Αρκετοί την έχουν ξεγραμμένη τη σύνταξη οριστικά. Ειδικά, όταν το ύψος της δεν φτάνει ούτε για τα βασικά.
Θέμα με τα οικονομικά δεν αντιμετωπίζει ο δεύτερος πλουσιότερος άνθρωπος της Ιταλίας, Armani, που σε ηλικία 89 ετών κυβερνά ακόμη το υφάδι. «Κάθε φορά που του λένε να αποσυρθεί από την καθημερινή τριβή στον οίκο μόδας απαντά “σε καμία περίπτωση”. Ο Charlie Munger, βοηθός του Warren Buffett στην Berkshire Hathaway, εργαζόταν για τον επενδυτικό οίκο μέχρι που πέθανε στα τέλη του περασμένου έτους σε ηλικία 99 ετών. Ο Buffett συνεχίζει δυναμικά στα 93 του χρόνια».
Τι λαλούν, δηλαδή, τ’ αηδόνια; Δώστε της δουλειάς να πάει, σαν αντιγηραντικό μετράει; Η ελίτ το παρατραβάει.
