Με το «Κουτί της Πανδώρας» ν’ ανοίγει σε πολλά μέτωπα σε όλον τον κόσμο, η Ευρώπη ανακαλύπτει ξανά τις οικονομικές της αδυναμίες.
Αν το 2013 οι χώρες της G7 παρήγαγαν το 43% του παγκόσμιου πλούτου, δέκα χρόνια αργότερα έπεσαν στο 30%. Αλλά την ίδια χρονική περίοδο η Ευρώπη από το 91% της παραγωγή σε σχέση με εκείνη των ΗΠΑ, υποχώρησε στο 65%.
Τα τελευταία πέντε χρόνια μάλιστα, η ΕΕ είχε τον μισό ρυθμό ανάπτυξης,σε σύγκριση με τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Δεν είναι τυχαίο ότι η Αμερική αναπτύσσεται δύο φορές πιο γρήγορα από την Ευρώπη. Δεν νοιάζονται για το γεγονός ότι έχουν διπλάσιο ποσοστό ελλείμματος ως προς το ΑΕΠ για να κάνουν δημόσιες επενδύσεις.
Είναι σαφές ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες βλέπουν πιο μακριά, κατανοώντας ότι αυτό είναι ένα σημαντικό εργαλείο για την ανάπτυξη.
Οι δημόσιες επενδύσεις που χρηματοδοτούνται από το έλλειμμα όχι μόνο αποδίδουν, αλλά έχουν επίσης την ικανότητα, εάν γίνουν σωστά, να δημιουργήσουν ανάπτυξη και επομένως πόρους για νοσοκομεία, σχολεία και όλες εκείνες τις υπηρεσίες που ακούνε στο όνομα «κράτος πρόνοιας»
Αλλά η Ευρώπη παραμένει δεμένη στην καταστροφική λογική του «κορσέ» της δημοσιονομικής αυστηρότητας. Όπως φάνηκε και από την πρόσφατη απόφαση για το νέο Σύμφωνο Σταθερότητας που θα μας συνοδεύει τα επόμενα χρόνια.
Είναι προφανές, λοιπόν, ότι ο πραγματικός δυτικός ασθενής είναι η Ευρωπαϊκή Ενωση.
«Το κεφάλι του ψαριού»
Αλλά το «ψάρι βρωμάει από το κεφάλι»: Η οικονομική ατμομηχανή της ΕΕ, η Γερμανία, θα κλείσει το 2023 με πτώση του ΑΕΠ κατά -0,3%. Και αυτός είναι ο λόγος που η κυβέρνηση Σολτς δεν φαίνεται να είναι και τόσο καλά στην… υγεία της.
Οσο αυξάνονται οι διαμαρτυρίες των αγροτών, τόσο περισσότερο πέφτουν τα ποσοστά της τρικομματικής κυβέρνησης συνασπισμού, που δεν αποκλείεται να καταρρεύσει πρόωρα.
Και την ίδια ώρα ενισχύεται η άκρα δεξιά του AfD. Όπως άλλωστε και τα υπόλοιπα ακροδεξιά κόμματα στην Ευρώπη.
Τα ζητήματα που σχετίζονται με την οικονομική ανάπτυξη και τις ανισότητες, οδηγούν πλέον στην ενίσχυση των ακροδεξιών λαϊκιστών. Και όχι της κάθε λογής Αριστεράς.
Η Ευρώπη χρειάζεται λοιπόν νέα εργαλεία για να αντιμετωπίσει όλα αυτά τα επικίνδυνα φαινόμενα. Και του κινδύνους για την ίδια τη δημοκρατία.
Κίνδυνοι που θα αυξηθούν ακόμη περισσότερο, αν στην Αμερική επιστρέψει ο Τραμπ στον Λευκό Οίκο, αφού θα δώσει ώθηση σε όλους τους ομοϊδεάτες του και στην ΕΕ. Και το να λέμε απλώς, ότι ο Τραμπ είναι κακός και πρέπει να ανησυχούμε, δεν βοηθά στην επίλυση του προβλήματος. Πρέπει να σκεφτούμε το Ευρωπαϊκό μας σπίτι μας. Και να το κάνουμε δυνατό,
Ισως γι’ αυτό και η Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν ανέθεσε στον πολύπειρο Μάριο Ντράγκι να εντοπίσει τα αίτια αυτής της παρακμής και να δει πώς να την αντιμετωπίσει.
Την τελευταία φορά που η Δύση και οι δημοκρατίες της ήταν τόσο κοντά σε ένα ανατρεπτικό τέλος, με την Μεγάλη Υφεση του 1929-33, βρέθηκε κάποιος που είχε το θάρρος να προχωρήσει με το περίφημο New Deal : ο Ρούσβελτ, που δημιούργησε ένα τεράστιο επενδυτικό σχέδιο, που τελικά επέτρεψε στην Αμερική να ηγηθεί μεταπολεμικά στον πλανήτη.
Φτάνει λοιπόν με τους «πολιτικούς νάνους», ειδικά στην Ευρώπη. Βρισκόμαστε σε μια στιγμή απειλής για τις δημοκρατίες, από την αυξανόμενη δύναμη των ακροδεξιών λαϊκιστών, που τρέφονται από τις οικονομικές κρίσεις και τις αυξανόμενες ανισότητες.
Χρειάζεται επειγόντως ένας «Ευρωπαίος Ρούζβελτ» ρε παιδιά! Το μόνο φάρμακο που θα μπορούσε να αποτρέψει την καταστροφή…
