Εικόνες που όμοιές τους δεν είχαν δει ποτέ στη μεταπολεμική Γερμανία. Κάπου 1,5 εκατομμύριο άνθρωποι βγήκαν στους δρόμους σε πολλές πόλεις για να διαμαρτυρηθούν κατά του ακροδεξιού AfD. Ενάντια στα ζοφερά και σκοτεινά σχέδιά του για «μια Γερμανία μόνο για Γερμανούς», για απέλαση εκατομμυρίων ανθρώπων με μεταναστευτικό υπόβαθρο και για «λίστες καταζητούμενων» με ονόματα πολιτικών αντιπάλων.
Η Γερμανία ξυπνά και επιτέλους ξεσηκώνεται για να αποτρέψει μια επιστροφή στο τραγικό παρελθόν της.
Φυσικά, δεν βγαίνει όλη η Γερμανία στους δρόμους-δυστυχώς. Το AfD έχει εκατομμύρια «θαυμαστές». Είναι δεύτερο κόμμα στις δημοσκοπήσεις σε πανεθνικό επίπεδο.
Στη Θουριγγία, τη Σαξονία και το Βρανδεμβούργο- τα τρία κρατίδια της ανατολικής Γερμανίας- όπου θα διεξαχθούν εκλογές το φθινόπωρο- η ακροδεξιά έρχεται πρώτη στις έρευνες.
Το AfD είναι ένα νέο κόμμα, που ιδρύθηκε το 2013 από περίπου 20 επιχειρηματίες, δημοσιογράφους και οικονομολόγους. Η ιδεολογία τους ήταν κατά του μετανάστη, ενάντια στο ευρώ… Και τώρα ζητάει δημοψήφισμα για το Dexit. Την έξοδο της Γερμανίας από την ΕΕ.
Το 2017 μπήκε για πρώτη φορά στη Γερμανική Βουλή. Κάτι συνέβαινε στη χώρα. Ποιος τους ψήφισε; Οι απογοητευμένοι. Ένας εκπρόσωπος του AfD το έθεσε ως εξής: «Όσο χειρότερα πάνε τα πράγματα για τη Γερμανία, τόσο καλύτερα πάνε τα πράγματα για εμάς».
Το AfD έχει γίνει δυστυχώς, μέρος του «κανονικού» λόγου. Ο κόσμος έχει κατά κάποιο τρόπο, συμφιλιωθεί με την άνοδο της άκρας δεξιάς. Μια άκρως επικίνδυνη «συμφιλίωση»,
Κάποιοι παρορμητικοί ψηφοφόροι δελεάζονται με την ιδέα να ενισχύσουν ένα δήθεν αντισυστημικό κόμμα κοινωνικής διαμαρτυρίας. Όταν όλα τα υπόλοιπα κόμματα θεωρούνται συστημικά! Κάτι που συμβαίνει φυσικά και στην υπόλοιπη Ευρώπη.
Η Γερμανία είναι σύμπτωμα της παρακμής της Ευρώπης. Δεν είναι μεμονωμένο φαινόμενο. Η άνοδος αυτού του ρεύματος επηρεάζει ένα μεγάλο μέρος της Ευρώπης: Ουγγαρία, Πολωνία, Φινλανδία, Ιταλία, Γαλλία, Σουηδία, Αυστρία.
Αλλά και στην Αμερική, όπως φαίνεται από την ολική επαναφορά του Τραμπ.
Υπάρχει ένα μεγάλο ρήγμα μεταξύ εκείνων που διατηρούν μια λογική σχέση με την πραγματικότητα και εκείνων που αφήνουν τον εαυτό τους να επηρεάζεται από ιδεολογίες συνομωσίας και fake news.
Η ρίζα του προβλήματος βρίσκεται στη μέθοδο που χρησιμοποιήθηκε για να διαμορφωθούν αυτές οι αρχές και να θεωρηθούν αδιαμφισβήτητες, για πολλούς.
Η ακροδεξιά έχει αρχίσει να επηρεάζει άλλα κόμματα και να θέτει την πολιτική ατζέντα. Η αδυναμία των κυβερνήσεων, πολλές φορές να δώσουν λύσεις, είναι πρόσφορο έδαφος για την ανάπτυξη ακραίων επιλογών.
Ο πόλεμος στην Ουκρανία έχει αφυπνίσει ένα αδρανές, μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, μιλιταριστικό αίσθημα στη Γερμανία.
Η μετανάστευση αντιμετωπίζεται όλο και περισσότερο ως πρόβλημα. Και μετριοπαθή συντηρητικά κόμματα αρχίζουν να κλίνουν προς τα άκρα και ζητούν να περιοριστεί ο αριθμός των ασύλου. Αυτό λειτουργεί υπέρ των ακροδεξιών, γιατί ο ψηφοφόρος προτιμά το πρωτότυπο από το αντίγραφο.
Και εδώ έχουν ευθύνη και οι άνθρωποι του Τύπου. Ολοι μας. Οι κρίσιμες ερωτήσεις στους πολιτικούς και στους παράγοντες της ελίτ, τείνουν να εξαφανιστούν, θεωρούνται επικίνδυνες.
Το ερώτημα εξελίσσεται πολλές φορές σε ένα ρητορικό παιχνίδι. Με αποτέλεσμα να δίνονται και προκατασκευασμένες απαντήσεις, που καταναλώνονται γρήγορα. Και φυσικά να αμφισβητούνται από τον πολύ κόσμο.
Γιατί η πολιτική έχει υποβαθμιστεί σε μια αριθμητική πράξη. Και σε ποσοστά. Όχι σε δύσκολες και πολλές φορές δυσάρεστες απαντήσεις, που έχουν και πολιτικό κόστος. Ισως αυτή να είναι τελικά μία από τις αιτίες της αδυναμίας όλων των δυτικών δημοκρατιών.
