Με την επισήμανση του πρωθυπουργού «η ρύθμιση προσθέτει δικαιώματα σε μερικούς, χωρίς όμως να αφαιρεί κανένα δικαίωμα από τους πολλούς», αλλά και έχοντας δώσει το πράσινο φως για αποχή, η κυβέρνηση θέλησε χθες να κλείσει την εσωκομματική αναταραχή που έχει φέρει το νομοσχέδιο για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών.
Δεν είναι, βεβαίως, μόνο στους κόλπους της Ν.Δ. που υπάρχουν διαφωνούντες. Το ερώτημα για το «πώς θα αντιμετωπίσουμε την επαρχία» έχει τεθεί από βουλευτές και των κεντροαριστερών κομμάτων, του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ, που θα περίμενε κανείς να μην αφήνουν την κεντροδεξιά να βγαίνει πιο «μπροστά» σε ένα τέτοιο ζήτημα.
Η αλήθεια είναι ότι και σε άλλες χώρες της Ευρώπης, όπως η Γερμανία ή η Αγγλία, ήταν και πάλι ένα κεντροδεξιό, συντηρητικό κόμμα εκείνο που νομοθέτησε το δικαίωμα στον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών. Ίσως γιατί τα κόμματα εξουσίας αντιλαμβάνονται ότι χρειάζονται συνέχεια, διάρκεια και αυτό δεν μπορούν να το πετύχουν αν δεν αλλάζουν, αν δεν προσαρμόζονται στις νέες ανάγκες. Έχουν δε ως στόχο την κοινωνική σταθερότητα. Αν η κοινωνία προχωρήσει, γιατί να μην προχωρήσουν και αυτά;
Υπάρχει, βεβαίως, και το αντίθετο επιχείρημα. Ακούστηκε έντονα στην πρόσφατη παρουσίαση του βιβλίου «Ο συντηρητισμός στην Ελλάδα» (Εκδόσεις Παπαδόπουλος), στην οποία έκαναν αίσθηση και οι δηλώσεις του πρώην υπουργού, Γιάννη Οικονόμου. Είναι το επιχείρημα που λέει ότι ένα κόμμα οφείλει να αλλάζει, αλλά όχι σε βαθμό που να αλλοιώνει την ταυτότητά του. «Ο υπερτονισμός της φιλελεύθερης αρχής φοβάμαι ότι στρέφει την πλάτη στους παραδοσιακούς ψηφοφόρους μας. Η παραδοσιακή μας βάση είναι άνθρωποι που αγαπούν την οικογένεια, την εργασία, την τιμιότητα, τη λιτότητα, σέβονται τον νόμο, την παράδοση και τη θρησκεία» είπε, μεταξύ άλλων.
Τα όρια είναι πάντα λεπτά ανάμεσα στην αλλαγή και την αλλοίωση (η σχετική συζήτηση έγινε έντονα και στους κόλπους του ΣΥΡΙΖΑ), την κυβερνησιμότητα και τον κυβερνητισμό και δεν είναι περίεργο να διαφωνούμε γι’ αυτά. Η συζήτηση, σε κάθε περίπτωση, καλώς έχει ανοίξει.
