Στο ερώτημα πώς τα καταφέρνει η Ευρώπη και βρίσκεται μονίμως ηττημένη σε οποιαδήποτε διεθνή κρίση, οικονομική, πολιτική, πολεμική, είτε αυτή είναι κοντά στα σύνορά της είτε μακριά, οι ιστορικοί του μέλλοντος δεν θα παιδευτούν καθόλου να απαντήσουν.
Αυτή την περίοδο τα μέτωπα είναι τρία -με την ευχή όλων να μην επεκταθούν-, ενώ η Ε.Ε. απλώς παρακολουθεί τις εξελίξεις και πληρώνει τις συνέπειες.
Προηγήθηκε (και μαίνεται για δεύτερο έτος) ο πόλεμος Ρωσίας Ουκρανίας, που εκτόξευσε στα ύψη το ενεργειακό κόστος, μόνο για τις χώρες της Ε.Ε., εξέλιξη που έφερε την Ευρωζώνη να φλερτάρει με την ύφεση, ενώ κλόνισε τη Γερμανία, την ατμομηχανή της ευρωπαϊκής οικονομίας.
Από την ενεργειακή κρίση, λόγω ρωσο-ουκρανικού πολέμου, οι ΗΠΑ κερδίζουν, αυξάνοντας την παραγωγή τους σε LNG και σχιστολιθικό πετρέλαιο, ενώ -όπως αποκάλυψαν αμερικανικά ΜΜΕ- δεν έπαψαν να αγοράζουν και ρωσικό πετρέλαιο, στο οποίο έχουν επιβάλει… εμπάργκο.
Ακολούθησε η ανάφλεξη στη Μ. Ανατολή, με την επίθεση της Χαμάς και την αντεπίθεση του Ισραήλ, όπου επίσης η Ε.Ε. είναι απλός παρατηρητής.
Και έπονται οι επιθέσεις των ανταρτών Χούθι και ο σχεδόν αποκλεισμός της Ερυθράς Θάλασσας για τις διελεύσεις πλοίων, όπου τη μεγαλύτερη ζημιά την επωμίζονται οι ευρωπαϊκές χώρες, με την έκρηξη του κόστους του εμπορίου με τις χώρες της Ασίας σε χρόνο και χρήμα.
Επιχειρώντας να εξηγήσει ο ιστορικός του μέλλοντος γιατί πάντα την πληρώνει η Ευρώπη, θα διαπιστώσει το απλό. Δεν έχει ηγεσία, ούτε σε επίπεδο προσώπων, ούτε σε επίπεδο θεσμών.
Όταν ενσκήπτει ένα διεθνές ζήτημα, η Ε.Ε. μονίμως αιφνιδιάζεται. Ακολουθούν ημέρες εκκωφαντικής σιωπής, αλλά κάθε χώρα λέει τα δικά της. Ύστερα από ημέρες διαβουλεύσεων, η Ε.Ε. διαπιστώνει ότι δεν μπορεί να έχει δική της θέση και «αγοράζει» μια έτοιμη από τις ΗΠΑ, οι οποίες (τουλάχιστον έχουν θεσμική ηγεσία και) έχουν σχεδιάσει τα επόμενα βήματα.
Αλλά αυτή η αγορά θέσης έχει κόστος για την Ε.Ε. και ενίοτε ακριβό.
