Ο λόγος του είτε στην εκκλησία, είτε στα σπίτια, στον δρόμο, στα καφέ, ναι, στα καφέ, στην αγορά ήταν άμεσος, ευθύς, παρηγορητικός, υποστηρικτικός, ελπιδοφόρος, χαρούμενος.
Οι Ρεθεμνιώτες είχαμε έναν δικό μας άνθρωπο. Ευγενή, ευπροσήγορο. Το Δεσποτικό στον Τίμιο Σταυρό ανοικτό, όπως και το κινητό. Εδώ και δύο χρόνια, οι Κρήτες έχουν έναν δικό τους άνθρωπο. Τον Αρχιεπίσκοπο Ευγένιο.
Διαβάζω από χθες, με αφορμή τη συνέντευξή του στην εκπομπή «Αντιθέσεις» στο Kρήτη TV και την τοποθέτησή του για τα ομόφυλα ζευγάρια, γιατί δεν ακούμε συχνά τέτοιες φωνές. Αναρωτιούνται και άνθρωποι, με μια τυφλή εχθρότητα προς όσους προσεύχονται, με ένα σηκωμένο φρύδι επίδειξης ανωτερότητας.
Ο Αρχιεπίσκοπος Κρήτης μένει εντός ειρήνευσης των ενστίκτων και ηπιότητας. Δεν γονάτισε μόνο στον τάφο του Καζαντζάκη, σε μια κίνηση έντονου συμβολισμού, χαμηλώνει, για να τους ακούει όλους, χωρίς διαχωρισμούς.
Υπάρχουν μερικοί, αρκετοί, πολλοί, ανάμεσά τους και γκέι, που έχουν ανάγκη σε καθοδήγηση πνευματική. Έχουν ανάγκη να πιστεύουν, να ανήκουν σε μια κοινότητα αγαπητική. Δεν είναι ζήτημα ανοχής, δεν είναι χάρη. Είναι κλήση συμμετοχής. Μια κλήση δεν γεννάει την Εκκλησία;
«Με τα ομόφυλα πρόσωπα δεν έχουμε κανένα προβληματισμό στην ανοιχτή μας αγκαλιά προς αυτά. Είναι αδέρφια μας, είναι άνθρωποι που έχουν έναν προσανατολισμό, που εγώ δεν είμαι άξιος να κρίνω κανένα από αυτούς. Γιατί ο Χριστός μου είπε μην κρίνεις, για να μην κριθείς… Έχω πολλούς ομόφυλους που έρχονται σε μένα και εξομολογούνται, και γνωρίζω την ευαισθησία τους και γιατί έχουν την ιδιαιτερότητα και αγαπούμε την ιδιαιτερότητά τους. Και εμείς οι πνευματικοί δεν είμαστε άγγελοι και αρχάγγελοι».
Είπε κι άλλα, εξέφρασε τη διαφωνία του με τον όρο «γάμος ομοφύλων» και τους προβληματισμούς του για την τεκνοθεσία. «Θα ήθελα πριν από οτιδήποτε να μελετήσω και να ακούσω απόψεις ειδικών. Θέλω να με φωτίσουν άνθρωποι που ασχολούνται με την παιδική ψυχολογία». Ήρεμα κι απλά, μακριά από αφοριστικά και πληγωτικά.
Η μεγάλη δύναμη συνεπάγεται και μεγάλη ευθύνη. Οι θεσμοί δεν μετριούνται στη γαλήνη.
